Alle inzendingen over wonderzoet

De vlaamse tale is wonderzoet voor die heur geen geweld en doet, maar rusten laat in 't herte, alwaar ze onmondig leefde en sliep tegaar, tot dat ze, eens wakker, vrij en vrank te monde uit, gaat heur vrije gang.…

Het braambessenstruik met zijn doren, gevaarlijk en prikkend en toch zo wonderzoet ontluikte perfect in de lente, om wilde bitternis in zijn zoetheid te aanschouwen. Bijzonder de maand van het rijpen van de bessen een schouwspel met uitzicht op kleur in het wilde braambessenbos, verheerlijkt in onberoerde zichtbaarheid.…

Zoals daar ginds, aan stille blauwe lucht, zilveren-zacht, de half ontloken maan, bloeit als een vreemde bloesem zonder vrucht, wier bleke bladen aan de kim vergaan; zo zag ik eens, in wonderzoet genucht, uw half verhulde beeltnis voor mij staan,- dan, met een zachte glimlach en een zucht, voor mijn verwonderde oogen ondergaan.…

De vlaamse tale is wonder zoet, voor die haar geen geweld en doet, maar rusten laat in ‘t herte, alwaar ze onmondig leefde en sliep te gaar, tot dat ze, eens wakker, vrij en vrank, te monde uitgaat haar vrije gang! Wat verruwprachtig hoortoneel, wat zielverrukkend zingestreel, o vlaamse tale, uw kunste ontplooit wanneer zij ‘t al vol leven…

hij geduldig op mij wacht Hij neemt mij beschermend in zijn armen bij hem ben ik veilig uur na uur Hij schenkt mij zijn zachte warmte als het koud is kil en guur Ook kan ik stilletjes bij hem wenen met van smart verscheurde pijn En nog meer bittere ellende van hier beneden op de wereld zijn Vaak voert hij mij in de extase van de wonderzoete…

zij is mij weergegeven de zaligheid, die 'k nimmer had verwacht, Ik voel haar heerlijk in mijn borst herleven, haar oude, wonderzoete tovermacht. Het was zo duister hier, van bange dromen verviel mijn moede geest in doffe rust, Goddank! de fee des lichts is weergekomen en heeft mij uit die droeve slaap gekust.…

Was 't ook niet in vroege lentetijd dat Uw hart zich in mijn harte ontsloot; dat van U, o wonderzoete meid, ik de eerste, lange kus genoot; toen weer alles zong dat het lustig klonk en de bronne van de bergen sprong, 't schalde van de hoogt' in de dalen wijd: O!…

Ik zou de waarheid willen kennen of ik je in mijn dromen mag verwennen want een droom met jou is wonderzoet ik heb angst, dat jij eruit verdwijnen moet. Waarom gaf je mezelf geen teken was jij dan niet voor mij bezweken zag jij de hunkering niet die in mijn ogen lag- de glans op mijn wezen toen ik jou verschijnen zag?…

Slechts éénmaal mocht ik u aanschouwen, En fluks ontstond in mijn gemoed Een vreemd gevoel zo wonderzoet, Waaraan er binden is noch houen! Zo gij nu onmeedogend waart, Mij ledigen doet de lijdensbeker, Zo teer ik uit, dat is wel zeker, Schoon Liesken, eer dit uur verjaart!…

Hij die u durft bestrijden, hij die uw reinheid laakt, die heeft de deugd, de schoonheid, de hemel zelf verzaakt; die ziet de zuivre lelie niet bloeien in het dal, die hoort niet van de vogels het wonderzoet geschal; die heeft geen zaalge stemme die roept in zijn gemoed: Sterk als de dood is liefde, de bron van alle goed!…

Maar het werd wonderzoet Te zien, toen Mei daarin haar armen stak, Ontwakend, oprijzend, zich op het vlak Van hare handen steunend dat gekraak Kwam van de schelpen -- op haar teere kaak, Vochtig van slapen, schoot een zonstraal schuin, Dat het bloed beefde, van den rand van 't duin.…