Alle inzendingen over voorjaar / symboliek / sneeuwklokjes

van verlangen naar het voorjaar een foto gemaakt van allereerste sneeuwklokjes in februari als symboliek van het vasthouden van een gevoel waarvan ik dacht dat het kwijt was...…

het voorjaar klopt op de deur van jonge lente ik ben er klaar voor de lente kriebelt op de rug van het voorjaar want daar zit de jeuk behoedzaam schuiven sneeuwklokjes en krokussen winter voor zich uit dappere kopjes tarten de verlate vorst maak dat je wegkomt vliegjes vragen in het nog prille voorjaarslicht elkaar weer ten dans…

voor de winter heeft de klok geluid de krokussen zijn uit paden waren al ontsloten door prille sneeuwklokjes uit groen in geel en wit ontloken nog dempen sneeuw en kou de allereerste lentekleuren maar onmiskenbaar staat nu tussen grauw het vroege voorjaars paars en blauw…

Er is nog zoveel te verhalen Verder dan gepraat Maar ik ben alleen op straat En kan liefde slechts vertalen Neem nu deze dag Sneeuwklokjes zon en noordenwind Het voorjaar dat openlijk begint Terwijl jij het niet beleven mag Ik spreek ronduit Al hoor je ’t niet Het moet geduid Men noemt dit verwerken van verdriet Het is een gezamenlijk…

Getogen uit koude winternachten sneeuwklokjes licht en frêle kunnen ze niet langer wachten brengen ze terug ’n teken van leven . Ik zie hun kleine kopjes hangen als lichtjes naar de dode grond zo speels, lief en onbevangen dat ik ze als nieuw ontloken vond.…

Donkere luchten Zachte rozen Waar menig gans zal vluchten Ruimte zoekend om het leven te verpozen De onzichtbare strijd Het zorgvuldig bewegen Waar zonlicht bevrijdt Verantwoord begeven Voorjaar en sneeuwklokjes Een krokus boven de grond Zonnestralen en soms wat vlokjes Het tegenwicht wat men telkens vond Stap voor stap Met eindeloos…

de vlinder verheugt zich op de eerste bloem een meisje hoopt dat hij haar hem nu eindelijk gaat geven – zijn eerste zoen alles komt weer tot leven sneeuwklokjes klingelen nog in de lauwe wind kondigen aan dat het voorjaar weer zo begint vogels oefenen hun gezangen en zie toch die koeien dolblij rondspringen in de verse wei de paardenbloem…

De labium deur Van het huis van tingelingeling En belle bel Gaat voorlopig niet meer open Het trappetje is opgehaald De ziel van het huis stak de sleutel Aan een ring en die ring aan zijn riem Daarbij, de deur klemde toch al vreselijk Voor het raam hangen gordijnen Van het merk Retina Het huis heeft wat je noemt een schedeldak…

Mijn vrouw vroeg voor de 3de maal: "Bloeien de sneeuwklokjes reeds?" Het voor de hand liggende: "Kijk toch in de tuin!" zei ik gelukkig niet. Bijtijds dacht ik: eigenlijk is de vraag vol verwachting, het zien definitief. Ik echode dus: "Ja, zouden de sneeuwklokjes reeds bloeien in de tuin?…

het oude jaar is weggeschraapt restjes zeer kruipen tussen tegels en voegen elke dag opnieuw lichtverlenging van koude korte dagen voorzichtig dromen sneeuwklokjes ik hunker naar hun wit…

na maanden van grauwe nattigheid de lucht nog zwaar van wintertijd meldt zich gevleugeld het voorjaar nog voor de dag krieken kan klinkt uit keeltjes, glad en zacht een vrolijk makend lied merels zingen met hun zang door sneeuwklokjes begeleidt mens en natuur tot ontwaken ritmisch hiphoppen koolmeesjes tussen de takken in het blauw…

