Alle inzendingen over uitstrooiing boven z

nimmer zag men geeuwen ze tuurde plat op de rug gelegen naar de meeuwen dan opgestaan in het arendsduin de meeuwen in t zwerk ze kenden haar zij zwom daar had altijd stille wenk van flad'rende vleugels straks in deeltjes uitgestrooid wordt zij gevangen door fladr'end gevleugelte brengend haar naar hogere lagen waar meeuwen met deeltjes…

" Maar waterstof, de schobbejak, was daar niet van gediend, pakte 't mobieltje uit z'n zak, en belde een wapenvriend. "Die slome zuurstof," sprak hij koen, "die pakken wij getwee, en mocht hij echt vervelend doen, dan delen we'm in twee!…

Ik wil zachtjes vertrekken mijn gedachten uitstrooien niemandsland ontdekken waar duinen nog glooien Ik wil de parels stelen uit de tempels van de zee zonder angst voor zovelen vecht ik voor ons twee Ik wil in het reine komen elk greintje moed oprapen maar hoe kan ik over iets dromen als ik daar niet van kan slapen?…

In een samenzwering met de goden Woekert een wonder Hij die hoog van de toren -Een donderslag lang- Geheime vragen blaast Dansend op sintels In een boog om het offerlam Dat een bloedspoor nalaat Plukjes wol uitstrooiend Wankelt hij op één gebogen been Ontzenuwt de droom…

De nacht is helder helder kijk ik naar de sterren boven mij ze zijn helder boven mij laat me lachen maakt me blij de sterren boven mij.…

N-ergens: zonder doel, zonder grens zonder voornemen, gedachten niet gekooid in een getekend keten van oorzaken, vlug vergeten boven orde, wanorde en toch geplooid. Overvalt me ontroering, gezuiverd van ieder woord of is het bidden zonder verlossing?…

hoe mag ik je noemen wanneer ik zie hoe de bloemen in mijn tuin openlijk je diepe zelf voor mij openbaren waaiend op speelse zomerwinden je wondere werkelijkheid dragen zwoel geurend je passie voor leven uitstrooien leg je naam op mijn lippen zodat ik je als hemelsbrede koestering kan prevelen midden de wereld die ik liefheb ik noem…

Een boom in het gras door jou gekozen om het laatste wat was gebleven van wie je lief was aan het universum terug te geven door de wind te worden meegenomen als een phoenix verrezen uit de as. Vandaag jij - dezelfde boom - hetzelfde gras het laatste van wat je was door de wind te worden meegenomen als een phoenix verrezen uit de as.…

niet meer op z’n benen staan had zoveel gezopen was weer veel te ver gegaan hem rest alleen nog het kruipen hij kon geen stap meer lopen noem het nu schuivend sluipen N schaamt zich: dat ik daar toch familie van ben niemand die nog op hem let want hij blijft nu voor altijd achteraan in het alfabet staan leeft verder als zielige Z…

Rembrandt heeft z'n nek uitgestoken en doet dat heden ten dage nog heeft z'n naam gegeven aan een toren robuust en degelijk 'sfeert' hij boven het Amsterdamse uit wie hem echter van dichtbij bekijkt ziet de elegante, verfijnde, gedegen constructie van de architecten zij, Peter de Clercq Zubli en Tom van der Put, laten de Rembrandt-toren…

Wij komen deze winter zout te kort. En mocht het zijn dat ik straks op de weg Als automobilist het loodje leg, Dan wil ik niet dat ik begraven word, Maar gecremeerd en, als het nog niet dooit, Vervolgens op de snelweg uitgestrooid.…

het was rust die samenbracht toen wij jouw as met het hare deelden een vleugje wind droeg jou zacht naar de lach die jij goed kende die jullie elkaar gaven in het samen dragen van het leven dat was aangegaan hier rusten schatten aan herinnering zij leiden ons bestaan terwijl hun zielen verder gaan…

Als dan het koperen keteltje vol as van wat ik was wordt leeggeschud over het geduldig gras mijn lief, sta daar niet voor schut en veeg de rimmel van je wangen. Denk aan de vingers die deze regels schreven in onze tijd van verlangen en die je streelden tijdens hun leven. En lach om wat ik was, onder meer het gesnurk in de bioscoop, de…

Wie overwint zal deze dingen erven; maar wie in zonden leeft en niet gelooft- zijn deel is 't vuur dat nimmer wordt gedoofd; dit is de tweede dood, die z' eeuwig sterven.…

Als een rivier Die nooit stilstaat En altijd bochten kent Als een rivier Die onregelmatig Zijn regelmatigheden toont Als een rivier Die eindigt In een zee van gedachten Als een rivier Die stoppen wil Maar dat niet kan Als een rivier Is mijn liefde voor jou Oneindig en pijnlijk…

