Alle inzendingen over zielloos

Werken met tegenzin is een kwelling, maakt ongelukkig het is ontbreken van welzijn geluk is een levensbehoefte recht op geluk zal niet in ‘n grondwet misstaan bij ‘t ontwaken drijven som- bere wolken het bewustzijn binnen van de werklieden ze spelen hun rol, doodmoe door discrepantie tussen…

Zielloos krast de pen langs het blanke vel onbevlekt schrijft zij haar laatste regel…

niets is zo doelloos als niet te voelen in het nu slechts te verlangen met weemoed naar die tijd waar de moed nog tijdloos was gevoel niet zielloos…

ze zwelgt zijn zinnen zonder zuchten zomaar zondag zal ze zondaar zijn zijn zwaard zal ziedend zaaien zij zal zich zielloos zingen zomaar zonder zelfzucht…

meer en meer vergetend wie ik was noem ik blaadje na blaadje keer na keer je naam in mijn hoofd leeg en verdoofd voel ik niet ben ik zielloos voor hen die ik lief…

Mijn hoofd is Door zichzelf Ten grave gedragen Het lichaam Moet nu zielloos Verdergaan Zonder richting Voorbij de einder Waar alleen nog Sterren zijn…

Jij spoog het leven zielloos en godverlaten op de aarde om het genadeloos op te slurpen voordat je stuiptrekkend uiteenspat.…

De nacht biedt bescherming tegen mijn verdorven zucht zielloos, zonder leven kraaien azen reeds op wat nog zijn zal een ploeg spit om wat is traag, schoorvoetend, delvend wordt het onverbiddelijke voltrokken.…

Donker Zonder jou Kil Zonder jou in mijn armen Zwaar Is de wereld om alleen te dragen Moe Van mijn zorgen om jou Eenzaam Is mijn geest Zielloos Zonder jou…

zigzag opent de dag al doormidden gebroken voor het besef van nieuw sleept zich nog voort naar een zielloos einde als troosteloos mislukt rest de schrale troost dat er vooralsnog een volgende zal zijn…

Om haar schouders draagt zij zijn huid zielloos doelloos ging hij ten onder klauwen verkrampen en raken weelde haar lichaam tooit rijkdom zijn pels belichaamde warmte ooit wasecht…

Zielloos staat gij, levenloos, Zonder klem of zwier, Zangen, uit mijn hart geweld! Op het koud papier. Neen, van 't uitgestroomd gevoel Vonkt in u geen sprank: Zielloos zijt gij, levenloos, Noten zonder klank! 'k Heb de borst met u geroerd En het hart gekneed, Maar mijn adem was de ziel, Die u leven deed.…

Het droombeeld waar ik Zo lang naar verlangd heb, Dat mij nachtenlang In haar fluwelen greep hield Zonder ooit dichterbij Te komen, is langzaam Uit het zicht verdwenen - Uitvaart zonder bloemen, Zonder sprekers, alleen Een ik dat zielloos achterblijft…

ik heb de geesten zien ontwaken na een halve evolutie slapen in ontluikende potentie op zoek naar bloemen met de mooiste kleurfrequentie zij dachten in de hemel te zijn verlost van dodelijke ziektes en zware pijn maar de aarde was nu anders gekleed na een volledige ontluistering van de schoonheid der schepping restte de zielloosheid…

ik heb ze zien acteren narcisten zonder ziel wat zij ook proberen er is een lek in het algoritme om tegen aan te hikken steeds hetzelfde marionettenbeeld dat van die ander die zichzelf totaal vergeet in het jagen naar de titel verdwaasde gek maar er is niemand die dat van zichzelf vindt ja de stukjes namaak de geplakte resten…

toen zielloze schreeuwende stemmen liefdeloos getypte woorden onderstreepten ik je stem hoorde je niet in mijn ogen keek zo zielloos schreeuwend van verdriet ben ik gebleven waar ik viel met onze tranen in mijn hart in mijn ziel…

Wereld die niet Meer is, onzichtbaar Verdwenen in het Heelal van uiterst Donkere toekomstdromen Zwart als de nacht Maan en sterren Onvindbaar voor Hem of haar Die zielloos achterblijft Alleen de nacht is nog, Zonder verder leven, Alleen het donker nog Dat in al zijn immensiteit De nacht is uitgegroeid…

