Alle inzendingen over zelfportret

hij kijkt mij aan de grijsaard op zwart~wit met een donker aureool als ruggensteun en in de mond een kennelijk onregelmatig gebit zou ik dat zijn, die vraag daagt op in mijn denken de ogen neigen meer naar onbepaald staren of zijn er wellicht op uit weg van het heden te gebaren ja, ik ben het en zie mij meer naar binnen wenken…

papier, verhult weer een vergeten dag die lijkt gesluierd door zelfbedrog en wat de afvalbak niet vrat inkt in associaties gedoopt, des schrijvers avontuur wordt niet in ongeduld gedoogd als de zon zich schijnen laat, zijn de bedoelingen niet opgedroogd in de weerspiegeling van het water, herken de rimpeling als gelouterd zelfportret…

Maar geen zelfportretten. Als ik een zelfportret verkopen wil dan gaat zij onrustig breien en klinkt haar getik als een geigerteller. ------------------------------- uit: 'Dichters na mij', 2011.…

(een zelfportret) zoals de ernst van het leven je soms zomaar te pakken kan nemen en het bewijs levert voor later…

Het lastigste portret Is het zelfportret. Dan zal moeten blijken of het op je gaat lijken of wordt het een smet. Want portretteren is toch je binnenste buiten keren.…

Teken mij een zelfportret zodat ik jou herkennen kan. Help mij zodat ik verder kan.…

In de scherven buiten bij het raam ligt soms zijn gezicht alsof een zelfportret zich door de modder blufte, door zichzelf ontworpen ligt hij in de zon te schitteren. -------------------------------------- uit 'De afstand tot' (1976)…

als ik in eigen woorden een schilderij moet maken dan kies ik het zelfportret van het palet van mijn gemoed gebruik ik uitsluitend de tedere tinten omdat ik toch (O...ijdelheid) een beetje voordelig uit de verf wil komen…

Record op Instagram is nu gebroken De foto met de meeste likes van al Iemand bedenkt een curieus geval De halve wereld is erop gedoken De generatie van het internet Het is wel het ultieme zelfportret…

Sluit de deur vegetarisch gemurmel met spekdikke ruggen sluit de deur ozonvretende vuilspuiters sluit de deur cultuur barbaren sla een geraamte op de muur en hang het te drogen je zelfportret…

Zag ik mijn moeder in de zwoele zomernacht gekleed in roes van zwarte tulpen met in haar hart mijn zelfportret van hardwerkende handen en boog zij zich tot de kolkende rivier om het haar te wassen in het bloed van de wereld door de adem van mijn heimwee.…

Op mijn vensterbank leeft een man van cactusbladen Al vele jaren wacht hij daar tot ik hem zie Dan raak ik even vingerzacht zijn naaldenjas en vraag hoe het hem gaat Maar hij zegt niets hij prikt…

ik ben een dichter, geen mens van vlees en bloed de goede moordenaar de tand des tijds een zigeunerkoning Geronimo in ’t diepst van mijn gedachten, als een eerstejaarshopliet spring ik over woorden smoor de regels van de spraakkunst hoogmoed eist haar tol in het holst van de nacht (4…

Soms zie je je zitten. Bleek en sereen. Hier en/of ginder. Alleen of alleen. ----------------------------------------- uit: 'Dag en nacht geopend', 1970.…

‘s Ochtends heb ik moeite mijn bed uit te komen, ‘s avonds om er in te gaan. En iedere nacht moet ik minstens een keer plassen. Ik hou van mijn vrouw, we liggen lepeltje-lepeltje; van andere vrouwen droom ik nauwelijks meer. Schaamteloos draag ik pyjama’s en pantoffels, ook maak ik graag een kuiertje. Ik verheug me niet meer zo op feestdagen,…

Stralend-witte vader, in een snorrende wolk hommels op de aarde neergedaald. Lieve moeder in het groen gelegen, brandende van boterbloemen; bunkers. Zing ik als de kindren zongen, bommen, bommen, goede bommen, op de aarde neergedaald. --------------------------------------------------------- Uit: 'Duizenden zonsondergangen', 1972.…

met ogen groen en geel van het staren pent hij zijn streken op het papier getekend met zijn grijze haren neemt hij nog snel een slokje bier een boer ontspant zijn middenrif doorbreekt voor even de sleur uit zijn hoofd ontsnapt het dichtersgif en het papier krijgt langzaam kleur blauw schetst hij zichzelf neer zoals hij dat al tal van…