Sneeuwklokjes als voorjaarsbode in de winter....…

Ik ruik de lente;) De sneeuwklokjes bloeien weer het gras wordt weer mooi groen mijn gedachten zijn bij de lente en wat ik allemaal ga doen Nog even, en er zijn weer madeliefjes verscholen tussen het groene gras ik droom alvast een stukje voorjaar en wou dat het al zover was 'k Maak al plannen voor dit jaargetij verheug me op wat…

worden door kinderen bomen geplant de bloemlezing helemaal ondergedompeld, zoekt heel iets bijzonders in hun ervaringen, geel en groen, vertellen dat de lente begint, zijn de kleuren van het land, sneeuwklokjes, krokussen, narcissen kunnen hier hun hart ophalen.…

Geen groter deemoed neigt zich meer dan sneeuwklokjes in de eerste sneeuw…

nog even en ze klinken weer de sneeuwklokjes het geluid van hoop…

Sneeuwklokjes kleppen voorbarig de lente in een besneeuwde tuin...…

Late sneeuwklokjes? Welnee, krentenboomtwijgjes bloeien op het gras.…

De sneeuwklokjes werkten al hard om hun tere blaadjes en bloempjes naar boven te krijgen, maar ze deden het toch maar, ook weer dit jaar. Er bloeien al sneeuwklokjes, hoe wonderbaar dit telkens weer op post zijn, zonder protest of misbaar, zonder geklaag of verdriet. Misschien kunnen we hun lessen leren. Geduld? Moed?…

sneeuwklokjes luiden nu luid strenge winter uit, zachte lente in.…

Rillend in de wind, haast bevroren van de kou groeten sneeuwklokjes. Haiku…

Een beeetje licht na zoveel weken duister en sneeuwklokjes die dapper bloeien gaan; ze groeten ons, al moeten ze vergaan en weg is dan weer heel die stille luister. Zo laat ons goed zijn nu het hier nog kan, want morgen komt er mogelijk niets van.…

Sneeuwklokjes dit jaar, terwijl geen sneeuw gevallen is. Ze maken blij en zeggen ons dat heel veel dingen eigen wegen gaan, al zijn die niet door ons gepland, berekend of betaald. Gelukkig maar.…

Een zonnige dag, de sneeuwklokjes, blinken in het licht. Winterdag met een zeer koude frontlinie, je voelt het aan alle kanten. De wind maakt het veel kouder, dan het is. Even buiten zijn geeft je nieuwe energie. Niet te lang, want de wind snijd echt door je heen. Sneeuwklokjes, verlangend naar een beetje douw.…

Vorige week om deze tijd, sneeuw ijs en kou een ritje leert: een weekje later, wat graden verschil en de kopjes van mooie tere bloempjes steken boven de grond. Hier en daar geel, wat paars met wit iets verderop een heel veld geel nee niet het gras maar bloempjes een wereld van verschil met toen! De mensen ogen blij, blijer dan met de…

Getogen uit koude winternachten sneeuwklokjes licht en frêle kunnen ze niet langer wachten brengen ze terug ’n teken van leven . Ik zie hun kleine kopjes hangen als lichtjes naar de dode grond zo speels, lief en onbevangen dat ik ze als nieuw ontloken vond.…

Een sneeuwklokje zingt de lente al tegemoet; dat maakt mijn hart blij…

De natuur heeft ons lente en leven beloofd bloemrijk getuigenis van onstuitbaar verlangen maar met doodsbleek gebogen hoofd zien ze de bui al hangen...…

Spinnende poezen Op zonovergoten muren De eerste mieren onder mijn deur Ik weet ik ben wellicht te oud Maar in een zotte bui Koop ik een jeans met designerscheur Flanneer door stadsparken Met intense geuren Vind mezelf weer uit Op een laat terras Veracht de nacht Die straks Alles weer verdrijft In aanzwellende duisternis En ik, ik proef…

Het lijkt nog koud De weg voor je Het laat je goud Smelten Rivieren meanderende je tegemoet Kabbelend traag Waren we nog hier En daar waar gezichten Vervaagde…