Alle inzendingen over statig

weelderig waaien lange haren op het ritme van de wind druppels spatten op in het water ervoor waarin schoonheid weerspiegelt van vers ontloken groen huist de schaduw statig in onverwachte hoeken omringd door hoog gras luisteren geurige bloemen het tafereel op…

(bij 'Daphne im Wind', het nieuwste standbeeld van Iris Le Rütte, wat binnenkort naar Oldenburg (Duitsland) gaat!) Haar knappe gelaat is reeds in bladerloze takken veranderd en weer doet zij me huiveren van diepe ontroering, hoe haar slanke benen, spiegelglad, lang en elegant als de boomstam van een berk, de wind trotseren, de kou weerstaan…

Mijn oma was in 't zwart gekleed dat had iets statigs ook bij haar, Een mooie hoed sierde haar hoofd en stond zo fraai op haar zwarte haar... 's Ochtends bracht zij bij mijn bed Een kopje thee en een beschuit, op het nachtkastje neergezet en zei: Blijf nog maar lekker liggen je hoeft er nog niet uit...…

niet af voor mij pas wanneer de herfst weer zal komen dan valt hun hoed en is het voorbij Maar toch blijven het oude statige heren hun ruggen gerecht in weer en in wind beschermheren tegen de vaak zo warme zon waar ik de rust en beschutting bij vind.…

aan de stille gracht het statige herenhuis dromend over toen…

Lange mensen Cypressen lichten 't landschap op als kaarsen tussen andere bomen van zichzelf gekandelaberd tot fiere, statige, ranke spitsen Elba, Italie, 6 september 2007…

Machtige dennen en velerlei bomen met voorzaten uit verre wereldhoeken scheppen een knus bos, waar men graag mag zoeken naar teer pril leven, pas hier gekomen. Luchtig lover laat zijn adem stromen door graanvelden, die dieren vrij bezoeken. Ruige poelen, ogend als sprookjesboeken, verzinken binnen hun begroeide zomen. Schaarse voeding en…

Seringentrossen wiegen statig heen en weer door vogelruzie.…

De beek stroomt statig, maar achter de brugpeiler spelen draaikolkjes.…

Twee zwanen drijven statig voort over het water in hun witte verenpracht!…

Statig wit glijden Dompelen, kop in veren Eeuwig herhalen…

margrieten ogen statig en koperglanzend boven het maaiveld kunstenaar: Paul Veroude…

Een goudfazant schrijdt heel statig met een blik van - zijn hen al in het koren - hé heb je mij gezien…

~~~ sneeuwwitte zwanen trotseren statig het ijs in ganzenpasjes weggebonjourde ganzen heffen hun zwanenzang aan ~~~…

grote wolken kleuren statig grijs toch gebied ik hen hun tranen in toom te houden totdat ik daar ben…

de statige kast een stille getuige die vele aarzelende kinderhandjes voelde groeien naar liefdevolle bevende rimpelhanden…

Een zomerwonder in de regen, die statig nederviel.…

als bomen konden spreken liepen er statige heren zij aan zij met jou al babbelend zouden ze je omarmen hun stam zou jou dragen de bladeren zouden jouw tranen drogen en knapperige twijgjes zouden je zacht in je zij porren tot er een glimlach verscheen jouw troostbomen zo statig als heren hun kruin fier in de lucht met nestelende vogels…

Corinthische zuilen uit marmer gehouwen getooid met acanthus verheven en rank steunen de architraaf statig, eendrachtig, subliem van gestalte en slank…

In de verte gloort het uitzicht over een Haagse gracht, nu gedempt en de idylle voorbij het getouwtrek aan wat overeind moest blijven, bood niet voldoende houvast aan de rust, ruimte en statigheid waarmee schoonheid is verbonden, haar weerschijn doet mij verlangen.…

Tussen de rozen staat een uitgebloeide paardenbloem met een zuchtje wind laat zij haar vruchtpluis op hen los de statige roodgekleurde bloemen eventjes wit.…

reus is aangekomen rondig uit strakplaatig edel glijdend over water schitterbaar tegen de zon stomend snel en statig moe gestaald dan zinkt het gebruikt door overmatig…

in deze schemerige bossen waar de geest van ‘t verleden zelfs huist in de ruwe schors van eeuwenoude statige eiken wind raast in de toppen verschuilt zich ruisend in ‘t eeuwige groen van statige bemoste sparren zwijnen spoken hier rond zwart smakkend knorrend elke geest vlucht jammerend tijdens hun nachtelijk maal in de morgen resten…

in kille winterrust nevelt de hemel begrenzend over de wereld stil en statig staan daar sparren hun toppen zijn uitgeveegd door kille grijsheid tussen de rijzende stammen is het mistige niets van de winter…

donkergroene doodstille naaldwouden eindeloos onder de laagstaande zon het ruisen van de ijskoude wind in de toppen van statige reuzen doet je mystieke huivering voelen in deze grenzeloze aardse ruigte…

feest in de kleine kerk want jij zweeft binnen aan de hand van je vader mooi als een geurige bloem bepareld in de ochtendzon straal je in gewijde schemer waardig in statige eenvoud…

Statig ritme, grijze mist Waar dromen worden uitgewist Waar we gevangen, met zijn allen Tevreden van ons voetstuk vallen Terwijl we sputterend toegeven Dat dit het is, dit is het leven.…

Met ingehoudem adem luister ik oorverdovende stilte geruisloos zuchtend en krakend statig en imposant door de tand des tijds aangetast maar onbewogen stille getuige van de geschiedenis dit huis mijn thuis…

Koud en dof hangt herfstloof neer; de ree smult ervan Statig en wit staat de berk, vol kale, grauwe bruidssluier.…

In de geest met mij fluisterend met zijn lover troont de statige eik. Aaneen elk blad geeft hij zijn koele schaduw een zucht beroert hem. Zwoele zachte wind aan de rand van stilte een mystiek geluid.…