Alle inzendingen over westenwind

Ei, al lente?…hm, dat ’s vroeg! En dat gaat maar zonder vragen! Vreeslijk lengen toch die dagen!… ’t Had waarachtig tijd genoeg!… ’t Endje zal de last wel dragen!- Nu; het licht er toe… ’t Is fris… Brrr ! Als dát nu zefier is! Hiet dat warm? het vriest, pot domen!… En wat zie ik aan die bomen? Zou dat ook al mee gaan doen?… Al zijn leven!…

waait onstuimig met de westenwind mee.…

Storm en raas, ô Westenwind! Dagen, nachten lang; Pak uw zwaarste wolken samen, Bulder langs de rammelende ramen, Huil door schouw en gang; Mij en ’t uitverkoren kind Kozende aan mijn zij De' arm deren niet uw ongestuime vlagen — Veilig schuilen wij.…

het stormt in mijn hart gelijk de wind door jouw haren die je lange manen verward zoals mijn liefde onervaren jouw geur is vervlogen in de woeste grijze lucht mijn blik lijkt onbewogen de liefde die mijn hart ontvlucht ik droom van warme stranden met jouw lichaam aan mijn zij ik heb het afgekeken van verliefdheid buiten mij ik sla…

golven schuimen rood als de avondzon verdrinkt een westenwind huilt…

duinen huiveren westenwind vouwt helmgras oost grauwend bijt de zee…

ze kan niet aarden op Drentse hei ze mist het strand, een duinenrij de waterige westenwind het lapjesland de tulpen en mei zij is de zee dit heimweekind…

de westenwind scheurt over de duinen wolken uiteen het land wil blauw en een gouden zon hoopvol kijkt de badgast een vakantie tegemoet…

Met herfst beginnen ze te geuren de peppels,populieren Met herfst beginnen ze te zingen westenwind als goede vriend Met mij hebben ze wat te vieren: FEEST VAN HERFST.…

bomen bossen eensgezind takken wuiven westenwind regens ranselen akkerland hoofden hoeden waterstand vlak ziltzompig lageland verzuipt langzamerhand…

Wil nergens meer onzichtbaar zijn dan in jouw hart, nu het voorbij is spelen de zielen, met de westenwind rivieren, langs bordelen zo wild omhels je mijn troostdrift harteloos, bijna zonder te vrezen.…

ongewapend wil ik schrijven zonder pen en papier dicht bij huis wil ik getuigen van de wilde luchten hoe de westenwind de wolken tegen de heuvels opblaast hoe het landschap me in mezelf stil laat staan…

Puur, was het meest intieme moment van mijn leven en die intimiteit heb jij mij gegeven je was erbij toen ik geboren werd toen westenwind onder de balken joeg en je met bed en al door de vloer zakte een muurbloem ben ik altijd gebleven.…

Hellend gras dat golft met ferme slagen de zee als woest decor Mijn haren spelen mee met in mijn hoofd de westenwind die vogels vliegen laat Hij daagt me uit luidschreeuwend langs de duinen zijn zilte wilde manen kruipend over het land Roffels in mijn oren met vlagen strelend langs mijn huid raakt hij buiten adem Geluid vervaagt…

Een wervelende westenwind die maakt dat zand de duinen vindt Een golf die bruist en schuimt van lust en soms bij vloed de duinen kust De zee die zo het land bemint en pas bij eb haar rust weer vindt . . . www.deiningindordrecht.nl…

wanneer vogels worden teruggefloten en wassende westenwind mijn armen zal ontbloten speel mij dan een herfstcantate wanneer bladmuziek zal omslaan naar winterharde twijfel over armbreed voortbestaan kerf dan in mij, jouw naam…

na het eerste blije komt weemoedigheid om het snelle vallen van lentebloesem magnolia ligt verspreid aan de voet van een boom het schuimwit van de krent verwaaid door westenwind fruitbomen tooien zich nu met wit en zachtroze…

De kruin als koraal wiegt de westenwind in slaap. Hij danst als een sjamaan, schaamteloos, theatraal, zijn jas ligt op de klinkers; de hemel, onbewogen, ziet zijn naaktheid door de vingers. Een berk in december rekent niet op mededogen.…

ik verdwaal in jou evenals jij in mij kleuren verkleuren dansen lieflijk om mij heen omringd door schoonheid bevrijdt de westenwind mij van dagelijkse beslommeringen zonlicht streelt zachtjes door mijn haar zo verdwaal jij in mij evenals ik in jou…

Ruige steile zwarte rotsen golven spattend huizenhoog op de rafelrand van Eire eiland ooit vier eeuwen terug onder Cromwells Brits bewind tussen wilde westenwind kleuren van de regenboog…

Het is niet meer zegbaar dan in woordeloos gebaren of zwaaien naar het heengaan van de barre westenwind misschien heb je het in de gaten is het een gevoel diep in jezelf voel je het tastbaar in de kieren maar het is een heengaan dat niet meer terugkeert als een volwassen kind het is een heengaan zonder een weerzien een stilte in de…

Ze worden gedragen op golven van de westenwind en omarmd door de zee. Waar ik vind mijn rust als ik luister naar het lied van zee en wind.…

Daar waar ooit de westenwind geruwd zijn boetekleed verschoonde en het Lied -Gregoriaans na ommegang in stilte viel voor iets waarin hij steeds genadevol een leven lang geloofde hieven mensen nu het glas om er te drinken van zijn bier Het was Trappist - ja dat wist ieder die het hier zich liet bekomen rond het plein waar ook een molen stond…

Zomer is voor mij de zee, die opgejut door westenwind haar branding naar mij lonken laat. Ik kan niet anders dan mezelf verliezen, drijvend op de toppen van golven vol plezier. Ik keur ze met mijn ogen. Geef mij aan de sterkste mee En schiet pijlsnel naar ’t strand. Surfplank van vlees en bloed.…

Zoals de heerlijk huilende westenwind je zacht zuchtende mondje eert; of het vederlichte vogellied je eeuwige eerste kusje bezingt. zo zie ik je graag…

ontdaan de knotwilg aan de rand van het kerkhof hij houdt zijn stand nog op en het beladen hoofd recht aangetast de geweldige kruin waar leven woont kreunend in de westenwind het half gespleten hart de voet kronkelt zich in de oever vast een teentje is gedoopt in onbewogen water…

slechts oude foto’s geven aan hoe ver het zicht was toentertijd nog tornen kerk en kloostermuren op tegen de westenwind groeven geladen met zout van zee en stof van de aarde in gebed met onvervuld verlangen gedragen door de wind een relikwie die aan het heilig roomse snoer is blijven hangen…

hij zag hoe de tijd verstreek en langzaam stierf langs het binnensijpelend licht hij wist dat de tijd van alle tijden was en ongewis hij kende de vergeefsheid van het leven hij wist dat de westenwind sluw noch uitgekookt was hij kende hem als een razende bruut zo nu en dan ze waren niet in zijn wezen ingebouwd de argeloze woorden…

De westenwind rukt oude blaadjes los Het rad van tijd dwingt bomen tot ontgroenen Nóg staat de koude in de kinderschoenen Een hond speelt in z’n eentje bij het bos Nee, geen verveling voor het vensterglas Wel wou ’k dat ik nog één dag achttien was…

je was de westenwind die door mijn haren gleed met zilte stem van troost in lauwe nachten je was de koele glimlach van de zomermaan je was het licht dat sprong van ster naar maan je was die ene vogel hoog daarboven die knipoog van de warme julizon je was de korenbloem je was het blonde koren je schreef je eigen melodie je…