Alle inzendingen over 't vuur woedt voort

in een wereld vol water zindert de hitte van het vuur dat ondoofbaar brandt mens en dier sterven laat verteerde verbrande karkassen achterlatend als stil schreeuwend protest getuigend van onvermogen 't vuur woedt voort onstopbaar onblusbare angst achterlatend holle woorden worden gesproken zalvend sussend maar het vuur in het…

Hier in dit keizerrijk waar de keizer leidt komt het tot onderlinge strijd verscheuren volkeren elkaar het recht heeft niet gezegevierd het bandeloos bestaan kent grenzen noch gebod de orde van de dag het vuur smeult na de oorlog woedt steeds voort het is klinkklare moord de roffel van de dodentrom een aasgier strijkt al neer de inzet…

Pijnbomen beven; rauwe stemmen roepen hard: reigerruzie woedt! Voort, door het moeras. Ploeteren... Verlichtend blauw! Kijk, gentiaantjes. Na de fikse regen blinkt het bos verblindend.…

in de stilte van haar tranen woedt de storm in haar hoofd blijft haar ziel zich in het donker wanen van elk licht ruw beroofd in de kilte van haar hart woedt het vuur van blinde haat als zij compleet verward tegenover haar belager staat in de stilte van haar schreeuw woedt de woede in haar lijf duurt een seconde wel een eeuw voelt haar…

Ja, ik weet van wie ik stam nooit voldaan zoals een vlam waaraan ik mij gloeiend bezeer vuur, zuurstof en dikke teer Licht wordt alles dat ik pak tot brandstof word ik in een zak door warmte naar de maan gedreven Ik ben waarlijk een gestage vlam vuur geworden om te verbranden dood een vonk die woedt in de ingewanden…

Maar die hier bij de kachel klinken als een houtblok op de hete vuren van wat ik nu zou willen. Zwiepende takken en krakend hagelraam klepperende brievenbussen buiten, en in mij woedt windkracht negen.…

Ach mijn geliefde in je berghang heerst chaos woedt brand cipressen als toortsen dorpen verschroeid omsingeld door vuur je aarde gloeit ach waarom sloeg het boze weer toe je bergdorpen ijlen verkoold en doodmoe…

Door rigoureus de prijzen te verlagen Proberen Konmar, Edah, Albert Heijn En anderen elkaar de baas te zijn Om consumenten achterna te jagen Ze zijn te laat, want bij Dirk van den Broek Is mensenjacht allang gesneden koek…

Zij kijken mij aan hoe diep zijn toch die ogen hoe warm die gloed ik zie opnieuw het bergdorp stof en stenen wilde lavendel granaatappelen vijgen en kweeperen vier kinderogen vol dromen een middag vol gloed wat een vuur ingetoomd hier woedt een lach in plaats van woorden die graagte dat trillen van de lucht…

In mij woedt de storm Die kan ik jou niet tonen De storm van gevoelens Van herinneringen Van verlangen Van eenzaamheid en angst In mij woedt de gekozen dood…

in zijn hoofd woedt een wervelstorm als een centrifuge die volhardend zware toeren draait als een ondoordringbare wals nadert een dreigende hoge geelbruine muur het zandtapijt groeit in de verzengende hitte ontelbare stofdeeltjes wringen zich in zijn ogen en oren zijn schreeuw brengt geen geluid voort als hij langzaam…

Voort mijn bruin! Voort mijn bruin! In de stap! Rij nu knap, - 't Is geen grap - Door de tuin. Stil wat, paard! Wees bedaard, Of 't bekomt u slecht. Voort mijn beest! Voort mijn beest! Op een draf 't Bergje af! - - 't Hondgeblaf Niet gevreesd. 't Spreekwoord zegt Wel te recht: Blaffers bijten niet.…

Uiteengespat jouw droom, ons vuur in een vonkengericht. Hoe hoog laait de smart op in deze stad, verliefdheid die grote verwarring sticht, de liefdeloosheid aan mij toegedicht, met ’t licht dat weer kwam toen ik tot jou bad? De vlam in mij voor jou woedt nog steeds hier diep in mijn hart, een vlam die nooit uitgaat.…

Het is een zootje bij de Godenzonen Er woedt een ongecontroleerde jacht Er wordt intens gestreden om de macht Wie mag er nog in de Arena wonen De Keizer sneuvelde op ’t veld van eer Maar door de bomen zie ik Bosz wel weer…

Zegt 't voort, zegt 't voort, Al wat een ander niet bekoort. Eensgezind in wat je stoort. Balancerend op een zijden koord.…

