Alle inzendingen over vernis

Stop mijn gedachten. Ik ben als hout dat niet beweegt maar leeft, en pas gaat opvallen als het verjaart. Wanneer het nut in twijfel staat met het nieuwe in de rij wachtend op zijn beurt. Het dreunt als een zware regenbui die niet wil komen zomer die niet is. En ik vertel het verleden waar ik geen deel van heb uitgemaakt. Het is…

Mijn huid is het vernis. Dat is gehard in de strijd.…

Het daglicht in de duisternis maant tot willekeur en schemering,de schaduw valt over het ontmantelde huis, waarvan alleen de trap nog over is, de laatste stap te wagen over de verveloze treden van de wereld, het verleden is getekend in een voetafdruk van gebladderde vernis,alleen de herinneringen en pijn blijven vers.…

ik geef de tijd aan een kunstenaar als fijn zand dat schuurt over stilte hij vraagt welke waarde ik wil geven aan enkele uren houdbaarheid wijzers en woorden stromen mij voorbij koud en warm en af en toe een traag verdriet ik zie beelden bewegen de zon komt op en gaat weer onder waarom antwoord je niet, vraagt hij ik wacht op de…

een flinterdun laagje vernis product van mijn verstand vormt een zwakke bescherming emoties vreten het aan onverwacht en onstuitbaar barsten ze uit in tranen in woorden in kleur in slapeloze uren…

daar gaan ze stil in de rij zichzelf voorhoudend ’t is zo voorbij de gêne, de schaamte als fysieke pijn bloot maar fier om ’n voorbeeld te zijn ontreddering diep verborgen achter de laatste vernis die hedentendage weer onze verpakking is…

Eind mei ben ik uit de kast gekomen, ik voelde me fit, de bewoners hadden een grenen tafel gekocht, ivoorwit, maar het ging behoorlijk mis, ze bezat een dikke laag vernis, dus kroop ik terug in de kast ... met 'n gehavend gebit !…

regelmatig hou ik een afspraak met mijzelf kijk of ik weer verdwaal in mijn gehechtheden wil weten of ik nog genoeg om mij zelf lach of durf te jammeren als alles pijn doet dan zie ik zonder masker bezieling in de bron…

ben terug gegaan heb de beschaving ontdaan van laagjes vernis verhalen geschoond doeken uit lijsten gehaald zonder retouche waarheid bepaald in legenden en sagen de echte vragen over angst en doodgaan gesteld er is veel verteld van vader op zoon met ervaring en leven als loon kom ik wijs u de weg in de talen van vroeger is verleden…

Zwarte brandmerken kwamen, schilferend vernis en was van kaarsen. Je kijkt naar dezelfde donkere hemel. En sterren. Ik zit aan dezelfde tafel, eet mijn bord. Wrijf mijn palmen over haar nerven. Het voelt aan als vertrouwd. Als iets dat er nog is.…

verborgen onder een vernis van zoekgeraakte woorden staken we wat we zeggen wilden in een nieuwe eenvoudige jas we vergoten geen bloed haalden niets overhoop hemel en hel bleven ongemoeid er was strijd noch gewoed in de ontembare stroom van die ingeblikte taal verloren we de vurige woordenstrijden van weleer…

Een Pruisisch groen van plant en bloem De wangen wrijft Hij vermiljoen De schilder maakt de ogen groot de vrouw ernaast een tikje bloot wat zalm roze en wit erbij (Hij rust niet door dit hels karwei) De draperieën hemels blauw Het detailleren luistert nauw Als laatste nog een laag vernis Nu ziet hij dat het echt…

Onder de laag van koud vernis leeft laag op laag. Sporen leiden ons weg van het vergaan. Maar in de zomer, wacht maar, in de zomer komt de warme grond tot leven. En toont mijn lijf zijn gebreken, wacht maar, het duurt maar even.…

diep zinken is naar leegte dalen treden overslaan blindelings dralen op één been hinken nog minder dan dat zal verdwalen zijn in wat al verborgen is roepen naar gesloten oren met minstens een dikke laag vernis de zwarte echo bekoren geluiden die weerkaatsen tegen gedeukte dromen in de adem haasten dat een bonkend hart moet…

het zwaard de onderdrukking verslond Zelf vind ik het vrij, vrijmoedig Om te poneren Zo koelbloedig Dat wij niet mogen beweren Dat er iets hogers is Dan vrijheid Dat is bepaald geen kattenpis Of wanstaltigheid Nee, het zou mooier zijn dat te eren Wat wij liefhebben en koesteren Dan het te ontberen of niet te accepteren Wij creëren vernis…

ogenschijnlijk is er rust in weergekeerd ademen, opgelucht bevrijd en kwijt, door harde dagen niet alleen een naam: zijn klank is nooit vermoord niet alleen het vrije woord is ruw verstoord door zwaar geweld het potlood tekent bloed en geldt rond zwarte rouw maar trouw aan alles dat waarachtig is druipt de vernis van valse preken…

het is nog licht aan het einde van de dag en het heen en weer waaien van je schateren drijft verder weg in kleine bootjes uitgestald op het vernis van zomeraccenten de lijn van oost naar west kom je morgen terug, roep ik om zo de zee te vergroten en mijn armen in omhelzing tot waar zal je gaan, fluister ik met nevelbloemen…

