Alle inzendingen over zwartgallig

verfloze vensters zwarte ramen in de nacht bevuilde straten verontreinigde grachten kernwapens slechte gedachten de aarde huilt niemand lacht…

zónder vragen Want dat komt op hetzelfde neer Zo tob ik met het woordje zwart Hoe is het te vermijden Ik pak het synoniemenboek Het zal me niet verblijden Grimmig, duister, gekleurd Onwettig, illegaal, besmeurd Kwaad, rampspoedig, somber Dreigend, streng, donker Een mens krijgt het benauwd Zwart is gewoon hartstikke fout Ik word er zwartgallig…

onstuimig en wisselvallig zijn vele mensen soms vrolijk soms zwartgallig maar ik doelde dit keer op het weer, toevallig…

ik lees de rode loper in het gebaar waarmee je schrijft me schraagt in mijn stiel die me nagenoeg laat strompelen over het glad gestreken beton ‘k ben niet zo behoeftig en bedreven of zeg maar gedreven in het feit dat ik met dubbele woorden spreek en telkens vergeet te zwijgen als het woordenboek meer dood dan bladzijdes draagt ik zie…

een gedicht is zo geschreven een leven, verlicht of zwaar overdreven het maakt niet uit wie je bent een guit of een zwartgallige vent als je maar geen gat achter laat want dat is, weliswaar, waar het om gaat.…

Zwartgallige reclame-rariteit: een handig traanbuisstimulerend schenken van tijd om dode oma te herdenken, een zwart minuutje treurgelegenheid. Dat men voor dit soort rouwverwerking kiest stemt op de valreep van dit jaar diep triest !…

Zwartgalligheid bestaat nog steeds. Een aandoenlijke aandoening is het. Een teken van leven.…

Ach, ik ben een mens die teert op het geluk van vroeger. Een mens, die hoopt op het geluk van later. En langzaam strompelt in het heden, waar vroeger voorbij is en later maar nooit komt.…

Op de prachtige bijna gezellige Oosterbegraafplaats ligt een grafsteen te wachten op het moment dat mijn graf wordt gedolven nooit zo bij stilgestaan maar nu komen de zwarte gedachten op als golven van een onrustige zee ze zullen wel weer verdwijnen ik zal vooreerst niet wegkwijnen ik hecht nog te veel aan het leven nee, het wordt tijd…

De nacht was lang en donker en de hemel in mijn hoofd is gevuld met vele zwartgallige wolken. Mijn Geliefde roept me zachtjes en wacht geduldig op mijn aandachtigheid. Ik sluit mijn ogen de zwarte wolken drijven eindelijk over. Mijn hart straalt weer met volle schoonheid.…

ik zocht jouw stilte op en vond gedonder in de holte van de nacht zwartgallig als altijd werd ik verwacht in hoeken waar ik nimmer wilde zijn een toermalijn glanst mooier maar mijn haar draagt altijd nog een zweem van goud the cloud verzamelt wel ik stop er woorden in, die nimmer willen zijn…

Dik, diepzwartig zwart Milibaren van graniet Grijsgeslagen lagen regensluier Uithalen van verdriet Einder van ondeelbare nietsheden Lamenterend gekrijs van meeuwen Zwenken in waterwolken, in waterwolken Daar, waar weten op spijkerbedden rust Herinneringen zuchtend kwijnen En mijn bloed als stroop plakt aan mijn hart Dik, diepzwartig zwart…

De tijd was zwartgallig, alles rondom windstil. Stoppen met de hunker naar hartswarmte, boeken sluiten, de woorden zijn zoek. Dat vertel ik mezelf! Mijn hart zet ik nu maar wijd open, het verhaal... Mijn verhaal is nog niet compleet! Dus leef ik verder.... Voorzichtig en stil.…

De vleesgeworden vorm van een depressie, Die schijnbaar permanent corona heeft, Die over treur-tv zijn mening geeft. En dat in tijd van lockdown en recessie. Eerst denk je dat je alles hebt gehad - Het kan toch zwarter dan het zwartste gat.…

Rood raakt niet elkaar opgelijnd in orde houden ze afstand zuiver zijn ze niet beiden zwartigheid laat sporen na ingegroefd de onuitwisbare tekens van ander leven Rood wordt vloeibaar bloed dat stroomt zwartgalligheid zuiver zevend De satellieten in Crème wachten als engelen voor de poort te worden toegelaten om Zwart te verzachten…

Somber vond je me, zwartgallig: angst, avond, sterven onderstreept. Las, vijftien jaren van je vandaan, wat we elkaar hebben aangedaan. ------------------------------------- uit: 'Geen beter leven', 1985.…