Geef mij kracht en het vertrouwen dat het vuur dat in mij woedt in een schitterende uitbraak alles in en met mij doet wat ik kalmer niet kan vinden en met rede steeds weer doof: geef dat ik in mijn verzengen als een Phoenix weer geloof.…

Oranjerood: Bengaalse vuren hebben ons in gloed gezet. Wij flakkeren op, zij doven uit. Maar killer zal de nacht niet zijn dan lui-ontluikend nu: 4 maart want wat zo hevig in mij woedt, is roder nog dan rode vuren! Ik heb in jou een stem ontwaard, de roes van samen en alleen. "Ik wil jou wel!" en toch weer niet: verlangen en verzet.…

Zoals de Selfkicker in 't uur der hoogste nood tegen een muur verscholen in zijn schemeruur de weg omhoog vond met zijn "VUUR!" zo vlamt Tom voort, op wilskracht puur, waanzin laaiend als een vuur in helse vaart, als derwishkuur... ...zijn solojacht van tempoduur vermorzelt tijd tot hier en nu...…

voort! Raap in uw vlucht hem die vóór u neerzakte. Roep het alarm in 't hart dat verzwakte, Of laf zich in wanhoop verschanst, - In uw oog sta de vlam van uw schone ontroering. Tot de lucht met het vuur uwer hete vervoering Uw rustige morgenster kranst: - Tot haar licht in lichter dag vergaat, Tot gij staat in de dageraad - Voort!…

Het hart, de kern van waarde Ogen als spiegels betreurd door de clown Het hoofd, hoogste e- tage Grimas in kleuren met lichtjes voorbij Haar lijf, op van ver- moeidheid Laat haar lachen, op- recht uitbundig, blij Haar ziel huilt, nachtvorst tranen Gesmolten in een vuur dat eeuwig brandt...!…

leve de kronkel van de waterlijn altijd in de weer eb of vloed trekt of woedt golven rollen schuimend koppen eeuwig is ’t soppen van grijze wolven brullend voor de Heer d'dichter bij 't water vol in luister ’t wordt steeds later verweert in 't duister zuid wester in z'n sonnet met zee die bergen verzet…

het vuur ga doven het vechten lijkt voorbij op het slagveld is het ruimen maar onderhuids wordt weer munitie aangedragen, want de vijand is nog niet verslagen…

weet ge 't niet, wat kanker woedt In 't lang miskende hart, Als liefde 't vuur der wraak ontsteekt, En misdaad groeit uit smart?' Zo zong weleer de droeve luit Van wijlen Van der Vliet. - Wie, die wat doet aan belletrie, Kent zijn gedichten niet?…

Het licht van de Blijde Boodschap moge hoog aan de hemel staan 's nachts als grote klare ster overdag een ijle dwergzon dit hemellichaam is bereid altijd het kleinste vonkje uit zich te laten dalen op een ieder die Gods stem wil horen zal dan door bloed en ziel stromen een vlammende stip zijn brandt aanwezig verborgen straalt milde tucht…

De wereld woedt voort. Draaikolken van het heden haasten zich naar de toekomst. Nieuwe tijd? Ander leven? God ziet dit lankmoedig aan.…

Eens het donker is en koud doet de stilte mij vaak pijn Dan voel ik mij ineens oud te moe om eenzaam te zijn Als er stilte rond mij glijdt lijkt de aarde zonder glans In mij woedt dan een strijd dan ziet de dood zijn kans Eens ‘t eind voor mij staat dan zie ik nog eenmaal om Naar het goed en ’t kwaad om te gaan met stille trom…

het vuur verwarmt verbrandt twijfel tot zwarte rook de regen dooft niet zij vormt slechts plassen de tuin dampt ontsteltenis hier was onze grond wacht zij of verwacht zij langzaam schrijdt de tijd voort zonder een geluid ons vuur verbrandt dit voorjaar we dachten het woordeloze uit te kunnen drukken in omhelzing…

Als niemand begrijpt wat je bedoelt als niemand weet wat je werkelijk voelt als niemand ziet wat stilte met je doet als niemand kent hoe 't is als boosheid in je woedt als niemand snapt wat ik allemaal hoor als niemand wil weten waar ik me aan stoor dan voel ik me soms ellendig alleen...…

Is vrede vrij zijn terwijl er een oorlog woedt -- in een ander land?…

ik fiets een dijk aan weerszijden de zee waarvan de golven hoorbaar beiden kanten de helling aan slaan zijwaarts duwt mij de wind de handen stevig aan het stuur trap ik de pedalen die niet vloeiend draaien vanwege een knik ik druk zwaarder door mijn voet en schiet dan even in het luchtledige enzovoort en telkens waait mij een harde wind…