Alle inzendingen over tempo doeloe

doeloe…

Tempo doeloe lijkt daar te heersen. Een burn out heeft daar geen kans. Staat daar voor eeuwig buitenspel. Gamelan muziek kalmeert de aandrang van een op haast gerichte westerse toerist. Hij leert dat er naast de westerse weg van directe daadkracht.…

doeloe als standaard genomen inclusief het dromend ouder worden in gezondheid die nog rest…

Tempo doeloe zit het westen niet zo in het bloed. Het lijkt haast wel Oost-Indisch doof voor ieder advies dat het veranderen doet. Haast je, rep je, is wat het leven activeert. Dubbel bewerend wordt met haastige spoed geconsumeerd. Het schrokken, het haasten zonder te verteren. Een ziel vindt geen rust om wat van zichzelf te leren.…

En met het sluiten van die kist wordt ook jouw leven afgesloten, een stukje tijd, een stukje tempo doeloe sterft met je mee en ook een stukje van mijzelf verbaasd dat een hart écht breken kan, lieve papa, jij was mijn beste vriend, ik zal je vreselijk missen.…

wij zwommen door de dagen over transparantie niks te klagen ze vergleden zonder ook maar een een kik te slaken eindelijk zong eentonigheid haar hoogste lied haast en stress bestonden even niet het dag en nacht bleek overal hetzelfde totdat jij het tempo doeloe in zijn voegen kraakte van leven weer een bruisende gelegenheid maakte…

Doeloe daagde in de West En lang nog na de dood van de vader Een altijd zestien gebleven vent Die bij het zien spelen van de wereldband Temee ontroerde Hingen ze dagelijks in moerstaal Met moeder aan de lijn; Javaans en klein Dewelke strict nalevend bestierde Wat ver buiten haar oevers bandjirde…

Soms als ik schrijf heb ik nog geen idee waar dit vers leidt, het heden of verleden zoals naar tempo doeloe lang geleden waar allah meer dan christus werd aanbeden de gordel van smaragd rond java's zee maar wat ik zeggen wou is namasté en slamat datang, heren van de thee wees welkom in het land van stille kracht die onderhuidse werking van…

doeloe los geslagen door elkaar bijeenvergaard in tijd twee eeuwen terug vervlogen uit een voorouderlijke wereld Doch nochtans evenwel mitsgaders desalniettemin o argeloze wandelaars op uw rondreis d'artistique heerst er in donbass oorlog en ook op het continent brak na de balkan vrede uit zij het uiterst fragiel althans die…

de vlammen uit de oost zijn nooit gedoofd je bleef de sarong steeds volhardend dragen je lachte wanneer ik weer op kwam dagen als jij je culinair had uitgesloofd de onvolprezen geur van Indisch eten je huis een pasar malam in het klein we dronken kelken toeak na ’t festijn ik zal je ajam roejak niet vergeten je hebt je leven hier met trots…

doeloe, lang en breed verwaaid, dat is nu een museum: Oléan maar dán verschijnt rebelle ten tonele zij noemde zich 'schrijfgek' uit Remmerswaal Ik dacht, dan ben ik Beau van Zweymeltael met haar hoefde hij zich nooit te vervelen!…

De herfstwind raast te zeer gehaast weer langs onze daken ik krijg geen kans in deze rondedans mijn zomer af te maken.…

De tweede maand heeft altijd minder dagen. Je vraagt je af: heeft God dat ooit bedacht? Heeft hij over ons leven zoveel macht Dat hij ons met zo’n korte maand kon plagen? De tijd die blijkt steeds full speed voort te jagen En niemand kan ontsnappen aan die jacht. Een dag gaat meestal sneller dan je dacht En valt verdomme nooit eens te vertragen…

