Alle inzendingen over vervlogen

we dansten samen op het witte strand blij verlangend naar de nacht een meisje lief uit niemandsland haar handen koud haar lippen zacht met gele bloemen in het haar bespeelde ze de zachte wind zo magisch mooi, een leuk gebaar van jou, voor mij, mijn godenkind de donkere hemel straalde open och, lieve mensen wat een zicht want…

je nam me met je mee zonder angst op de fiets of anders zo ineens was ik daar in de wei lammetjes heel veel lam met geluid zo héél groot zo anders in mijn boek niet zo veel en heel klein èn heel stil verbazing de wereld het grote zo anders dan ik dacht je nam me met je mee op de fiets of anders beetje bang…

Hij kwam en nam haar liefde Tot hij stilletjes weer verdween Zijn zalige geur was vervlogen Een donkere schaduw verscheen Zij wist dat hij eens zou gaan Een dikke traan over haar wang Ze kuste hem triest vaarwel Haar warme hart vreselijk bang Een gebroken ziel vol scheuren Haar gevoelens ambivalent…..…

Zij droomde hem dichtbij totdat zijn beeld verdween Zijn geur was vervlogen de zon niet langer scheen Ze zwaaide hem vaarwel tranen over haar wangen Een stilte in haar gevoel verloren van het verlangen Haar ziel vol van verdriet hopeloos en triest gestemd Zijn vlindertuin vol liefde niet meer voor haar bestemd Zij droomde hem ver weg…

Mijn liefde is vervlogen, heel zachtjes uitgeblust Geen hand meer op de mijne, geen mond meer die mij kust Geen lachje uit de verte, geen hand meer door m’n haar Niet meer samen zitten en kijken naar elkaar Er vallen geen woorden en er is geen ergernis Maar ik weet uit ervaring, hoe eenzaam eenzaam is.…

Liefde is vervlogen, zie het in je ogen. Geen aai meer door mijn haar, of een lief gebaar. Je mond, die me niet meer kust, alles is zachtjes uitgesust. Samen maar toch alleen, voel nu hoe eenzaam-eenzáám is…

en dan zie je hem zomaar vliegen het bosblauwtje, best wel zeldzaam fladderend onderbuikgevoel, de vlinder keert nimmer terug en je weet dat je dagen zijn vervlogen…

(tanka) er was een vlinder in mijn bloemen bloeide hoop maar ze vloog voorbij toen de zon vergeten was haar vleugels te verwarmen…

vol van opgewonden verwachting waren zij op het vliegtuig gestapt waarvan plots de motoren stopten toen zij boven de wolken al waren de machine hortte en stootte wild de passagiers tot paniek gruwend met de dan dagende werkelijkheid dat er geen morgen meer zal zijn het laatste gebed werd gebeden onder een stortvloed van tranen als de…

De vervlogen jaren doen slechts als secondes lijken, daarom heb ik als proef de klok eens uren teruggezet. Echter die fijne tijd samen wil niet meer komen, dus heb ik er eindelijk voor gekozen om opzoek te gaan naar nieuwe prachtige ogen, daar die van haar in de oneindigheid zijn meegenomen.…

We beleefden samen fijne tijden, Maar ik krijg het gevoel dit kwijt te zijn. Het fijne maakt nu plaats voor verdriet. Vraag me af, of je het aan me ziet. Want het huilen en de slapeloze nachten, Tekenen stilaan mijn gelaat. Weet echt niet wat te doen met dit gevoel Is dan alles opgeven nu je doel? Toch hoop ik dat mijn gsm overgaat En ik…

dons van de toekomst pen ik veren in een tooi van hunker naar de vrijheid van jouw bestaan Zachtjes open ik mijn handen teder strijk jij beide vleugels als laatste groet over mijn huid waar de pluisjes van ons leven verwaaien in de wind Wolken wenen weemoedig walend moet ik jou laten gaan gevangen in donkre luchten vliegen veertjes op vervlogen…

Mijn hoop is vervlogen is helemaal weg mijn hoop is verdwenen ’t is dat ik zeg er was een hoop te leren alsook te brengen maar nu is mijn hoop vertrokken met onbekende bestemming Ik ga de rook achterna zie het kringelen want de vervlogen hoop moet toch ergens heen?…

lag het schaamrood op de konen van meisjes uit vervlogen dagen soms was de nacht zo wonderschoon dat hij de ochtend kon verdragen bij de meisjes uit vervlogen dagen die wij niet meer weten te wonen de liefdesnacht met zijn sjablonen wanneer die eindelijk ging vervagen dan lag het schaamrood op de konen van meisjes uit vervlogen dagen…

