Alle inzendingen over slotgracht

ik was de koning in mijn fort de wereld op een slotgracht na lag aan mijn voeten maar in het minzame begroeten bespeurde ik hun achterdocht want ik was rijk vanuit mijn plaats door afkomst al gegeven kon ik hen laten beven juist ik vocht voor hun leven als mijn onderdaan was ik met allen zeer begaan nooit heeft iemand…

Mijn hoofd kapsel ik in kraakbeen van wraak En met stutten van lach recht ik mijn rug Mijn keel wordt gesmoord door een deken van zwijgen Mijn hart heeft een slotgracht van tranen…

verslaving aan te pappen treed in het koninkrijk van zeven geesten, zij willen geld zorgen voor mijn beesten tot wij door honger zijn geveld ik heb het opgegeven dit leven is een spel dat wordt gespeeld door wezensvreemden ik duik mijn slotgracht in, vaarwel…

Een slot zit meestal in de deur een hangslot is er tussenin een Slot alleen voor een koningin een slotgracht houdt geboefte buiten een slotpleidooi, om diezelfde van de gracht, buiten te hóuden.…

Geboeid kijk jij hoe ik een kasteel om jou bouw daar hebben wij geen last van buren met slotgracht zonder ophaalbrug niemand zal ooit naar binnen gluren de ramen zijn van ontsnapvrij glas vanaf de toren tot aan de kelder de wanden worden driedubbeldik behang en schilderwerk blijft helder jij houdt van licht maar ik van jou daarom…

ik slotgracht mijn kasteel haal de bruggen op en leg het droog het laatste bier staat te verschralen omdat niemand het komt halen ik zoek de torenkamer want mijn gram zoekt snel een hamer zonder roze blik de trap verwentelt langs het klokkentouw en wint zo hoogte ik wankel als mijn laatste uurtje luidt, kijk wat aarzelend…

Ze ruikt naar vanille met wat zilt hij fluistert gedichten in haar oor met plannen voor straks en nu om haar volledig te verwennen maar zij wil alleen maar praten over de voltooid verleden tijd hoeveel keer wil ze sorry horen voordat ze echt vergeven kan ze graaft een brede slotgracht hij weet zo langzamerhand niet of die nog te overbruggen…

Steeds opnieuw bracht de vloed de golven omhoog tot ze de zandkastelen bereikten van de kinderen, die joelden toen het water ze uit hun kuilen spoelde en over hun slotgracht sloeg.…

Alleen de allerergste wanhoop is zo koud als deze slotgracht; dit verdraagt geen mens die niet bevroren is. Soldaten hebben pijn die zij niet voelen, bloed dat niet vloeit, grimmig gevecht met slechts een schijn van woede. Krakend verscheurt een paard het ijs, galop gestold. Alles zit klem en nooit komt het meer goed.…

bouwde kastelen brugde in ophaal voor jou de diepste slotgrachten jij kleedde in prachten en praal verleidde de koning achter kantelen ik huurde een ros kwam met mijn trots en wat zwaard langs jouw laaiende vuren zijn rijk kwam ten val jij torende hoger op slot ik ladderde vlot in bevrijden jij bent nu de mijne gravin van veur…

we kasteelden speelden met nat zand op strand middeleeuwen met hoge torens een slotgracht de ophaalbrug met lange schelpen torenkamers met uitzicht op zee voor jonkvrouwen die wachtten op hun prins aanvarend op golvenwit of in galop op strand met spattend zand in witte herinnering zakdoekjes die vrolijk fladderend hun afscheid…

ik bouwde luchtkastelen op het strand, versierde ze met griekse en romeinse beelden de slotgracht groef ik in zand ze liepen vol, het water kon mijn spiegelingen niet verwijderen ze bleken holler dan het vaten legen dat de vloed had te vergeven toen eb de golf vertraagde en wij de torens in het schuim weer zagen heb ik de wal gebouwd…

ik bouw een droomkasteel op hen die mij zijn voorgegaan hun graven zijn mijn fundament ik heb ze allemaal gekend mannen kinderen en vrouwen hun handen geven mij vertrouwen zij helpen met het bouwen als de werelden zijn stilgezet zij beeldhouwen de lucht uit godvergeten dagen de slotgracht wordt gegraven en in de heuvels groeit het bos…