De wind duwt wolken naar hun bestemming, Want als het regent, proef ik de sappen van de horizon, bomen dansen, schudden takken droog en gaan, de wereld luistert hoe vogels spreken en smeken om verlichting Het is zondag, ik ben hier, maar waar vandaan ? Ik ben alleen met de rest, ons vroege hart stuurt wegen afgelegen Vlinders…

'Aangenaam zacht zand;' Zei ik die ochtend, toen richting verloren ging in afstand, met mijn oog op de zon, zijn bleke kleuren, als verblindend aan de horizon, mijn hoop verscheurend, mijn lichaam getroffen, 'Die rotmoffen;' Zei ik die avond, toen leven verloren ging in leegte en korrels zand mijn lichaam raakte, als kogels afgevuurd…

In de leegte is de herinnering; De zon onderbroken door boom en blad, de geur van leven, van zacht groen en helder blauw, de herinnering aan jou; De sterren in je ogen, die daar verdwijnen, jouw handen op de mijne en zoete woorden, die niemand anders, niemand hoorde…

Daar zat het, de dag was oud, het was net alsof het zout, alsof het zoet werd, zo kwetsbaar en introvert, het trof de branding, stond er middenin en ging, het liet zich gaan, brak de branding aan en vertrok…

Toch wel, want zover als ik kijken kan, reiken dan de dijken van de walen, niet veel verder kwam het einde nooit in zicht, tot eindelijk te zien was tot nooit, toen zag ik mezelf pas; ‘ooit, je zult zien,’ zal tijd sterven en bovendien, wij ook, zij aan zij.…

Kijk in de diepte van het water alsof het leven is, want, kon ik maar, kon ik maar; een foto met mijn ogen maken, levend hart en zenuw raken, zeker zijn van beelden, als alles niet meer zeker is, geven wat niet gegeven kan worden, woorden knopen aan de levensles die mistig is voor droge ogen, beter weten en nooit vergeten, klimmen in oorlogspuin…

Grond is vast, grond van oude dagen, vast gevroren last, de wortelen der vragen. Spoorloos verschenen, voetstappen van ons, van de levenloze genen, die vroeg historie spons. Erosie brengt verwarring, wist dat laatste vast, strooit vraagtekens op de branding, dus afscheid lijkt gepast.…

Ik wou dat ik even weg kon, Kon opgaan in de menigte als een kameleon, Dat niemand me zou zien, Onzichtbaar zou kunnen zijn misschien, Ik heb genoeg leuke avonden verpest, En dat weet ik best, Ook ik wou dat het anders zou zijn, Het doet gewoon teveel pijn, Daarom zou ik willen vluchten, M’n hart laten ontluchten, Even niemand om me heen,…

't Houtwerk op de tribunes te nat om te gaan zitten zuigen z'n banden zich vast aan 't cement van de baan drassig 't middenterrein, mannen in groepjes bij elkaar met blinkende velgen zet hij aan als voor een scherpe sprint niet de motregen, de motregen alleen maakt die enorme vleugel van zeildoek of geolied papier boven z'n hoofd zo hopeloos…

Haast elke Pool verliest bij ons z'n baan Terwijl in Pólen afgedankte banen In handen waren van de Koreanen De tijd maakt die tendens thans ongedaan Zo gaan verschuivingen elkaar te boven: Waar niks geschoven wordt, wordt veel verschoven…

het licht begint onder haar handen in golven (gesuikerd) continenten in een trappelzak die ze als letters aarzelend naar buiten draagt in woorden van zes-keer-drie-spreken; de ongelijkheid van ‘tegen’ naar haar innerlijke getuige; iemand die zij kent, wie ik ken (kruimellief) -aimez-moi, aimez-moi- als geschenk zo…

Hans van Z. vond vriendschap en begrip bij een bejaarde crimineel; bekend als de oude Nol was deze het denkend deel in Hans van Z.'s crimineel gekende geheel. Hij pleegde enige roofmoorden op middenstanders met heuse doden; Hans van Z. doodde voor klein gewin om den brode.…

Alles wat komen gaat doet jou pijn het zwarte gat staat op wacht slechts denkend op korte termijn ontneemt het negatieve jou de kracht Ik wil jouw onzekerheid strelen genezende gesprekjes uitstrooien jouw gapende wond van angst helen inspiratiesnippers in de lucht gooien Dus ik neem je mee op reis we zullen vast verdwalen in woorden maar…

jou heb ik nu zo nodig om op z'n minst boven te blijven te weten dat ik ben…

de aarde verdwijnt geruisloos in donkere spelonken van zwart beton Een waas van limoen kleurt het aanzicht Fris nieuw leven ontspringt onder de zon De warmte knuffelt de aarde vol verleiding en kust hartstochtelijk de zomerbloemen Geur van honing en nectar overweldigen alle bijen die van bloem naar bloem zoemen De zon laat haar stralen uitstrooien…