Alle inzendingen over trampoline volwassenen kindern

een trampoline maakt volwassenen weer klein – kinderen groter…

hagelbollen springen op de trampoline…

Kinderen, vrij en vrolijk zingend, samen trampolinespringend, onvermoeibaar, hand in hand gelukkig aan ons strand. Hun volle, klaterende lach, die zorgeloos en helder klinkt, begroet het gouden zonlicht dat al snel in zee verdrinkt.…

volwassenen heb je altijd als volwassenen willen zien maar omdat ze zich met grote ogen als kinderen bleven houden en uit de schaal van je geduld moeheid brak, dreef je af naar een plek waar het nog ouderwets kan vriezen als ook de radio uitstaat.…

Een tuin bezaaid met bladeren Een verroeste Verweerde trampoline Een prachtig beeld Voor een idyllisch stilleven Mijn droom wordt ruw verstoord Mijn trein dendert voort Symbolisch voor De tijd van het jaar en De tred van het leven…

Mijn thermostaat staat nu op zeventien, ik kan daar als gezonde vent wel tegen, ik houd me warm met fanatiek bewegen: hometrainer, veel push-ups en trampoline. Ik zie het als bewezen theorie: wie sport, verbruikt veel minder energie.…

Zijn volwassenen niet vreemd? Zij die zo graag vrede willen, Maar daarvoor een oorlog starten? Zij die elkaar liefdevol omarmen, Terwijl ze elkaar willen verwonden? Ja, volwassenen zijn vreemd, En ik, ik ben daarom bang, Bang om ook zo te worden, Ja, bang om volwassen te worden.…

Een baby praat niet, toch begrijp je hem beter – dan volwassenen.…

Nergens meer veilig, want kijk: ook volwassenen -- kunnen erg huilen!…

Pesten gebeurt niet alleen door elk jeugdig individu het blijkt ook voor velen een gewoonte op de werkvloer ook daar gaan volwassenen voluit op de pesttoer je kunt je afvragen hoe infantiel zijn de volwassenen van nu hoe is opvoeding nog mogelijk met zulk kinderachtig gedrag jongeren pesten niet omdat het moet, maar gewoon omdat het mag…

Wanneer de zandman nog eens komt - maar hij komt niet meer - zullen wij slapen gaan en dromen van een droom die niet gedroomd werd Ach alle mensen slapen goed die de deur op grendel weten…

in de volwassenen van overmorgen als een eeuwige spiraal van geweld…

Ik spring, ik spring zo hoog als ik kan Ik ben de trampolineman Met mijn armen hoog in de lucht val ik weer neer met diepe zucht Ik stuiter en bons ‘t blijft onder ons op schouders en billen zonder ‘t uit te gillen Ik kom toch steeds weer eigenlijk zachtjes neer Ja, heus ’t is waar Er is geen gevaar maar wel veel pret als de trampoline…

De kindertjes zijn gek van Harry Potter En dat is op zichzelf tot daar aan toe, Maar blijkbaar geldt het ook voor pa en moe En dat vind ik veel kwalijker en zotter. Dat die nog steeds in tovenaars geloven Gaat mijn volwassen wereldbeeld te boven.…

Zien volwassenen vechten helpen zelf mee als knechten. Een geweer is niet apart al hopende op een nieuwe start. Eenzaam en altijd alleen houden ze zich in leven en op de been. Voorgelogen....…

Je denkt dat je een huilend kind hoort, kijkt uit het raam en je ziet een stoet kleine kinderen, daartussen ouders, juffen, vaders En ineens zie je de vermomming hoe die kinderen, klein, volwassenen zijn, nu in deze vorm.…

gesloten In de ondergroei wat jonge loten Douglas sparrenhout De geuren zijn je neus toevertrouwd Boomstammen die 50 meter de lucht in rijzen Menig houtvester zal het om z’n houtkwaliteit prijzen Intieme sferen die het bos aan de wandelaar zal geven Je kwam er weliswaar weinig vogels tegen Het naaldenpakket van het bospad veert als een trampoline…

zij spant haar web gelijk een spin de bedding toont haar volle luister het zachte licht op half duister de lendenen een trampoline begeerte toont zich uitvergroot onder het manend baldakijn als meesteres op haar terrein verzacht zij zo veel herennood hort sik met de Janplezier de een er uit de ander in laat lustig met de suikerspin dollen…

