Alle inzendingen over waaien

soms raak ik mijzelf kwijt in mijn treurige verzen aarzelend stap ik rond in afwezigheid oneindig op zoek naar stukken van puzzel klinkers raspen in monoloog boosachtig begaafd in een onstuimige halsopening van rake typeringen waarin frisse winden waaien in nieuwe beelden van expressie overwoekerd in het licht…

Ik pluk de woorden van het land pas toen ik ze zag ben ik gaan lopen na zaaien volgt oogsten misschien te laat maar dit is wat ik wou dans met de maan en laat het regenen als het regent en wat dan ik zal je missen laat de deur op een kier het is tijd om te waai…

trekt zich terug want moord in concurrentie woord inflatulentie alles op de kant waaien op winden schrijver dezes stinkt er niet in ik kan mij er niet in vinden…

In de stilte waai jij weg. Nu hoor jij niet wat ik niet zeg.…

ik waai pik je op en waaien samen bruin op stranden waaien bergen passen dalen waaien over landen met elkaar stevig in handen over alle talen zonder oude schepen die verbranden waaien we vrij vol liefde en door niets en niemand te achterhalen…

nog doodgeboren gedichten dragen ik waai en waai rondom roerloosheid…

dat allemaal aan de kant Wees maar gewoon eerlijk zeg nou wat jij ervan vind geef mij eens jouw mening en waai niet mee met elke wind…

(tanka) Het hoge grasland zucht weemoedig; loom stappen we met de zefier mee, vinden al gauw opbeuring tussen Gelderse rozen.…

Bij Rainer Maria Rilkes 'Lied vom Meer' Oeroud waaien van meer, zeewind bij nacht Jou ontgaat geen die wacht of zien zal hoe Oeroud waaien van meer, zeewind des nachts Jij zult weerstaan! Oeroud waaien van meer Jou ontgaat wachten niet, noch verwijzen Verstenigd weze van ruimte rijzen Jij zult weerstaan!…

Dat waaien, altijd dat waaien de bomen in onze tuin die heimwee hebben naar het bos de lente die in grauwe wolken over het lege landschap jaagt altijd naakt, altijd -------------------------------------- uit: 'Droom in blauwe regenjas', 2004.…

Het vlakke strand voorland van het vlakke land met daartussen de duinen tientallen meters hoog ze houden ons droog doen onze dorst lessen, onze honger naar natuur met ‘t weer: onbewolkt, zon of bewolkt, koud en guur die elementen zijn als vitamines voor ons leven ik schrijf dit zittend op ’t strand wacht tot de zon daalt ver achter…

Gedachten waaien over stille wateren Naar het verleden.…

Dorre denkbeelden waaien als herfstbladeren door mijn achtertuin…

wees niet bang voor de storm laat maar waaien…

Men zegt wel eens "hoge bomen vangen veel wind" Ga ik er voor staan waai ik bijna omver Ga ik er achter staan waai ik bijna uit mijn schoenen mensen kunnen soms toch de meest onnozele spreekwoorden bedenken (met dank aan Eli het buurjongetje)…

Een nieuwe wind gaat waaien, door de politieke gangen en door Samsom, maar goed dat ie zijn haar al kwijt is, hoeft ie niet naar een spiegel te graaien. Een nieuwe wind gaat waaien door de politieke gangen, nu maar wachten, waar deze toer op vast gaat hangen!…

Als herfstbladeren waaien onze verlangens – steeds op in de wind.…

Er waaien vlaggen: een treurig gezicht, deze -- verkeerde vlaggen.…

Geconcentreerd, bloed serieus sta je erbij, lang, slank, beheerst met ingehouden adem. En ik zet de tonen op je lijf met flinke halen, zwieren, sla ik mijn kwast tegen het tere doek. En jij wacht af als een halm een aar als staand riet sta je daar. Mijn klodders raken je zachte huid je rilt en wuift, een decor van gebroken wit lijnt je lijf nog beter…

ze waaien in de wind de korenaren ik zie als een kind aaibaarheid varen…

de minuten tikken traag voorbij de dagen gaan vlug een blik op de klok een duik in het zwembad een stortvloed van woorden een vlaag zonneschijn notities waaien door de kamer brieven waaien door mijn hoofd en dit alles drijft me voort en voort dus waarom zou iemand besef moeten hebben van deze tijdloze eeuwigheid…

gescheiden halmen vormen een pad, nietsontziend een gelopen gat mensen dwalen, vaakst over hei, wolken van pijn en traan' verbergen mij als de halmen waai ik, als de mensen dwaal ik als de wolken zweef ik, als de verborgen ik beleef ik…

Door mooie kleurenpracht omgeven De zon schijnt mijn wangen rood Wind woelt door mijn krullenhaar Mijn adem ruist van intense rust Ik voel het dit wordt een mooi jaar Wat is geweest laat ik nu achter me Verdriet om jou heb ik afgezworen Ergens heb je een plekje in mijn hart Maar nooit zal je meer bij me horen Stormachtig kunnen emoties waaien…

Buurman die ik steels weg zag lopen na Zwarte Piet op de voordeur sloeg en mijn vader gekscherend vroeg: “doen wij zo laat de deur nog open?” mijn broertje die onder tafel kroop zoals hij dat ook bij donderen deed Sint Nicolaas die de kamer in schreed slingerde mij tussen schater en hoop ik was wat ouder en dus niet zo bang voor dreigende…

over de wind een hemelsblauwe kus op mijn rug schrijf ik wolken kleur de seizoenen met schildersoog de woorden fluisteren onder mijn huid zoals ze altijd hebben gedaan onder de spiegel is het stil daar drijven dromen langzaam voorbij vandaag ben ik een meer morgen een oceaan…

De wind kan niet lezen maar als hij een open boek ziet kan hij het niet laten en blaast de bladzijden om als een waaier.…

mijn gedachten verwaaien met de winden op weg naar daar waar ze in woorden een voedingsbodem vinden een plek om te gedijen waar ze confrontaties weten te vermijden mogelijk kunnen verlichten als bouwstenen dienen voor gedichten…

Het strand is vol wind. Golven rollen schuimend voort. Spijt! Geen deinend schip...…

Onze Hemelse Vader Uw Blijde Boodschap het Evangelie genaamd vertelt in de gestalte van scherpe tegenstellingen anders gezegd steeds Wit-Zwart deze beslistheid geeft het Woord kracht om duidelijk verstaan altijd onthouden te worden maar zeer vaste denkwijze geeft dikwijls het gevaar van bekrompen oordelen hoe verstaat men de kunst…

Het Vlaamse land toont blij en trots zijn kust, die met wijde blik naar alle kanten tuurt, bemoedigingen over de zee stuurt, het eigen strand maakt tot een oord vol lust. De bruisende branding murmelt bewust, blaast haar stem langs haven en vissersbuurt, landinwaarts, tot steeds verder aangevuurd. Tenslotte vindt zij in de Ardennen rust.…