Alle inzendingen over vinger openhalen

dat de wereld waarachtig Even stilstond - is nu door Winterkou tot bedaren gekomen En de golven op jouw oceaan Van hartstocht lijken in zichzelf Bevroren - schuimkoppen die nu alleen Uit ijs nog bestaan - zachtjes probeer Ik je aan te raken maar raak, in mijzelf verdwaald, Het hoogtepunt van jouw bevroren branding En heb meteen mijn vinger…

ik heb steen laten bloeien met hamer beitel en zaag mijn vingers zien bloeden als ik ze aan scherpe kanten openhaal maar wil in tijd naar een eeuwige lente om haar schoonheid tot in alle zomers te verlengen onze leefwereld is in gelijke vormen opgebouwd met blauwdrukken onder eenzelfde atmosfeer en uit dezelfde grondstoffen…

ik heb steen laten bloeien met hamer beitel en zaag mijn vingers zien bloeden als ik ze aan scherpe kanten openhaal maar wil in tijd naar een eeuwige lente om haar schoonheid tot in alle zomers te verlengen onze leefwereld is in gelijke vormen opgebouwd met blauwdrukken onder eenzelfde atmosfeer en uit dezelfde grondstoffen…

haar kind zal recht van lijf en leden zijn ja alles op een rijtje hebben het zal niet vallen op de levensweg die effen is en platgewalst het zal de handen niet openhalen aan dorens, want de rozen zijn gekweekt het zal nooit huilen van verdriet of vreugde ook kinderlevens zijn gekweekt zonder pijn en bloed van dorens en zonder troost van…

leven is met twee handen in gevecht aan elke vinger een ring van een vraag verstand begraven tussen duim en wijsvinger harde hand doorploegd met rimpels in de ontzaggelijke slijtage van leven…

Jouw vingers lieten Me B L O E M-B L A A D J E S Zien…

Mijn vinger kan ik er niet achter krijgen, ik krijg er geen vat op, houd mijn vinger aan de pols en hoop dat het zichzelf oplost, als ik mijn vinger maar niet kwijtraak!…

ik roer mijn vinger door het schuim van de cappuccino dat blijft altijd achter omdat ik snel de koffie drink wat ongeduldig, een onverklaarbare haast zonde denk ik vaak dat witte schuim en lik mijn vingers af met de cacao nasmaak wat een genot eerst slurpen en dan de rand van het kopje aftasten alsof ik een vrouwenlijf betast…

Daar krijgen we nog heel wat mee te stellen, Wat ieder op zijn vingers na kan tellen.…

Dit vocht geneest ons van alle kwalen, kostbaarder dan nardusmirre, geestelijk goud, het zal de oude wonden niet openhalen en de grootste toverdokters zijn ermee vertrouwd.…

Kort sta ik in het blikveld als door lauwe lucht vervormd begrijp ik niet waarom jij steeds verdwijnt in alles voor meer wil ik krassen als de pen wonen in de groeven van je huid, voelen hoe de scherpte tussen twee vingertoppen voortbeweegt in je woorden, meer niet…

ik heb een raam zonder sterren of zonder enige waarde van jou tot mij en woorden, woorden om te vertellen dat wat ik ben niet meer is tussen steen en wolken vond je mijn naam om m’n ziel te overtuigen de vorm van een open zicht en diep zo diep breken vingers de zomer alvorens die in mij kon dringen en leeg zo leeg wieg…

oude sporen en stenen en ik tel mijn stappen aan de waterkant behoedzaam tussen het vertrek van geloof en schemering ik ga liggen vergeet alle woorden wanneer niets van waarheid begint, ook al wijst iedere richting naar de wind, haast leunend en onafgebroken uit de bomen valt het licht, nergens eindigend of beginnend en het uur breekt…

Wegzakken en zalig Dromen tot de dageraad Me wakker maakt, Me aanraakt met haar Vingers van rozen.…

zag het zacht toucheren van vingers hand en haar in subtiel proberen zo vonden wij elkaar in lach en ogen vooral het klein gedogen we kwamen samen proefden onze wijn pas na het antichambreren voelden we geborgen zijn…

