Alle inzendingen over triestigheid

Triestig plezier geeft vreugde gelijk pijn bitter en zoet troost ook vervelend genoeg lachen en huilen maar vergeet de herinneringen die altijd me vergezellen bij het zo heel doodalleen zijn Verborgen zijn tenzij je ze toch ziet diep in mijn hart schaduw van mijn somber oog: Triestig plezier ...…

Ik denk: zo zal het later misschien zijn: Jij hebt een huisgezin, een vrouw en zonen, En ik zal nog als nu heel eenzaam wonen, En deze eenzaamheid is als een wijn Die men aan zieken schenkt om te versterken. En nu en dan zul jij mij troosten komen En mild je kracht in mij doen overstromen En dagenlang zal ik de krachtstroom merken. En als…

lieve mensen toe graag een handtekening voor het bevrijden van Baloe zeer troostloos leven in Roemenië totaal niet berenfijn lees even de toelichting erg hè jullie allen zitten vast met mij op één lijn veel dank alvast aangaande de aandacht gegeven deze beer heeft zeker recht op een beter leven…

gevieren, zo twee aan twee staren ze me triestig aan; nog maar enkele maanden te gaan en dan mogen ze van mij weer buiten staan; en ik geef het maar toe ik kan er even niets aan doen 't is ook niet mijn seizoen…

't Is triestig dat mijn droefheid thans moest komen, en lomen in 't atone van de bomen; - 't Is triestig dat het regent in de herfst...…

zo was de dag niets anders dan een bord bruine bonen fantasie in een natte asfalt, dode eenden omgeving waar het gaat zoals het gaat het gebeurde later in de buurtsuper bij de eenpans gerechten tussen de eenzamen bleek ik een van hen toen werd ik toch verdrietig ik kon er bijna om lachen…

hij is de aanfluiting van een goed humeur zijn lip lepelt de kleinste oneffenheid van de vloer die daar ligt, op de loer voor elke gelegenheid hem een bobbel onderweg te zijn in zijn nabijheid alom ter tijd bloeden alle bloemen strómen de blaadjes om enkel te verwelken in zijn eenzaam paradijs van sip en neergeslagen hij is de triestheid…

Toch is water leven, begin en bron; Regen is echter triestig als het lente is.…

Hoe triestig achtergevels, verlaten in regennevels met vensters, waarachter schimmen staren Dode meisjes die vrouwen baren. Zo verzinkt de jeugd in water en pas vele jaren later, sijpelen met het droeve water beelden van een puberende schoolverlater.…

Je zingt een lied beangstigend, triestig je zingt het alleen maar omdat je niet meer weet hoe je verder moet omdat je niet meer weet wat je nu nog doen moet maar ooit in de verre toekomst komt er licht aan het einde van de tunnel en dan zie je in het zicht hoe je langzaam weer gelukkig wordt hoe je langzaamaan weer begint te lachen maar…

regenwolken die traag over drijven vertellen van grijsheid en niet goed weten wat en hoe terwijl mensen zich vragen stellen en heimwee hervinden naar blauwe luchten en warmte als een deken om je schouders licht wordt gezocht maar is spoorloos en nergens laat geen schaduw vallen omdat de vruchten er triestig van zouden worden, ontheemd…

Dat gezichtje wat eerst zo triestig stond, kwam langzaam maar zeer bij, de pijn is niet minder, maar ze kijkt nu weer wat blij. Een beetje aandacht en een bruin kopje doen soms wonderen…

Je kroop wat dichter tegen mij op plooide je naar mijn houding Ik wist niet of je wakker was maar je zuchtte diep langdurig alsof je wakker geworden was alle triestigheid liet ontsnappen Misschien kwam het door je voeten op zoek naar warmte en gezelligheid Morgen is veraf in de koude nacht in de slaapkamer onder een dekbed met ogen open…

ooit was hij oersterk reeën schuurden vaak hun vacht aan de bast van deze pracht een kanjer van een zilverberk maar hij moest het zwaar bekopen stond voor velen in de weg de kettingzaag werd in zijn stam gezet zo triestig kan het bomenleven lopen zo, het dode hout is wat er rest enkele zwammen proberen te overleven tevens wat gekraak,…

Hoe triestig: mensen willen doden om zelf dan spoedig heel beroemd te zijn; vergeten wij dat tien geboden ons willen leren over dijn en mijn en dat eenieders leven heilig is - een groot geschenk, een diep geheimenis?…

