Alle inzendingen over vergeten / namen / verlegen

wanneer ik al die telefoonboeken van weleer maar had bewaard dan zat ik om geen enkele naam verlegen...…

Ze is zo verloren in haar denken zit vaak zo stilletjes voor het raam maar als ik haar gedag ga zeggen weet ze gelukkig nog steeds mijn naam.…

Ach mijn lieve lief als je soms iets vergeet dan is dat nog zo erg niet zolang je mijn naam nog weet Als je iets kwijt bent help ik het je vinden want de liefde zal blijven en ons eeuwig verbinden Vergeten verloren of kwijt we zijn nog altijd samen anderen merken het nog niet vergeten,maar nooit onze namen.…

laten wij ze voor altijd blijven noemen de namen van hen wiens levens abrupt, werden afgekapt het lezen van gaat met horten en stoten men schiet vol, even maar soms voegt iemand iets toe: ‘mijn moeder’ of ‘broer’ zij dragen nog altijd de littekens van deze geschiedenis mee in hun hart…

Ik ben verlegen, te verlegen om iets te zeggen waar jij bij staat. Te verlegen om je recht aan te kijken. Te verlegen om met je te praten. Het leek me te moeilijk je te bereiken, te moeilijk om van het veilige pad af te wijken. Ik probeerde je te vergeten, mijn gevoelens voor jou te onderdrukken.…

Ieder mens kan zingen en dat geldt ook voor jou eerst verlegen, dan bedreven zeker weten, niet vergeten dat muziek van je houdt!!…

Je hoeft me nooit te vergeten dat vraag ik echt niet van jou je mag gerust mijn naam nog noemen want ik was toch altijd je vrouw. Het zijn dingen die ooit zullen komen eens, heel ver in het verschiet waar we liever niet aan denken maar eraan ontkomen, dat kunnen we niet.…

Mijn moeder is mijn naam vergeten, Ze roept me niet meer voor het eten. - naar Neeltje Maria Min…

Want als je naam nog steeds genoemd wordt, Dan leef je onder de mensen, Dan ben je nog steeds ter sprake op deze wereld, Het middelpunt, je leeft. Je bent pas dood als je naam niet meer genoemd wordt, Als je vergeten bent, Denk aan hem/haar, En hij leeft nog steeds...in jou.…

de dichter heeft mijn ziel betast de schilder opende mijn ogen de componist streelde mijn oor en de beeldhouwer nam me bij de hand met de andere zwaaide ik verlegen naar de muze aan de overkant…

jaren hebben die heerlijke jeugdige reacties doen bedaren maar in ieder geluid vinden de kleine emoties nog altijd in vergeten gedachten een stil verlegen eigen huis…

Vlinder voort, verlegen vlinder Vlinder vrij, vergeet verdriet Vul vanavond vol verliefdheid Vergulde vleugels; Vlinder vlieg!…

En ze is zelfs niet te verlegen om je billen af te vegen. Dus als je later het huis uit bent gegaan, vergeet dan nooit wat ze voor je heeft gedaan..…

Zij spreekt zacht en lacht verlegen ik weet wat er van mij wordt verwacht maar soms, heel soms kan ik er niet tegen is er ineens uit het niets een hogere macht grijpt mij bij de keel en laat letters dansen het verleden raakt even het heden aan mistig worden ooit geboden kansen foto's laten beelden, zwart wit, gaan de namen, de data, ik ben…

Ik ben mijn Naam vergeten, Weet niet meer Wie ik ben, Naamloos drijf ik In de mist van Het vergeten, Alleen wie ik Liefheb zal mijn Naam nog weten - En ook haar naam Is mij ontschoten En wie zij was Ben ik kwijt…

ik schrapte mortel weg bikte uren stenen uit je muren legde vuren aan jouw schenen maar jij nam verlegen steeds de benen ik nam je hand maar jij koos toch voor eigen land met huis en haard ben vertrokken met de noorderzon jouw recht wordt nooit meer krom…

