Alle inzendingen over uitstrooien

Ik wil zachtjes vertrekken mijn gedachten uitstrooien niemandsland ontdekken waar duinen nog glooien Ik wil de parels stelen uit de tempels van de zee zonder angst voor zovelen vecht ik voor ons twee Ik wil in het reine komen elk greintje moed oprapen maar hoe kan ik over iets dromen als ik daar niet van kan slapen?…

In een samenzwering met de goden Woekert een wonder Hij die hoog van de toren -Een donderslag lang- Geheime vragen blaast Dansend op sintels In een boog om het offerlam Dat een bloedspoor nalaat Plukjes wol uitstrooiend Wankelt hij op één gebogen been Ontzenuwt de droom…

hoe mag ik je noemen wanneer ik zie hoe de bloemen in mijn tuin openlijk je diepe zelf voor mij openbaren waaiend op speelse zomerwinden je wondere werkelijkheid dragen zwoel geurend je passie voor leven uitstrooien leg je naam op mijn lippen zodat ik je als hemelsbrede koestering kan prevelen midden de wereld die ik liefheb ik noem…

Wij komen deze winter zout te kort. En mocht het zijn dat ik straks op de weg Als automobilist het loodje leg, Dan wil ik niet dat ik begraven word, Maar gecremeerd en, als het nog niet dooit, Vervolgens op de snelweg uitgestrooid.…

het was rust die samenbracht toen wij jouw as met het hare deelden een vleugje wind droeg jou zacht naar de lach die jij goed kende die jullie elkaar gaven in het samen dragen van het leven dat was aangegaan hier rusten schatten aan herinnering zij leiden ons bestaan terwijl hun zielen verder gaan…

Als dan het koperen keteltje vol as van wat ik was wordt leeggeschud over het geduldig gras mijn lief, sta daar niet voor schut en veeg de rimmel van je wangen. Denk aan de vingers die deze regels schreven in onze tijd van verlangen en die je streelden tijdens hun leven. En lach om wat ik was, onder meer het gesnurk in de bioscoop, de…

Alles wat komen gaat doet jou pijn het zwarte gat staat op wacht slechts denkend op korte termijn ontneemt het negatieve jou de kracht Ik wil jouw onzekerheid strelen genezende gesprekjes uitstrooien jouw gapende wond van angst helen inspiratiesnippers in de lucht gooien Dus ik neem je mee op reis we zullen vast verdwalen in woorden maar…

de aarde verdwijnt geruisloos in donkere spelonken van zwart beton Een waas van limoen kleurt het aanzicht Fris nieuw leven ontspringt onder de zon De warmte knuffelt de aarde vol verleiding en kust hartstochtelijk de zomerbloemen Geur van honing en nectar overweldigen alle bijen die van bloem naar bloem zoemen De zon laat haar stralen uitstrooien…

gelegenheid met kracht Ben blij met mijn laatste sprong in het diepe Geholpen door geliefden die mij toeriepen Dit was het dan En geniet ervan Heen en weer met eb en vloed Het doet mij oneindig goed Ben weer terug op het land Verspreid over goudgeel strand Met vallen en opstaan heb ik geleefd Ben blij dat ik het heb beleefd Het uitstrooien…

het regent in het Vondelpark letters vallen met bakken uit de hemel zou hij, de dode dichter alsnog zijn oude schrift over mij uitstrooien en strofen weer doen zijn als de aarde is stof en nu even verwaterd plassen vangen zwaardere woorden op het helpt zijn taal te verdunnen naar hedendaagse herkenning vlak, dun, licht of schreeuwerig…

nimmer zag men geeuwen ze tuurde plat op de rug gelegen naar de meeuwen dan opgestaan in het arendsduin de meeuwen in t zwerk ze kenden haar zij zwom daar had altijd stille wenk van flad'rende vleugels straks in deeltjes uitgestrooid wordt zij gevangen door fladr'end gevleugelte brengend haar naar hogere lagen waar meeuwen met deeltjes…

niet gestild de oorlog is nog steeds dichtbij er zijn nog vreemdelingen veel mensen zijn niet vrij mogen wij dan vrolijk zijn kan het ons wat schelen we kunnen wat gaan doen we moeten samen delen 'k wens je toch veel goede moed om binnen het eigen gezin de warmte vast te houden het positieve nog te zien als we zaadjes van geluk uitstrooien…

mijn welgemeende en vooral warme wensen uitstrooien -een kleine kuch is hier op zijn plaats- alsof ik het vermogen zou hebben* *zie kleine kuch zodat ik dan na alle festiviteiten -de kipfilet van de C1000 smaakt best wel naar kalkoen- weer gewoon een homo sapiens kan zijn met al zijn, schuine streep, mijn fouten, onhebbelijkheden…

kijk in de camera, spreek mijn laatste woorden doe een groetje en dan dat ‘goedje’ uit China in een kwartiertje ben ik gepakt, gepiept kunnen ze me niet meer pakken, oppeppen want het is mooi, geweest, genoeg geweest maar ook heel, heel veel vervelends in mijn leven testamentair bepaald ‘t lijk direct naar ’t crematorium en mijn as uitstrooien…