Zelfportret

Langzaam
doorbreekt
de stilte
na een lawaai van
lofgezang over
alles wat ik doe
en wat ik ben
ze weet mijn
naam en mijn
verhaal maar
ze is iemand
die me nooit
heeft gekend

De wereld sluit
me steeds meer in
met ongesproken
woorden te hard
om te mogen
zeggen en
te pijnlijk voor
dit moment alleen
ze zouden mijn
gevoel van trots
ontnemen
dreunend door
mijn
gehoorgangen heen

Hoe komt het toch
dat zinnen met
gevoel gesproken
luchtledig en hol
blijken te zijn
ze stak een kaarsje
aan en doofde
hem achter mijn rug
ontnam me daarmee
de zonneschijn

Ondoordacht ga jij
je weg en zo is ook
de eerste stap
die je hebt gezet
bedachtzaam kijk
ik achterom en
weet dat het beeld
wat je schetste
niets meer was
dan een lelijk zelfportet

Schrijver: Christian Roos, 16 augustus 2006

chriszonegmail.com

emoties

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 7 stemmen 943