Alle inzendingen over verbreken

tot enkel afdeinzen werd ik genoopt toen gij mij, tersluiks, met dingstigheid en schier veinzen mijn edele gevoelens jegens u lafhartig had gesloopt gij zijt slechts onbeholpen; onkundig ene genegenheid met waarde te stolpen…

Verborgen gebreken, een huis geeft ze pas Prijs, wanneer na de wittebroodsweken Er geen grond blijkt voor stabiel grijs. Niet de jaren zal het nog bewaren; noch Gaat het altijd over zwart of wit. Bij goed Onderhoud kan men nog iets sparen van De goede eigenschappen die het huis Ook bezit. Het huis een symbiose van de zielen; Geesten…

kerk klokken verbreken de stilte tussen ons…

Vol ongeloof ritselend en dwarrelend Jaagt de herfstwind de gevallenen voort In het zachte mos lag zowaar ‘t end Opeens was daar de hemelpoort De zomerwind had speels aan ze getrokken En nooit hadden ze vermoed Dat ze spoedig zouden ontvallen Om gedragen te worden in de stoet De lentewind had mooie beloften gebracht en ’n ruisend…

Eigenlijk is dit mijn stil geheim omdat er over spreken zoveel commotie brengt vaak afschuw er over in heel veel ogen dan te lezen ook onbegrip soms word ik ook wel waarschuwend toegesproken mijn schrijven naar de jongens overzee die in de gevangenis hun leven moeten leven ik begon er al heel wat jaartjes geleden mee Zie ze als mijn…

Een avondwandeling door het bos vogelgeluiden verbreken de stilte voetstappen gedempt door het mos trillend van emoties en kilte…

Stil Stilte Hoor ik om mij heen Geluiden zachter Dan de stilte Verbreken Elke rust in mijn hoofd Stil Stilte…

Spiegelend in toekomst van weleer Tast ik blind achter mij in duisternis Wetende geen toekomst meer te vinden Verbreek ik het spiegelende wachten…

Dood is Bindend loslaten Banden verbreken Buiten spel gezet worden Overgave alom Binnentreden in het heelal Onfeilbare energie!…

ik luister naar de stilte van de nachten ik hoor het gefluister van mijn gedachten en plotseling schreeuwt binnen in mij van alles zich uit maar ik verbreek niet mijn stilte uit angst voor het onbegrepen geluid…

Liggend in zwart in de helderste kamer bevat men volmaakt wat het afschrift onteigent vult men gedwee zijn inhoud met leegte omdat vlees moet geschreven verhongert de hemel omdat taal doet ontleven moet men ontbinden lidwoorden longen lipletters speeksel niets dat hier klopt is meer dan een stilte uren herhalen zich zonder beginnen het ogenblik…

sneeuw schijnt vegen in een gezicht zwicht voor een vergeten kindertraan in grijsgroene ogen die de waarheid spreken geeft licht aan woorden die liefde verbreken…

Verbreek het zegel bij het etiket En haal de lichtslang dan uit de verpakking Bevestig 'm dan onder de bedakking Van uw gloedjenieuwe minaret En probeer door op het AAN-knopje te duwen 't Volk met lichtsignalen waar te schuwen…

zo jong en zo mooi karakter dat warmte uitstraalt een slot dat je niet kan verbreken zachte stem die mij aanraakt ogen die ik streel gevoelens die men beperkt dromen om zich goed te voelen... omdat de pijn niet zou blijven bestaan.…

Mag ik even naast je liggen ik zal je niet aanraken want dan verbreek ik m'n diepste emotie m'n diepste gevoelens: opgaan in jouw stem! Mag ik, even maar?…

Meestal heeft onze kroonprins weinig zin Zich over mensenrechten uit te spreken, Maar laatst moest hij het zwijgen toch verbreken En toen nam hij een dapper standpunt in: “Ik leef sterk met de Tibetanen mee. Ook zij hebben ginds recht op een wc!”…

Ik ben dus zaterdag voor niks vernikkeld, Records verbreken is zó ingewikkeld……

zonder het zwijgen te verbreken was er verzet dat oplaaide toen de duisternis inviel geestenhemden zouden de kogels weren oude dromen werden in bloed gesmoord de dood trok voorbij het was luid geweest tussen twee stilten…

reizen naar het nulpunt daar is de aarde plat vertrek kent zijn prijs het heeft twee gezichten de angst om te binden en banden te verbreken wie te diep wortelt kan nooit meer weg reizen naar het nulpunt weten waar het midden is…

Een grasparkiet leert soms spreken; in tweelettergrepige woorden kan deze de vereenzaming in de samenleving soms verbreken.…

In mij wacht, Ongeduldig, Een klein duiveltje Klaar om De ketenen der macht te verbreken. De zon gaat op. Het duiveltje Is alweer in slaap gesukkeld Vol verwachtingen Voor de komende nacht. De onuitgekomen beloften zwijgen.…

ik zie de weeffouten in mijn levenspatroon donkere rafelige draden verbreken verbinding knopen, lussen, losse steken horen bij het tapijt dat jaar na jaar schering en inslag vormen het onvolmaakte is mij lief ik mag een mens zijn…

gewoontes verbreken op zoek naar leven je zoekt naar woorden maar hebt er geen de rivier die zwelt roept om nieuwe diepte onderbroken stroom versnelt zijn tocht vruchtbaar landschap de zon als zegen een vrije geest mijn levensboom…

ik fluister in de schelp van je oor op je gelaat verschijnt een glimlach met gulle hand strijk ik de verlangens open ik raak je verder tot in de geheime plooien verbreek de stilstand van je bloed nu zijn alle vogels vrij ligt de zomer open…

Die enveloppen met dat rare zegel Verbreken wij op school hier ieder jaar We maken die examens met elkaar Vooraf, dat noemen wij de voordeelregel Ze moeten wel de antwoorden onthouden Maar slagen dan gegarandeerd Cum Fraude.…

De weg is lang tussen de afstand Van leven in liefde naar de schaduwkant De weg is lang naar niet meer Vrij ongedwongen geen hartpijn meer De weg is lang eindeloos moeizaam Naar.. zonder jou een ander bestaan De weg is lang van het vergeten Om verder te kunnen verbreek ik het keten…

De stilte die je achterliet Is oorverdovend Ik verdwijn in de stilte En in de verstilling Kom ik je weer tegen En dan ineens Moet ik weer lachen Om iets grappigs dat je zei Ook al ben je niet meer hier Je leeft voort in mij Dan verbreek ik de stilte En fluister ik je naam De wereld zal nooit vergeten Dat jij ooit hebt bestaan…

Zilveren tranen rapen geboren woorden verbreken gedachten achter beslagen raam daar tekent hij haar lichaam in verbolgen lijnen geurend naar lavendel in late zomerzon nimmer de zijne beminde zij en werd zij bemind maar nimmer was zij de zijne hij verjaagt een eenzame vlinder…

Luister, ik ben de andere lijn Je hoort alleen mijn stem Ik ben onvervreemdbaar Alleen degene die ikzelf ken Niemand kent mij Weet wie ik werkelijk ben Op een of andere manier Ontstemt dit geluid wellicht Is alle herkenning een illusie Weet je, ik zal vrij zijn Ik ben verbreking van stilte, mijn gezicht een herinnering ---…

omweef jouw zachtheid in het dansgedwarrel van stervende bladeren aanschouw er leegte door het verbreken van tastbaar houvast omsluit het gloren in amper licht gevoel als een duistere kus die bekoren wil en berust gelaten waar kwetsen vervaagt dans het gedwarrel van stervende bladeren…