Ik denk aan jou als ik eenzaam ben, als ik somber en zwartgallig ben. Als ik ga door diepe dalen, dan denk ik soms aan jou. Soms voel ik mij euforisch, ben ik blij en optimistisch, ga ik dansend over toppen en denk dan soms aan jou. Mijn pieken en mijn dalen, zij golven meestal flauw.…

Adem door Als alles pijn doet De wereld wegvalt Niets nog klopt Recht je rug Verbijt de pijn Ga door Als je gevoel Gevoelloos is gestopt Verbind je niet Met die gedachten Hoe somber En zwartgallig ook Aan het eind Van duisteren nachten Is er licht En witte rook Probeer te overleven Standvastig Met je kop ervoor Laat zien Dat…

ochtendhumeur Het gezicht doordrenkt met chagrijn, dat gewassen lijkt met schoonmaakazijn, is goed op dreef met bekritiseren en alles op haar af te reageren Ze weet het al, negeert zijn woorden van zuur verstopt haar vrolijkheid 't eerste uur kruipt veilig in haar onzichtbaar cocon tot verdwenen is als sneeuw voor de zon de dagelijkse bui van zwartgalligheid…

Alleen door het leven Ik denk aan het leven als ik eenzaam ben, als ik somber en zwartgallig ben. Als ik ga door diepe dalen, dan denk ik soms aan het leven. Soms voel ik mij euforisch, ben ik blij en optimistisch, ga ik dansend over duin toppen en denk dan soms aan het leven. Mijn pieken en mijn dalen, zij golven meestal flauw.…

De meren van zwartgalligheid zijn somber o zo diep verleid je niet erin te zwemmen geen bodem die je daarin ziet haar doel is al zuigend jouw levenslust te remmen je verdrinken in verdriet Zoek liever die kleinere fijnere poelen die heldere koele klare ze zijn niet zo bodemloos diep zij zijn de juiste de werkelijk ware die het opperbest…

Een kapster zit met haar dijen om een jongeman het strakke donker rond haar slanke benen en het haar van de jongeman van dezelfde kleur zwartgallig.…

Gulzig morrelend voor-nota bene- mijn deur jij oude vertrouwde zo herkenbaar heb ik je heus wel in de smiezen smiecht wij hebben het te vaak gedaan mijn leegte depri volgegoten zwartgalligheid was zo gekoesterd ga! ga! ga!…

nooit weet ik wat aan komt waaien hoe of wat te oogsten, is de muze goed geluimd, straf maar rechtvaardig, zwartgallig op het botte af, of pluk ik zelf de woorden vandaag?…

het hart kent hartstocht meestal klopt het in ritme een pompende beat waar het van volloopt in gouden hart en nieren het biedt ruimte aan vier gulle kamers gevuld met warmbloedigheid gevoed door stroming in lichtvoetigheid dan weer in zwartgalligheid twenty four seven kloppend aan het werk haalt het pakken van het hart voert het…

zoals ik struin langs oester en blikken fanta hangt mijn geest reeds aan het verderf van moed te zwieren gelijk die witte reiger die me beziet vanaf de rijsdam tot aan de in verval geraakte steiger het is de overvloed die het lijden voedt met een onleesbare handschrift wiens tekst mijn mijmering in zwartgallige woorden in herinnering…

zwartgallige angst heeft een lichter kleurtje gekregen omdat doemdenken de laatste tijd uit vergaande slijt ineens tot nieuws is verheven en doordat het patina van de publiciteit dolgraag de donkere kanten van alle emoties verlicht in hun jacht op potentiele klanten stilte regeert uitgestorven straten argwaan schijnt nog…

Maar wel iets in mijn maag gesplitst, `k word er zwartgallig van. Dan heb ik nog een fijne neus en krijg u in het snotje. Een oog voor mooie meiden in het reclamespotje. Ook heb ik nog een duim, waar iemand onder moet, en met mijn lange tenen leef ik op grote voet.…

Onderga de aderlating die de stilte reanimeert, ik wit de kleuren van zwartgalligheid, de lach gestold in geharste tranen van kleinschaligheid, ik dans de kruimels naar het kerkhof, vergaan tot wat kiezels in het ongemaaide gras.…

't Is geenszins reden tot zwartgalligheid. Het blinkt steeds uit door wisselvalligheid. Wat zijn we toch gezegend met dit weer! De een vindt zingen in de regen fijn. De ander steekt z'n neus graag in de wind. Terwijl de een de schaduw prettig vindt, verheugt de ander zich op zonneschijn. De een aanbidt de vorst met sneeuw en ijs.…