Alle inzendingen over 1953

Wanneer jij schijnbaar achteloos de handen mannelijk in de broekzakken je weg naar de heuvel koos braken onder jouw hakken de takken Dan dacht je steeds expres dat ik er ditmaal niet zijn zou jouw ‘vlasblonde prinses van wie ik hou’ Jij deed mij in bed stilletjes huilen ofschoon ik jou maar hoefde te zien om mijn tranen voor…

. ------------------------------------------ uit: 'De kok van Marenbad', 1953.…

. ------------------------- uit: Cenotaaf (1953)…

. ----------------------------------------- uit: Ode aan den Haag (1953)…

Deze nacht was het mooiste mijn deel je droeg mij woorden aan, alsof je hart klopte en veel opkwam met de wassende maan. Het was als brood voor mijn mond ik genoot van de kruimels licht, alsof het het eerste had van de ochtendstond compleet verguld ontspannen en onverplicht. Alsof je nog steeds wist wat taal is wat ik dagelijks uit onze…

Laat harde handen ploegen, laat ze diep in mij -- jouw wortels breken.…

Aha! Speelt geld geen rol? Dat is een bekentenis! Jij bent een vijand!…

waar de havenlichten wenken vaart stevig onze levensboot met aan boord het veilig anker van niet te wissen herinnering onder azuurblauwe hemelen soms ook stormen trotserend stuur jij de oogst van jou liefde altijd weer in een veilige haven daarop koersend koesteren wij de momenten die wij genoten naast ook zorgen die er waren om voor…

Ik durf nauwelijks iets te doen, bang van mezelf -- de dupe te zijn.…

.' - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - uit: Nieuwe Gedichten van Martinus Nijhoff (1894-1953)…

(234 slachtoffers op één dag) vandaag zag ik wat ik gisteren voelde de ledigheid van verlaten straten in een ongewisse tijd nu een mensenleven sneller verstrijkt dan de tijd weet ik de zwaartekracht van 't leven zeer nabij…

Jij droeg het met je mee Hagenaar te zijn indrukken bewaard om later te gebruiken jij voelde eigenlijk al een gedicht ontluiken de stad, het groen, de zee zo groot, jij zo klein Voortdurend spel van aantrekken, loslaten er was een beeld en er was een woord het laat zich zien zoals het is en hoort in luisteren, kijken, voorlezen en praten…

Dagdromen in de toren van beton, het kantoor bemannen, dat gaat wel op een zonnige dag Ik hoef alleen maar mijn neus naar buiten te laten wijzen de schoorstenen te tellen en niet op wolken te letten Er komt toch niemand alleen ik, 's ochtends met een lunchpakket en een leeg hoofd voor nieuwe ideeën over de mensen in de huizen beneden…

meer dan vijftig jaar nu geleden dat wij naast elkaar op onze knieën aldoor rozenhoedjes hebben gebeden mijn vader stond op de Slapersdijk in de wacht met kijk op Ter Heijde achter de duinen Ary Storm stoere heyenaar ging later weer rijden altijd veilingvers zijn groentenwaar met naar men zei voor de reclame in helrood gerijmd…

Door langdurige tandeloosheid -ze is bang voor de tandarts- heeft Oma 'n nogal klein mondje we zien het niet meer, alles went Oma gaat ons vandaag verrassen ze vertrekt vroeg naar de stad en komt thuis met een kunstgebit; haar lach, van oor tot oor wijd alsof ze met ‘n kleerhanger vrijt betoverd; we zien alleen tanden waarachter…

M’n dorp zonder tv en telefoon zondagmorgen naar de kerk ‘s middags naar de bioscoop en tollen op de dorpsweg de dood in ‘t dorp is zeldzaam gevoelsmatig leven we er eeuwig maandag de was, zaterdag in bad en knikkeren op het zandpad de bezoeker roept ‘vollek’ bij de deur als hij al binnen is zwemmen en vissen in ‘t kanaal we zijn…