Op de eerste oktoberstorm bouwen we onze luchtkastelen met glazen ophaalbrug en doorzichtige kantelen in ongrijpbare dimensies in een door wind geboetseerde vorm Boven de bodemloze slotgracht wemelt het van herfstvertier vliegende vissen van snippers papier voortgedreven door windkracht acht In de toren duizend ramen al het buiten…

de winterzon zinkt koperrood achter de bomen van het park de slotgracht dichtgevroren omsluit dit pronkjuweel het licht tovert de buitentorens tot een steekspel om zij zonder schroom ontbloot charmeert in avondrood de middentoren fonkelt opgetogen de ophaalbrug kraakt zacht ik hoor een licht gekreun het ijs sluipt dieper in de gracht…

De dag begint met vissen in de slotgracht, men eet geen vlees doch dat is geen gemis; het is de keukenmeid die zich kapotlacht, het water daar zit vol met verse vis.…

ik dook mijn slotgracht in zwom tussen bagger naar riolen wilde leven nog had schijt aan mijn idolen zocht naar een kelder met het water aan de lippen wist die te vinden net voor ik zou stikken zag de beenderen in uitval aan de kluisters rook weer de geur van dodelijk halfduister schedels dreven langs met oogkassen vol…

haat hartstocht moord in ruige riddertijden een sombere burcht in dichte donkere wouden de wenende zwarte weduwe verteerd door liefdessmart en ruw gedoofde hartstocht dolend langs de duistere slotgracht nauw verhuld door nachtelijke nevels tussen statige eeuwenoude eiken zacht snikkend verdwijnt ze elke nacht in het zwarte water…

Een gouden kooi binnen dikke muren met kantelen en schietgaten; de opgehaalde ophaalbrug sluit de slotgracht vol verdriet en pijn buiten, eenzaam opgeborgen. Kladderadatsch, boem boem boem, Heroshima, Nagasaki, ragnarok!…

Ze was een ééndimentionaal fort van schoonheid uitgelijnd tot in perfecte sferen de gearticuleerde wind uit haar mond echter wasemde een gruis van baksteen het uitbreken van de wandeugden construkties van vormloos lood die zwaar op het hart vielen of was ze slechts de poort boven een stinkende slotgracht Haar schitterend blinkende…

Let niet op de muizen, die je proberen te verdringen, noch op de waterslangen en haaien in de slotgracht, door mijn vijanden gevisualiseerd. Bij de cassière van het Kruidvat antwoordde ik steevast met 'O!', maar dan in diverse toonaarden. Ze dacht dat ik gek was. Ik dacht het ook. Maar ik was het niet.…

Van bladeren bouwde ik een fort een spiegeling van broze idealen dat reeds bij de eerste tegenwind verwaaide als een luchtkasteel meer en meer vult de slotgracht zich met alle oude bladeren tot het laatste idee verstikt in een massa rottend blad wie niet worstelt komt niet boven wie schrijft blijft meestal nog drijven al is het soms als…

Een stroom van volk om de stadswallen De zon, een zwevende bal, Die blaakt op haar hoogtepunt Die bloost in haar gebogen val Brandt in mijn rug Aan de slotgracht staat een schilder Wijdbeens maar wankel Aan een burcht, een torenwal Hij zoekt de stoere lijn Hij wordt door verwachtingen gewurgd De boa die de greep verstrakt Een sluimerend…

Ze zweeft gelijk een kiekenveer, al tollend in de slotgracht neer. Daar zoent ze kikkers in het riet, het zal haar wat of hij het ziet. Dus bidt ons ridder aller macht, dat er geen prins huist in zijn gracht en of de Here hem nog redt, al is dat meer een schietgebed. Want Erik, radeloos en al, weet wat beslist gebeuren zal.…

Kijk, bij de driesprong heeft ooit eens een kasteel gestaan een sfeer van ridders zweeft hier in de laan Zie ik daar heus een ruiter te voet bij de slotgracht Als ik beproefd word door te zware vracht, bid ik, ver weg van stad, verkeer en kroeg Draag mijn leven, U Die de dood ....... versloeg.…

Elke dode schonk zij een kist van berk, ruw en ongevernist, gaf ze een plek om te rusten ver van hun vertrouwde kusten, begroef ze, ceremonieel, in de slotgracht rond haar kasteel. Ze waakt zo over de zielen die aan de zee ten prooi vielen en zorgt tevens met zachte hand voor het Terschellinger eiland.…