Netgedichten

netgedicht (nr. 46.914):

Tranen van hars.

Ik bezing de stemmen
maar kan niet zingen,
ik schrijf de schreeuw
die mij de mond snoert,
het bestijgt mijn keel
en beadem eerdere teksten
die van binnen weer naar
buiten zijn gekeerd.

Onderga de aderlating
die de stilte reanimeert,
ik wit de kleuren van
zwartgalligheid, de lach
gestold in geharste tranen
van kleinschaligheid, ik dans
de kruimels naar het kerkhof,
vergaan tot wat kiezels in
het ongemaaide gras.

Daar slaapt de onrust
van mijn vrede als niche
in mij vereend, het snakt
naar lucht, stuwt lijf en brein
naar de moederschoot, wat
na de geboorte slechts een
vermomming was tot de
dorst met nieuwe woorden
mij weer wakker kust.