Vervlogen is mijn hoop, een verlangen naar nieuw maakt zich van me meester, nieuw ruikend materiaal, zo nieuw dat je nog net geen prijskaartje eraan ziet hangen, maar die kans is met het kelderen van de beurzen, vervlogen, net als mijn hoop!…

waar vervlogen hoop dromen vult een hart laat smachten in eindeloos geduld knaagt de eenzaamheid door herinneringen verlangens naar wat is geweest voor eeuwig verdwenen als schemerlicht gedoofd waar vervlogen hoop harten berooft…

Vervlogen tijd Vervlogen gedachten Wetten der logica Waar niemand meer op zal gaan wachten Verwrongen beelden Kris kas door elkaar Wat is nog werkelijkheid? Wat is nog waar? Wie is nog zichzelf? Is die hij was en doet zoals hij deed Hij is dement Hij is het, die het niet weet…

Gedreven, nog niet vervlogen. Wat spot mijn oog, daar her en der? Als katten muizen, mauwen ze niet. Waar gaat het over, waar gaat het heen? Geef mij een arm, ik jou een been. Gedreven, nog niet vervlogen, maar altijd en immer, besluitenloos bewogen.…

De dauw gevangen In het vroege ochtendlicht Vervlogen dromen…

in momenten van nutteloosheid dwaal ik af en ruik de zoete geuren weer, rond vreugde en misère uit een jeugd proef ik weer het bitter van vervlogen liefde die zo jong en sterk leek, maar sneller nog was opgelost dan de illusie groeien kon er schijnt geen weg meer terug hoewel de deur nog licht doorlaat op de drempel liggen als een buffer…

Vervlogen gedachten gevangen in de nacht. Zeg me heb jij macht ? Sta stil, wees de macht, pak de gedachte…

Weet als curator van vervlogen beelden, hoeveel het voor mij betekent, kleurrijke schilderijen te vertalen, overzichtelijk in een nieuwe draai de tact van het leven aan te geven.…

En ongemerkt kwam regelmaat in maaltijden wandelingen, lijn in gesprekken, herinneringen. We kochten kaarten, maakten foto's en deze vitrine met namen van schelpen op kaartjes die het leven had moeten betrappen maar kansloos liet ontsnappen, vergeeld, verregend onder stof; Bontemantel, Watermuiltje, Hartschelp. ----------------------------…

van papieren beloften vouwde hij 'n vliegtuigje stapte in en ontsnapte aan de gevestigde orde waar hij nog 'n appeltje mee te schillen had langzaam vervloog haar hoop op een goede afloop…

er ging veel behang over oude lagen zodat het vertrek merkbaar krapper leek groei van jaren camoufleerde de kleurloosheid van het verval alles werd anders de tijd mocht geen naam hebben maar kreeg het wel…

Bedenk, dat de enkle wenk der Godheid, zo verheven, Wanneer 't haar slechts behage, u wegrukt uit dit leven; Bedenk, terwijl ge u hecht aan de onbestendige aard', Hoe ras de dood, die rang, vernuft noch schoonheid spaart, Uw levensdraad doorkerft, u stuit in al uw pogen: Zie daar dan hoop en waan in rook en wind vervlogen.…

fraaie oude muren glimmen in 't licht van goudgele zonnestralen schaduwen van door de zon belichte vensters werpen zich op de met bloed, zweet en tranen bedekte grond van het Romeinse amfitheater dat onwillekeurig mijn diepste gedachten doet terug voeren naar reeds lang vervlogen tijden van gladiatoren, gevechten, martelingen…

ik had een prachtig vers bedacht zo licht en luchtig, als ’t maar kon ik schreef het midden in de nacht op een vergeten luchtballon wat tipsy van de calvados genoot ik na op mijn gazon wat was ik toch een luizenbos mijn versje vloog de kosmos in terwijl ik snurkte als een os door drank vergat ik elke zin hoe kon ik toch zo’n sukkel wezen…

Je verjaardag staat me nog steeds helder voor de geest Het voert me terug naar hoe het vroeger is geweest Al ben je al jaren geleden overleden Die verjaardag doet me denken aan ons verleden De dagen uit lang vervlogen tijden Vol geluk en liefde tussen ons beiden Op zo’n dag, nu ik eenzaam aan je denk Was die tijd toch een godsgeschenk Jouw geboorte…

Mijn ziel in de spiegel Vervloog - vervloog! Zwart is het doek Van de spiegel in rouw. Pierrot! Het lachen Heb ik verleerd! O, geef mij opnieuw, Harde heelmeester van ieders ziel, Verhevene van de maan, Pierrot - mijn lachen! --------------------------- uit: Tirade 1985, 300.…