Ik wilde eens iets anders niet dat triestige geneuk. Ik wilde weer eens voelen want liefde is te leuk. Ik wilde weer eens even een avond samen zijn. Niet van heb je al gegeten of pak ik nu deze trein. Ik wilde weer een keer lekker zonder een condoom. Lekker alle remmen los want seks kan toch niet vroom.…

hoeren in de regenende nacht Nu zijt Gij moe en afgetobd de triestigheid in U weer volgepropt de regen druipt van Uw vuile kletsnatte hennepbaarden over de stad Droppelt samen met de regen over alle drek van de stad Uw schokkend ritme mee…

leven Wij worden nooit een stel Het was voor hem maar een spel Ik had het moeten voelen Ik had andere doelen Ik zag hem wel graag Maar zijn woorden 'ik zie je graag' Waren oh zo vals en onoprecht En ik meende het wel echt Hij kan weer op jacht En in het begin is hij wel zacht Wanneer hij weer vrij wil zijn Kan er weer iemand triestig…

vallen van de blaren het grijs van grauwe ganzen in regen vluchtig afgepunt de zee die zich in druppels zaait op kleur van lappendekens fluisteringen tussen dreven hoor door kalende kruinen schuurt de wind zijn kille adem ongehinderd wint hij veld op de stilte van de warme dagen het tiktakt op de daken aan het venster wenkt het triestige…

Er is een dichter die niet kwaakt maar keer op keer opmonter treft als hij een speedsonnet aanheft en opgewekt met droevig draakt Hij blaast het stof van poëzie en lucht het ledig met begrijpen zonder door regels af te knijpen zijn werk leest als een melodie Wis steekt de brand in triestigheden verruilt `t nobele polemiek niet met ongegeneerd…

Er zit een meisje achter het raam, Ze heeft blonde haren Al uren zit ze op die plek, Triestig voor zich uit te staren Er zit een meisje achter het raam, Haar hand drukt op het glas Ze kijkt verlangend naar buiten, Wist ik maar wie ze was Er zit een meisje achter het raam, Haar ogen kijken bang Gedachten schieten door haar hoofd, Een traan…

Een ziel, die niet zo triestig is, Maar toch niet blij kan zijn. 'k Ben bang, dat ik eens zelve word Gelijk deez overtrokken dag; Een kind dat nimmer tegenmort, Maar nooit meer zingen mag.…

Maar ik zag de nachtgetijen Veler jaren gaan en komen Zonder dat gij van mijn dromen Maakte uw leven deelgenoot; En ik hoor de regen schreien Door de twijgen, triestig liedje Bij dit menselijk verdrietje Dat zo klein is... en zo groot.…

een vrolijk nootje botste tegen een verdrietig deuntje kon niet begrijpen hoe het kon gebeuren zo'n triestig melodietje was niets voor hem wat kon hij doen om het deuntje op te fleuren wie weet misschien een Weense wals hij nam het deuntje bij haar noten samen walsen op de notenbalk niet te vlug wist ze te vertellen dat draaien is…

Ik wist niet dat ´ik hou van jou´ zo gedempt triestig klinken kon een pluisje, dat valt, wortelt in aarde en een plantje wordt…

Onder 't venster, waar het muurke Door de tijd gebarsten was, Stonden triestig te verdrogen, Uitgeblomde dahlia's. Een verneuteld vrouwke schikte 't Wit en rood geblokt gordijn; 't Was... alsof haar rimpels zegden: ''t Zal 'ne kwaaie winter zijn.…

zwembroek moest zijn Lubberig hangend om het Magere jongenslijf Bibberend van de kou Angstig wachtend op De sprong in het diepe Die komen gaat - maar die Nog niet half zo erg is Als het gejoel, geschreeuw En gefluit van die horde van Zestig kinderen die mij naar Het einde van de wereld wensen Omdat ik er onmogelijk bij loop - Tuur triestig…

Ontstaat een ritselen en geknaag. Een roetkraai ruimt het stoppelveld. De haagbeuk heeft zich opgemaakt. De tuin ligt als een laken kaal. Op donkere velden brandt het loof. De toren geeft de uren aan en wind bevoelt haar jurk. De rug buigt als een hazelaar. Een hand omsluit een hand, een berm rijst op. Met reeds ontstoken lampen rijdt…

de lage zon schildert een zebrapad in onze diepe, lege tuin de buren leveren boomzwarte verf wij een grasgroene straat daar waar het kippenhok niet staat komen er al paaltjes uit de grond met grijs kippengaas errond zal ik oversteken? gaan kijken waar ik later eieren zal rapen stront van legstokken schrapen ach, stel je voor dat het noodlot…

Het vuur in hem Staat op punt van doven Sintels her en der Liggen triestig na te stoven Vonken onder as verborgen Wachten op zijn levenslucht Om opnieuw te kunnen branden In torenhoge vlucht Anderen vaak gekoesterd In de hitte van zijn haard Het eigen vuur nooit opgerakeld Is het schemer dat hem aanstaart Als duisternis gaat heersen…