Alle inzendingen over vonkjes

Waar het volk zich Vermaakt met louter Lege spelletjes op De kermis van deze Tweede Pinksterdag Zie ik heldere vonkjes Oplichten in het duister Van dit jaar - vonkjes Die mijn donk're hart Verlichten en een einde Maken aan mijn levenssmart…

Als het koud is Ver afgekoeld tot diepvries temperatuur En elk uur dat leven geeft toch verloren lijkt Want de wind is te lang guur Dan is het tijd om 't ijzer te smeden Niet in de hitte van de strijd In mijn hart smeulen vonkjes en liefde gloeit op die vlammend de kilte bestrijdt…

vonkjes die de duisternis omhelsden en me meenamen naar de dag dat jij voor eeuwig voor me zou staan.…

Niet blond kastanje nota bene merk dat wel een mix van kruiden haar twee oogjes lijken vuur twee vonkjes die fel dansen…

Rode wangen van verlangen Mijn borst gaat hevig op en neer Onzeker voor wat komen gaat Maar ik vlei me naast je neer Je handen toveren vonkjes op mijn huid Ik sta volledig onder stroom Je voel me trillen als een blad M`n verlangen wordt steeds meer Ik fluister zachtjes Maak me nu de jouwe Laat ons samen komen Laat ons samen één lichaam…

laat de veters springen van het ijzeren corset dat je insnoert in je ogen zie ik vonkjes die wachten op ontbranding liefde raakt je aan voel de vederlichte streling van een pauwenveer die je huid tot leven wekt…

ooit zal ik je helemaal vergeten na een onbewust bevel om stilte het dichtslibben van geheugen en dan niets meer kunnen weten dus laat me nu genieten van je zweefvlucht in mijn hoofd je naam je woorden warm herhalen ik wil vonkjes voelen als de herinnering is gedoofd…

In de stralen van de zon dwarrelen kleine stofdeeltjes rond als kleine vonkjes. Warmte omarmt mijn hart het voelt als een boodschap uit de hemel vol liefde en kracht. Hoop voor de toekomst, kijken naar de zin van het bestaan op mijn verdere levenspad.…

al mijn goed, Die mijn hartje branden doet, Door uw lonkjes, Vol van vonkjes, Vonkjes die van 't lodder oog Kwetsen, als pijltjes van een boog. Schone, waar schuil je hier in 't groen? 'k Moet mij laven met een zoen, Voor de tipjes, Van uw lipjes, Lipjes die, als rozeblaân, Zijn met een zoete dauw belaân.…

Als je me vraagt Wat ik de wereld Heb achtergelaten Kan ik niet zo Een-twee-drie Iets groots bedenken: Als ik alles wat ik In mijn leven gedaan heb Over mijn schouder Terugkijkend overzie, Zie ik wel veel kleine Vonkjes, oplichtende sterretjes Die alle kleine goede dingen Die ik aan mijn medemens gedaan heb Liefdevol doen…

soms spatten er nog vonkjes uit het smeulende vuur maar de rook is al opgetrokken het vlammen bedaard grijze as bedekt de nog warme kern van zijn prominente plek ieder heeft zich vaak gekoesterd aan die laaiende gloed zijn vitale straling is langzaam gedoofd maar het nagloeien voelt goed…

het brandt in je zie de vonkjes in je ogen lichten je ademt kleine vlammetjes uit een felrode mond vurig zijn je kussen die mij snel doen smelten jouw handen schroeien in een liefdevol gebaar teder mijn koude huid wat koel begon is nu een laaiend vuur liefde in het eerste uur…

onderhuids kriebelt het weer er ontstaan rimpelingen die een oceaan niet zouden misstaan voorzichtige vonkjes levenslicht sprankelen zich naar buiten om samen een vuurtje te stoken vlammen laten zich aaien door een zachte zuidenwind die bereid is aan te wakkeren want gloeien is niet genoeg om de hitte te bereiken die jou kan laten smelten…

woord voor woord fluister ik de wereld dicht tot een gulden boek in zoete winterslaap waar herinnering het leven prijst en licht zich spiegelt in een fotolijst flitsen beelden door de tijd doorheen pareltjes van wazigheid baar ik lettertjes W O R D E N nu vonkjes eeuwigheid…