Het is dinsdag De zon schijnt De oceaan is kalm Net als ik Ik zit in het appartement Heerlijk alleen De anderen zijn even weg Het geluid van de golven Is balsem voor mijn brein Mijn vingers dansen over het toetsenbord Buiten vliegt een meeuw luid krijsend voorbij…

ik blaas glas tot scherven die venijnig openhalen wat eens was gerinkel van herinneringen meet volume van het gas dat glas doet bollen in de ruimte die jij gaf glazen beelden tollen draaien sokkels in vernieling knappen als een ruit ik pas niet in de transparante tolerantie en breek uit geef mij de hel de geilheid van de stoeipoes…

ik blaas glas tot scherven die venijnig openhalen wat eens was in het gerinkel van herinnering meet volume van het gas dat glas doet bollen in de ruimte die jij gaf glazen beelden tollen draaien sokkels in vernieling knappen als een ruit ik pas niet in de transparante tolerantie en breek uit geef mij de hel de geilheid van de stoeipoes…

Grootmoe wil eens naar zee Heeft ze nog nooit gezien Dat is een droom van haar, die ik vervul Maar op den dijk roept ze: “Miljaardenondedju! D’as niks dan water hier, ‘k krijg pijpenkrul”…

Vies is niet het woord Laat staan smerig Maar lekker vind ik het niet Vingerwerk op m’n smartphone Fobisch is het beste woord Wat past voor mij bij die activiteiten Ik kom het wel te boven Ik zal wel moeten Het zal nog erger worden Maar wat is dan mijn probleem Mijn probleem is de traditie Van aankijken, aanraken, ruiken Gewoon…

Mijn nu ledige hoofd overziet de beelden, uit oude omgevallen bomen de nieuwe loten deze gebeeldhouwde boomachtige struiken onder het witlila-hemelsblauwe op deze dag. Die boom, haar zijkant, de vormen van een lijf met uitgestrekte armen naar de hemel alsof zij 'n grote omarming zou willen ontvangen van tijd, kijk haar takken,ze zwaaien boven…

Dik voor mekaar dikke mensen dikke mik dikke kick Ik ben niet dik maar 'k zit er ook niet mee want dikke mensen hebben doorgaans zoveel meer plezier in 't gegeven leven schuddebuikend in het hier en nu leven met zichzelf en tot zichzelf en met elkaar Ze zijn allemaal ongelijk, zowel lichamelijk als geestelijk, dat is een natuurlijk…

gordijn wacht je op mij blauwe ogen in schemerlicht de nacht zal ons warmen sterren zullen getuigen zijn vier treden voor jouw deur ik voel me groter dan ik ben 'n zacht driemaal-tik op het raam ritmisch als een code gordijnen golven, blauwe ogen verbinding door het venster heen de nacht sluipt mee naar binnen sterren zwijgen duizend vingers…

vingers een zalig gevoel wat je mij gaf Nu kus ik je koude handen in het afscheid naar het graf……

Als los zand gleden de dagen door mijn vingers en in mijn hand bleven keer op keer de parels soms dof soms glanzend ik ontving steeds met verbazing en reeg dankbaar alles tot een snoer van vele vreemde jaren.…

Bij de vingers van pianist denkt men aan afgeleide zaken.…

Gaat er bij de NS een keer iets mis Dan zoekt Van Vollenhoven het gebrek Hij legt de zere vinger op de plek En zegt dat dat nog maar het topje is Zelf kan hij wel een onderzoek gebruiken Dat is nog even iets om in te duiken…

Bij het open raam Tuur ik in het niets van mijn handen Voorzichtig heb ik ze opengevouwen Dan fladdert de nacht uit mijn palmen op Vrolijk dansend verdwijnt ze uit mijn zicht En terwijl ze opgaat in zichzelf Bedenk ik vast dat ik ooit De dag ook in mijn vingers krijg…

als een touwtje om m'n vinger wind ik je op, ik laat je er om heen draaien en trek je strak tot je geen rek meer hebt jij doet wat ik zeg, want ik heb je vast en langzaam kom je steeds verder vast te zitten tot ik zelf een probleem heb door mijn controle over jou: ...ik heb zojuist mijn vinger afgebonden...…

Vingers die zoenen strelen fluwelen snaren. Ze kleven niet maar zullen warme vlinders geven. Vingers die zoenen knijpen niet. Ze zullen zachtjes verdwalen en geruisloos zingen en dansen tussen geurende wolken.…