Wie schrijft die blijft, heeft dan ook niets te maren Wie niet schrijft mag niet klagen dat hij blijft Wie klaagt dat hij mag blijven maar niet schrijft Die heeft geen last van schedels zonder haren Er ligt een burnout zielloos op de vloer 't Is vast de duivel en z'n ouwe moer...…

ze vlogen op verjoegen zicht langsrazend staal in plastic lichtgewicht lichtgeraakt de vleugel haakt en fladdert in een zielloos togen geen bumper is verbogen maar als een coryfee neemt snelheid de gebroken vrijheid mee de vogel vlucht een vleugel weg en op de baan zijn veren zo vergaan…

zo noodloos in de onverschilligheid der dingen, bestendig draaiend in hun vast omschreven kringen en zielloos hangende in die eindeloze nood van wat?... 'k en weet niet wat... en boordevol is 't herte, onledigbaar, - en staat het vol van vreugde of smerte? - 'K en wete.... en zielloos drukt de hemel, zwaar als lood...…

in verbazen voel ik de wereld vertragen tot een zielloos decor waar geluid overheerst passeert doodse stilte is de tijd stop gezet tot in detail uitgelicht zie ik vragen waarvan de antwoorden niet dagen is dat het ultieme moment waarop je in bewondering een moment uit de schepping herkent…

Zo zielloos lijkt het onder de grond een toevluchtsoord te hebben gezocht. Zo week en zo kwetsbaar schuilend voor de hemelse regen. De duisternis is zijn hemelpoort. Is zijn leven tot een zegen. Het menselijk kwetsen kent vele uitwegen en holen. Een weekdier kent zijn troost die in de bodem ligt verscholen.…

halfdoorzichtige geraamtes flaneren door de volle straat heel dodenstad is uitgelopen om de laatste levende ziel feestelijk levend te begraven verstopt onder eigen armen wacht de moederziel alleen het einde van het noodlot zielloos in haar traliekooi de levensdraden tellend verzinkend in vergetelheid te moe om nog te vechten tegen…

halfdoorzichtige geraamtes flaneren door de volle straat heel dodenstad is uitgelopen om de laatste levende ziel feestelijk levend te begraven verstopt onder eigen armen wacht de moederziel alleen het einde van het noodlot zielloos in haar traliekooi de levensdraden tellend verzinkend in vergetelheid te moe om nog te vechten…

en wanneer men klopt op de deur van mijn cultuur en taal, mijn gezicht zielloos naar de hemel blijft gekeerd, niemand dan alleen mijn afkomst heb gediscrimineerd?…

Zielloos vragen ze de dood om een moment dat ze kunnen bewaren als deze nacht weer elke hoop uitdooft.…

Koffers zinloze bagage weg zonder woorden, de laatste illusies voor het zielloos vermoorden Wij wisten het wisten het uit ons brein, we wisten het niet waren onwetend van de pijn. Wij konden ‘t niet helpen het zijn toch die anderen, kon ik er wat aan doen zal dat ooit, ooit veranderen?…

Gebogen in gebroken zicht onachtzaam stoeiend glanzend snoer in traag ontwarren dof vergleden sterke jaren lang voorbij slechts oude mensen wisten nog het recht en stoer leven doofde zielloos woeste stormen nachten zwegen uitgestrekt door dromen toegedekt het firmament voorbij licht tast te laat in leeg…

De gloed, het vuur, de warmte, het uur waarop gebeuren moet door eenzaamheid gevoed Gebroken, woest en overstuur werpt hij een grote wolk van vuur Een hoge gil verstomt terstond een vrouw ligt zielloos op de grond Door pijn en woede destructief maar tevens kinderlijk naïef drukt hij zijn neus tegen 't slappe lichaam en zoekt en vindt…

het prestigieuze hoogbouwsilhouet schrijnt aan de heldere hemel koud en kaal priemen glas en staal gevoelloos in het blauw aan hun voeten is het is zoeken naar gezelligheid van kleine stegen de buurt heeft eigen tijd en leven als de eetcafés vol schuiven met hongerige lijven weet dan dat de torens zielloos achterblijven het schrijnen…