Vonkjes schieten op uit de as, als feniksen stijgen ze op, vliegen naar elkaar, om elkaar heen, dansend in de nacht van donkere maan.…

juist in het heel licht raken van jouw huid knetterden kleine vonkjes met een verrassend geluid ook onze blikken sloten vaak kort in lichte verblinding en wegdromende ogen voor een klein liefdevol moment heel even dicht om met verbazing weer te openen pas later zijn deze eigenschappen verdwenen toen volwassenheid voorzichtig…

mijn huid te raken met achterlating van een kus door de zwarte bruid in de veelheid van strelingen maakte kleur geen geen onderscheid wel gaf het spel van handen en de intensiteit van vingers en duimen hun geladenheid af aan de polen van hun voetzolen in het bestrijken van het lichaamsgebied dat met kleurige knetters en vonkjes…

je bewegen laat subtiel elegantie leven in het licht dansante dat gras en planten doet wiegen op een warme zomerse wind in voorzichtig raken lijken vonkjes te ontwaken die overspringend hun energie ontladen om de aantrekkingskracht intenser te maken er zijn natuurlijk meer paren die scharen om jouw lach te onderscheppen…

langs het zwerk zwevend inspirerend vogeldier ik heb je gemist waar ben je al die tijd geweest jij gaf me zo’n plezier zo klein maar met een wonderlijke levenskracht het doet me deugd je bent weer hier en met je onovertroffen mysterieuze tovermacht breng jij weer nieuw licht in mijn donkere nacht jouw spetterende kwetterende vonkjes…

zij vibreerde zacht lief in haar lach talloze minuscule vonkjes knetterden alsof zij altijd zo gespannen was het was haar huid die bij raken incidenteel ontlading gaf deze zijn boodschap tot ontspanning verder bracht zoals geleiden ook neuraal kan nemen emoties vaak een andere baan in het bestrijken van grotere gebieden…

ik kon je vroeger intens raken jou met stilte heel opgewonden maken zonder dat ik jouw subtiele fijn- gevoeligheid in de gaten had wij waren eenvoudig zonder overleg een nieuw pad ingegaan raakten elkaar anders aan waarbij vonkjes voor ontlading zorgden die de spanning later snel opvoerden niet dat de andere te…

ik zag de sterren niet maar met iedere streel door je haar knetterden de blonde vonkjes het was geen kleurrijk vuurwerk de banen hadden zo hun eigen vorm en dikte van haar in een heerlijke streep hun zachtheid bleef vaak aan mijn handen hangen in uitwisseling van opgelopen contactspanning vaak waaide de wind je scheiding…

intens raakten vingers en handen elkaar sprongen vonkjes over van huid op huid en in bewegen golfden statische elektra in laden en ontladen blikken kruisten hun boodschappen in frequentieloos wit licht uit een jeugdig gezicht met een diepte van vele generaties tijd en ervaring in tal van gewoontes zonder groeven van ellende…

wij hebben heel lang met vonkjes gespeeld die als zij oversloegen lading hebben gedeeld wij zagen de kleuren roken het avondlijke van geuren die hoorden bij een teveel aan ozonritueel toen onze blikken intensiveerden en wij de afstand decimeerden bronde nabijheid steeds warmer verlangen in de bel van liefdeskracht zongen onverwacht…

vreugde of van pijn, om nieuw te vinden in de morgen van wat die dag ook brengen zal: ontmoetingen, verhalen, vragen en ook weer kansen zonder tal; want leven is steeds herbeginnen, is nooit voorgoed het antwoord zien, maar daardoor zo oneindig kostbaar dat ik het niet begrijp misschien en steeds opnieuw mijn weg moet zoeken, maar vonkjes…

kind zoveel beleefde, mijn thuis, heb ik vandaag voor 't laatst bezocht de kamer, waar door het eentonig tikken van de klok de stilte stiller leek en ik verscholen onder het bureau mijn droomverhalen speelde, kent de rust niet meer de zolder, waar de diepe kast mijn schuilplaats was, laat ik mijn angsten na de kachel, met de vonkjes…

Een wolk Fijngestampte druppeltjes Water in zijn dampende zelf Golvend als de zee Deinend onder de zon en Spelend met het morgenlicht Een berg Opeengepakte stukjes aarde De wereld in zijn reusachtige zelf Standvastig als een sterke wil Krachtig onder de lucht en Overvloeiend in het bos Een vuur Regenende gouden vonkjes Stille warmte…

Richtingloos los van zee en aarde zweefden zij als witte meeuwen loom verwarmd door moeder zon de twee kinderen van de wind Als verliefde vlinders fladderend rondom elkaar steeds even rakend waarbij vurige vonkjes oversprongen zoals bij sterke elektrische magneten In het dal van de engelenkloof daalden zij in cirkels naar omlaag bedreven…

nog sprongen er geen vonkjes over maar je haar knetterde als ik met mijn hand door jouw krullen kroelde je ogen lachten licht verbaasd door het geluid dat statische elektriciteit bij ontlading maakt zonder dat er direct brand uitbreekt de keurig gekapte coupe springt daarna in lichte ondeugd terug de chaos van het opstaan maakt…

geelgouden gloed die nog even kan worden behouden tot rijp de randen langzaam zal omzomen maar slechts na twee nachten vorst aan de grond ontsteekt de herfst enthousiast zijn vreugdevuur en dwarrelt het goudgele blad al knisperend rond deze vertekende warmteschijn van de natuur schildert met verve de komst van het koude front met opgloeiende vonkjes…