Een mooie droom op een verloren dag een zwarte bladzijde in een vergeten boek een loden voetstap in het drijfzand, en jij die altijd bij mij blijft ook als liefde overdrijft, de mens verlegen maakt in toekomst van zijn wanhoop.…

Men heeft mijn naam genoemd en hem ongemerkt vergeten, Mijn naam - zo te zien niet meer dan een waas die opdroogt in de hete adem van anderen En die onzichtbaar aan de einder verdwijnt - Men heeft mijn naam genoemd en hem ongemerkt vergeten.…

Niet bitter, niet eenzaam het is waarvoor ik me schaam: Ik ben verlegen. Mijn ik ken ik niet mijn ik verschuilt zich achter mijn vlees en bloed Het ontbreekt me aan moed.…

Woorden komen om Maar niet aan Zoveel in je hoofd Weinig uit je mond Wisten ze maar Wat je denkt Of niet Altijd de twijfel Niets zeggen Niet zonder reden Bang om, Hekel aan Nietszeggend te zijn…

Rennend in den donk`re nacht vervolgd door heks en ridderzwaard met wolfgezang en fleaderaar angsten houden me in heur macht als zij spokend door mijn gissen waart waar ik al mijn moedigheid vergaar ik draai mij om en trotseer het duister waarin damp plots scherpe klauwen mist het wolvenkoor vergaat tot fluister lucht vol muizenissen vragen…

duizend mooie woorden zweven door mijn hoofd maar mijn lippen volgen niet want jij hebt me verdoofd verdoofd door al je liefde de stem van het verlangen de warmte die je hart me schenkt jouw streling op mijn wangen ik wil je zoveel zeggen maar ik krijg het er niet uit en als ik toch probeer gaan kriebels door mijn huid…

Alhoewel hij er van droomde danste zij niet met hem hij vroeg zich af hoe dat zo kwam wel hij droeg geen stoute schoenen…

en pakte haar lief hoofdje, dus In het donker stonden zij daar geen zag ’t blozen van de ander Echte liefde was het, schijnbaar ze waren stapelgek op elkander Onhandig frutselde hij aan haar ondeugend beet ze hem in ’t oor Liefdevol kussend op ‘t trottoir fluisterden beide..we zijn smoor Toen hij haar weer thuisbracht, was ’t met verlegenheid…

Mijn monster heet verlegenheid... Eens, eens komt mijn tijd...…

Mijn haar danst caleidoscopisch op de hoogglans van het licht als de wind mijn droefenis uiteen dwarrelt Ik scharrel vol verwachting rond in je timide wateren en strijk mijn hand over jouw zandkleurige dromen van ziltige verlangens en schaapachtige wolken We verdoen onze tijd met onuitgesproken liefde in een storm van verlegenheid waar blosjes…

deinend op de geurige muziek dwing je me, je aan te staren en ik heb geen repliek op je allesomvattende gebaren: je handen, ze schrijven geheimen rond diepe bas-tonen en ik draai mijn hoofd blijf kijken, jou ontcijferen bekijken, als een peuter die een prinses tussen rozen aanschouwt en ineens... na oogcontact begint te blozen…

Jij hebt met mij de dagen gedeeld die zich aaneenregen tot een band van uitgesproken momenten jaar na jaar het heden beweegt mee met elke ademsteun waartegen woorden leunen houden van blijft ongezegd maar in die basis wortelt toekomst cliché’s worden vaker stilgezwegen als zijnde bekend noviteiten blijven ongehoord die maken verlegen…

Wat heb ik lang verlangd naar jou toen we eindelijk samen waren wist ik echt niet wat ik zeggen zou zat daar te draaien en te tollen en lachen als een schaap. Toen jij zachtjes op mij aankwam schoof ik beleefd een stukje op hield mijn handen angstvallig op mijn schoot want om je aan te raken geneerde ik mij dood. Maar toen jij met…

In gedachten Huppel ik naast je Houd je hand vast Geef je een zoen Maar in het echt Is alles heel anders Nee, dan durf ik Niets te doen!…