Als ik u in de moede ogen schouw ontwaar ik de waaier van herinnering. Van poppenspel en hink-stap-sprong naar de nooit vergeten eerste danspas. Langs heimelijke, nerveuze afspraken waarin de tijd soms stil bleef staan. Uw huwelijk, wat soms een achtbaan leek, bleef omzoomd door lief en leed. Kinderstemmen..nu..zo eind'loos ver. Wat rest..…

aan het einde van de dag als de wolken de hemel sluiten lijkt de toekomst reeds geleefd nu de jaren in rap tempo verstrijken overvalt mij het verlangen naar jonger te zijn nu de jaren in rap tempo verstrijken lijkt de toekomst reeds geleefd als de wolken de hemel sluiten aan het einde van de dag…

maar dan wel in mijn eigen tempo…

gretig begin ik met wroeten de tuin wordt weer geschoond elk jaar weer die overmoed met opgestroopte mouwen na enkele meters onkruid daver ik niet meer zo snel het tempo zakt nu per minuut de bank lokt in de zon al kreunt mijn rug, knikt mijn knie ik hou intens van groen geploeter…

het neerzetten van een achteloze voet in een andere richting, daar begint het mee, gevolgd door het voorbijzetten van de tweede (vleeszool in bestoven schoen), de volgende stappen en stappen; arm in de lucht, hier zwaait wat ginds werd opgeworpen en verderop zal worden opgevangen ('pakken wat je pakken kan'); gezwind ben je op weg gegaan,…

Landslakken worden nooit moe van de langzaamheid en nooit moe alles uit te leggen aan de machtige vooruitgang, de snelle wolken, de grote stappen voorwaarts. Zij vinden daarnaast nog tijd om niets omstotend iedereen van harte te groeten. en zij kosten haast niets. Zij kunnen zich niet vergissen, houden van liggende dingen, blaadjes, hout van…

Werk je qua tempo niet als de rest.. dag...het ga je goed! Dan nog je leeftijd, ook niet onbelangrijk voor onze bazen... Je zou zeggen waarom...? Tja simpel...we leven in een up-tempo-tijd waar alles draait om geld! En wij...wij zitten thuis omdat zij dat willen!…

Afgunstig op elke metro richting jou Keurig in de rails zelfs in een rustig tempo komen ze terug En dat verbaast me…

loop in je tempo je komt er wel je loopt voorbij of ze zijn te snel trek ze mee of laat je steunen erger je niet dat blijft zo lang dreunen…

Die heldere, zuivere klank ze bracht een beetje rust in het tempo van mijn lied Nu is er alleen nog de echo van die heldere, zuivere klank ze galmt voor altijd na op het ritme van mijn lied…

Doch, steeds verder naar beneden, in woest tempo overgaand... Maakt de waterval, einde aan spanning, uitdaging, victorie?…

dans la piscine klonk stemmige muziek van Satie voor de vrouw die heel alleen in het water baantjes trok een welkome stimulans om toch vooral in dit tempo door te gaan…

Een zoetgevooisde strijkersromance een sonate in d grote terts tempo allegro vivace Godelieve Maria theodora deodata metamorfose ener nocturne in de rijzende zon...…

ogen die spreken er bijna om smeken maar geduldig wachten terwijl zij naar je lachten vlijde zij zich heimelijk neer en dat voor de allereerste keer kronkelt zij, nu lippen haar beroeren wachtend tot hij 't tempo op zal voeren…

attent en alert ben je in de heilige ruimte van mijn hart ergens carpe diem eigen tempo los en vrij laten leven het nieuwe proeven al-een jij in mijn schatkamertje wachtend aanwezig…

gevoel telt hier niet mee feiten in de actualiteiten elke minuut seconde telt want het ijs smelt Zoals de zon als vanzelfsprekend vanachter de wolken kan gaan schijnen kan dit vanzelfsprekende in de natuur langzaam, ongemerkt uit ons bestaan in snel tempo verdwijnen…

Zijn ambtenarentaalgebruik is wollig, zijn tempo traag, een slome slaapverwekker, zijn regelfetisj meestentijds gemekker, zijn logge kudde goeddeels overtollig. Zijn blauwe tong ? Ach, zoiets komt aldoor bij ambtelijke pennenlikkers voor.…