Ik schilder nu de kleuren van je hart in vormen fris en fruitig ben vaak in de kamer die je hebt aangegeven je ademt daar een eigen leven in helderrood zie ik je gaan in de vitaliteit die jij kunt geven je ontboezemt in herinnering het bloed stroomt trager in het vage blauw van zuivering zacht penseel ik de balans vernis je kleur…

het koppig en ruw met onrust ingewreven Ons houden van is hout geworden zilt van de oneindige traan het haalde het zoete uit datgene wat eenmaal was ontstaan Ons houden van is hout geworden verweerd door het verleden geblakerde nerven relateren aan hoe vurig het heeft gestreden Ons houden van is hout geworden vermoeid en zonder vernis…

(T)HUIS Nog één keer wil ik gaan bij schemering als het donkert tussen de bomen want ik mag daar niet meer binnen de spleten tussen de muren bewaren gestold de echo's van mijn vroegste uren nog één keer als een onbekende de weg gaan vragen aan de voordeur met vers vernis nog één keer gaan bij schemering als het donkert tussen…

Nog één keer zal ik gaan en van op afstand zien de voordeur met vers vernis oplichtend in een scherf najaarszon en daar achter trendy vitrages de geur van oude muren tussen de spleten de echo's van mijn vroegste jaren de kleurige loper van de trap naar boven die hele perceptie van gemis opgeslagen in het landschap achter mijn ogen.…

Puberhanden vormden hem jaren geleden de tijd heeft hem vervolgens aangetast toch is zijn charme al die tijd gebleven ontstoken in zijn gulle brede lach de paarse poten zijn wat verf verloren het groen zit meer in de vernis de zwarte ogen op zijn kop verankerd tonen een blik van olijkheid en list het kikkerbeest weerkaatst iets…

zichtbaar glas ik meng ze met mijn dromen die spiegelen in een plas ze golven fascinerend weerkaatsen echt het licht de breuken komen later als waarheid weer in zicht kleur ze met doorzichtig gevoel blijft transparant droom de dagen heel voorzichtig bang voor scherven in mijn hand ik haat die glazen beelden in mijn omgeving van vernis…

natuur zoveel omvattend je zit er in je kijkt er naar alles gaat van zelf buiten je om in Amstelveen helder groen de plas een laagje dun vernis plots hoor ik utto utto utto die ik over het hoofd zag rechte lange oranje snavel licht bruine vlekken oranje nekje hoog rank op stelten meneertje Grutto heel vreemd jij weideling broedt…

haar kamer heeft luiken zij kent de angst voor wat dieper gaat angst om onder het vernis te komen en een eenpersoonsbed zij weet dat er niet één waarheid is dat ze niet anders is dan ze gisteren was de blauweregen bloeit niet altijd één waarheid soms schrijft zij haar met de moed van de maat zonder hoofdletter zwaluwen scheren…

ik zag je glans wegdrijven op het zanderig water, ook je trots want je hemelde het blauw naar grijs aan jouw voeten schuifelt nog wat hoop in de gedaante van rot hout, maar je poort blijft voor eeuwig gesloten onklaar gemaakt en ingehaald door de tijd jouw kleur zonder vernis maakt je elk seizoen doffer het lijkt of onze sporen…

bestaan strooi je goudzand over vers gesproken woorden sla je steeds dezelfde spijker op dezelfde kop sluit je de ogen voor de zon die er niet is soms loop je door tot de achterzijde verlang je naar het heldere de kleur en de toon haal je de onzichtbare inbreuken bedachtzaam naar buiten schrap je het vergeelde vernis…

zet kleuren op palet het mes heb ik maar weggelegd voor jou is fijn penseel vaak nog te veel je bewoont een warme achtergrond in zachte lijnen schilder ik je mond de rest van je gezicht komt op het doek als een gedicht ogen glanzen al zonder vernis ze spreken aan en zonder woorden je lach is parelende poëzie waaruit jij…

De kapitein wenkt de luitenant Ze maken zich op voor de mars Ze breken uit de stijve lijst van die tijd Het doek wervelt rond één moment De rode schutter vult het musket met kruit Na het schot blaast hij het schoon De tamboer staat klaar voor de roffel Ze praten zo druk dat ze de schilder vergeten die hen vangt achter vernis dat verduistert…

Moe gestreden in het trachten Iedereen ervan te overtuigen Het pijnlijke ik zijn te willen verzachten Daardoor onvrijwillige leven in welzijn om te buigen Laat ieder voor zich beslissen Over wat wel of geen leven is Zo de beloofde toekomst missen Vredig rusten tussen planken zonder vernis.…