Alle inzendingen over toortsen

Mijn moeder was een heilige vrouw. O daar ligt blijdschap in die rouw. Mijn moeder was heilig, en rein, en zoet. Als de melk van haar borst... O mijn moeder was goed! En schoon, schoon oud! Niet één groef in haar wang, Haar ogen al ziel en haar woorden al zang! Gij hoordet, gij zaagt haar, en vroeg, mijn vriend: Ach, jongen waar hebt ge zo'…

Gij dan, die in 't naakt de zonde ziet, Die zijn heiligste glans ook in 't beeld verbiedt, Die wilt dat ellende - ellende verrijkt - Ten minste gehuld vóór uw poort bezwijkt, Wat laat gij de geest vol schaamte gaan In de waaiende wereld der vijgenijgenbladblaân? Moest hem niet zediger zorg besteed? Moest hij niet pralen in prachtig kleed…

Ach mijn geliefde in je berghang heerst chaos woedt brand cipressen als toortsen dorpen verschroeid omsingeld door vuur je aarde gloeit ach waarom sloeg het boze weer toe je bergdorpen ijlen verkoold en doodmoe…

ik kijk naar de hemel leen de kleuren van de zon verf hiermee mijn kelken en zolang we niet verwelken wijs ik naar dat waardoor mijn leven ooit begon en blijf haar daarvoor altijd dankbaar die leven schenkende zon…

de toortsen branden langs de paden van het verleden er is geen verloren tijd wel een verlichten van het heden wat ooit geleerd werd mag nooit meer vergeten de weg van harmonie ligt open de zachtheid leren zien tussen de regels van het harde leven voeten op de grond altijd op de grond…

Ik voel de toortsen branden, aangewakkerd door de adem van een ongezellig woord. Een lopend vuur, dat me doet hoesten, mijn lege longen uit mijn lijf.…

de trommelaars kondigen een opstand aan de menigte vervaagt bij het licht van de toortsen hoog in de inktzwarte lucht suizen steen en ijzer het koor in het witgekalkte kerkje zingt Houd Moed wij zullen jullie niet verlaten winterwolven blaffen over de sneeuwvlakten aan breekbare ijspegels klemmen we ons vast…

Toortsen lichten de laan naar het toernooi opgewonden jonkvrouwen bekennen kleur, van willige schildknapen priemt de lans. Dan begint het grote gapen en ga ik weer alleen slapen.…

hout splijt tot in de vezels onder het ritme van de bijl bezwijken ringen van de tijd in ferme slagen zwellen spieren op en bundelen de kracht een laatste slag wordt toegebracht ruisend valt de bladerkroon haardhout wordt in vlam gezet en in de bedstee droomt een koortsig kind van vuur, van toortsen aan de…

Daarna is het rumoer te horen onder op de flank waar waarheid voor de leugen is gezwicht, het geschuifel van de stappen, van de toortsen het prikkend licht.…

wie durft wat nog te vertrouwen echo's dreunen, lucht komt tot ontlading een lethale flits schiet van het aambeeld toortsen vlammen op, weerlichten stralen schichtend spat de nachthemel uiteen 10 juni 2019…

Zijn is het bezweren van de leegte die het wekken van de dansende slang belooft het leven dat geen tijd kent, slechts beweging draagt wervelt tot de strelende zinnen van het binnen vandaar begint het ontginnen van de toortsen van verlangens slechts getuigen zijn zij, afspiegelingen van het grote inferno tot het laatste uur van het laatste…

En terwijl ik haastig weer een bladzij draai van ‘t stratenplan, verkneukel ik mij nu reeds op ‘t weerzien met Parijs Ik weet dat ’t een illusie is de tijd te stoppen, om te keren naar ‘t verleden, te proeven hoe het was - grandeur en armoe op een steenworp van elkaar, de geur te ruiken van de paarden, vermengd met smeulend pek van toortsen…

verglijdt tijd in een golvende plooi achter een motorboot maar wanneer de kantoren leeg zijn en verlaten zakt de schaduw van een brug in de grijze rivierarm zonder iets te beschadigen rode lichtreclames vlammen aan het gedruis van een feest vlaagt uit een raam donker en vlak stroomt water een kroonluchter plechtig traag rond de bocht dobberen toortsen…

Maar de gouden toortsen Der sterren zijn uitgegaan! En 'k sta alleen in nacht, Huivrend, troostloos en dof, In stille kille hof, Waar men mijn jongske bracht…

groen staan te blozen minzaan kijken in de hartjes van de rozen genieten ze samen van het zonnezoenen en de vlinders die op hun hartjes stoeien als alchemilla’ s, riddersporen en valeriaan heel trots tussen de eenjarige plantjes staan - zelfs ’s winters nog ons huis gaan tooien door ze in ‘t duister en luchtig te laten drogen als de toortsen…