Kinderen en volwassenen vragen zich af die oude man lijkt zo wijs, waaraan zou hij denken? Eenvoudig aan niets, niets, niets, niets.…

een papier samen met de stilte tussen de woorden en een paar penselen is alles wat ik nodig heb in het klaarduister wil ik jou schilderen de donkere schaduwen verdrijven we naar de achtergrond bang ben je om te verdrinken je houdt van roze van springen op de trampoline en van jarig zijn en natuurlijk niet van ruzies in het helderdonker…

Amsterdam gaat nog meer auto's weren dus mogen kinderen gratis met het ov en er komen minder plaatsen om te parkeren hoe komen ze in vredesnaam op het idee je moet volwassenen met gratis ov verblijden en die kindertjes lekker in hun auto's laten rijden...…

soms hou ik van verdriet mijn hart vast als ik het vreselijke zie wat op de wereld gebeurt heeft ieder mens geen recht om gelukkig te zijn maar ik hoor en zie zoveel ellende en pijn hoe erg dat kleine kinderen moeten lijden door fouten die volwassen hebben gemaakt of grootmachten die om een doelwit strijden en miljoenen mensen met hun leven…

ik heb met jou de vlucht genomen hebben er eindelijk voor gekozen te gaan voor onze dromen te lang zijn wij nog kind gebleven vertelden anderen hoe wij moesten leven op het uit gestippelde pad wij kenden elkaar spraken al snel dezelfde taal hadden eigen wijze ideeën over het allerhande van de wereld en omstreken wij zijn…

wij hadden stiekem stukjes van het universum open gemaakt om de hemel te vinden we waren kinderen als wij ons verveelden gingen we geestje spelen omdat dan alles mocht en kon maar wij werden bedrogen door volwassen ogen die ons manipuleerden om stilte te gaan leren toch braken wij in onder hun blikken spraken wij zonder…

jij had als kind al de kleine vocaaltjes hoog zitten je sprekende ogen formuleerden al heel jong een tekst die ons meenam jij pakte als kleine de toehoorder in met onschuld en aanhankelijke liefde pas later kreeg jouw gezicht de expressie van het grote gebaar eigen aan de mezzosopraan juist in de wat barokke bewerkingen…

de tijd is afstand tussen oud en nieuw oude kindren verwijderen grijze haren en zoeken vandaag geen verse rimpel ze willen herinneringen evenaren maar jonge knuffels bewegen te ver de oude dag verdwijnt achter de evenaar nu denken ze nog aan een avondster heden leeft de vergeten beeldenaar kinderen vullen het prentenboek een album voor…

je knikte lachte mij raadselachtig toe er hing wat spanning in dansend licht je neuriede warme klanken uit de oude doos hoorde hoe je stem het verhaal langzaam ontspon waarin jouw wereld werd geschapen toen je leven begon met feeën dwergen elfjes en kabouters alles passeerde de revue het zijn jouw historische cadeautjes…

Hij zette mij midden in de kring, eerst had ik niets in de gaten maar toen Hij tegen volwassenen zei dat zij moesten worden als wij keek ik omhoog en zag ik verbaasd dat lieve gezicht van Jezus. Zijn hand op mijn schouder Zijn stem zo dichtbij. Hij boog zich naar mij over. Wat Hij verder nog zei was te moeilijk voor mij.…

Als ik kijk in de ogen van een kind dan leer ik weer puur te beminnen omdat een kind nog echt niets vindt laat staan spreekt met moeilijke zinnen Juist dat gebrabbel, dat leuke gepraat dat geaai, die reuze vriendelijkheid met veel muzikale momenten zonder maat een kind is nog zo'n volkomen eigenheid Het kind maakt ook het kind in mij los…

Sint vraagt wel, waarom bij dit soort vragen Volwassenen zich als kinderen gedragen.…