Langzaam doorbreekt de stilte na een lawaai van lofgezang over alles wat ik doe en wat ik ben ze weet mijn naam en mijn verhaal maar ze is iemand die me nooit heeft gekend De wereld sluit me steeds meer in met ongesproken woorden te hard om te mogen zeggen en te pijnlijk voor dit moment alleen ze zouden mijn gevoel…

Wat ongeschonden in hem huist het is geen zuiverheid het is geen kind dat met nog stompe letters schrijft het is een blik die rauw en ongenadig kijkt het is wat tegenstrijdig hem ontwricht en dwingt het is weerbarstigheid ---------------------- uit: 'Gekras', 2001.…

hij kijkt in de spiegel en ziet hij ziet zichzelf niet. het is een ander die daar staat. een milde lach verlicht het gepijnigd gelaat. hij slaat de spiegel stuk.…

ik vroeg een schilder naar het maken van zijn zelfportret wat hem daarbij het meest bewoog hij liet een spiegel zien maar ook zijn leven wat zou een dichter doen al kijkende zichzelf beschrijven of louter zich van prototypes gaan voorzien zoals gepassioneerd verteller dromer, filosoof of troubadour misschien wel humorist, een realist…

Ik ben voornamelijk van geen belang. Ik ben een zachte wang, en ik ben mijn eigen lippen. Meestal zonder gezang, uitblinkend in knorgeluiden voor enk'le fijne luiden die mij ter harte gaan. Ik ben meer kuiken dan haan. En: ik ben mijn eigen lippen, waarmee ik uit eigenbelang…

Ik sta ermee op en ik ga ermee naar bed. Echt een mooi portret.…

De duistere schim is vogelvrij bestaat bij de gratie van het licht schaduwen leven weerloos in het schijnsel van een bron Gekneveld aan vaste vormen die traag over vlakken trekken een wolk lost ze voor even op totdat de wind ze weer wekt Grillig lentegras voert mij mee als een kwetsbare afdruk en als een vertaling van een gloed Met…

Ik die de nasmaak van loslippigheid geproefd heb, en zij is te jong en praat mijn mond voorbij en bijt als peper op mijn tong; ik die de vreemde kriebel van het woord gevoeld heb als het witte blad en zit te schrijven als vermoord ik het, al dat wit zat; ik die de ren van kippen zonder kop gezien heb, en hoe oud was ik die de…

tussen de keerkringen in het felle gele licht woedt bruut geweld een handvol rijstkorrels ruilen voor een stuk papier onder de tropenzon kneed jij planten en aarde tot verf op inpakpapier de schildering van je bleke gezicht omlijnd door donkere tinten wat oorlog met mensen doet…

Langzaam en voorzichtig kom ik los uit een zichzelf gesponnen zijdezachte cocon die als een huis mij heeft beschermd tegen de barre en boze dagen waarbij elke vorm van donkerte, koude zowaar schraalheid mijn voorbije bestaan bepaalde. Op vleugels gestrekt van liefde fladder ik nu in volle vrijheid waarin de verschillende luchtlagen worden…

hij heeft de spiegels te hoog gehangen geen kijk meer in het omlijstend zelfportret het geheugen wordt bevroren wat het vasthoudt dooien en craqueleren als een oud schilderij terwijl de dood op schootsafstand kwam vroeg de oude man zijn zoon hoe ziet mijn gezicht…

Toen hij in de wieg lag was het al bezegeld Ma las een vergeelde gids over opvoeden Pa had al een huwelijksspaarplan geregeld Als kleuter liep hij wat te zwalpen Met stuntelige stompjes Waaruit een legpuzzel van de Alpen Kleurpotloden vielen naast klompjes Van klei waar hij geen vorm in kneden kon Het was toen dat het falen begon Een hond…

een vloek weerkaatst in stilte brekend hout spattend bloed schreeuw van pijn vallende hamer blauwe duim…