Als je stil bent kun je zijn gefluister horen in de wolken en bomen of de struiken deze tonen waar hij nu ook in de nacht tijdelijk wil wonen. Dit om leven ook zo te verdragen nog steeds verliefd op het dagelijks bestaan intens geliefd laat je geliefde je nooit echt gaan. Ik ga daarom thans dagelijks naar buiten waar nu de liefde steeds gaat…

De kunst van gummen gaat verder dan tekenkunst – als ze die uitgumt.…

In Drachten rijdt de jonge meubelmaker trots op een motorfiets door zijn mooie woonplaats opeens maakt een ongeluk een einde aan het leven van bijna negentien jaren zijn bescheiden grafzerk toont de sterke woorden "Veilig in Jezus' armen Veilig aan Jezus' hart" bemoedigt ruim een halve eeuw bezoekers van de begraafplaats kijkt met krachtige…

I Op een stormachtige avond, begin februari 1953, luisteren we gespannen naar de radio: Kees Broekman kampioen! Pas langzaam dringt de tragedie van de overstromingsramp tot ons door, de sportieve blijdschap naar de achtergrond verdrijvend.…

(voor Sophie Podolski (1953 - 1974)) Je keek voortdurend door een kleurrijke, maar gekmakende caleidoscoop, die zich ontpopte als een boa constrictor rondom jouw slanke nek, met dikke gordijnen van zwart haar.…

Het zandpad langs de akker krek twee bunder Gert, de oudste, niet de slimste van de drie broers ging die middag maaien Ik, stadsjongen, mocht mee op de zijplaats van de tractor gebogen staal, rood geverfd met ronde gaten ruikend naar ijzer Heen en weer, over het land strook na strook steeds keek ik naar het huis dan weer naar de andere…

Zoveel gebrek aan tastbare herinneringen aan vroeger, al lang gelee ,veelal verzwolgen door zee wekte ook de Friese marechaussee. Plunderingen van zee namen tig levens mee. Die storm, onbeschrijfelijk leed tot gevolg. Al sloten vaders koen snel de houten luiken deuren en ramen de buitendijken waren door. Wind gierde voor huizen langs, tijd…

De tijd vliegt voorbij, zo vervliegt ook ons leven. Dat zeggen oude mensen. Tijd vliegt niet, meent een oude dichter. Dichters leven liever NU. Dichters gaan niet dood. Iedereen loopt in kringen rond. Alles verandert waar je staat. Dood doet leven leven. Zo doet ook hoop. Alles heeft zijn eigen tijd. Niets nieuws is onder de zon. Onze…

adri adriaantje ooit vandaag dan ben jij 64 het driebergs meisje dat later als klein deernke met haar hond als metgezel de kranten daar bezorgde net als ooit de heidetuin in het rijsenburgse bos in 1953 het levenslicht zag werd jij in mei geboren om te rijpen tot de vrouw waar ik van hou jij bent voor mij onze kinderen en hun kroost…

Nog zie ik jou gaan in je oliepak, een stoere mannengroet zoals het hoort en dan met hoogste spoed naar Battenoord, naar het wassende wateroppervlak. Kort daarop hing elk leven aan een koord, leek het alsof alleen ons zolderdak nog boven de zware zondvloed uitstak, werd jouw adem in ziltigheid gesmoord. Met mijn levensgeluk tot staan gebracht…

een man dicht in broze tijd de weg halverwege van hier naar later hij kneedt de taal vult de scheuren in het schrijvend hart poëet van vuur en ijzer kenner van ogen van naald en storm meester van karmozijnen woorden van geheimen van het licht schilder van bloesemend verlangen in dichters handpalm geschreven en alleen maar dit…

In de namiddag komen vele mensen bijeen om aangenaam te huiveren bij brullende golven hemelhoog spattend schuim die op de Zeeuwse kust beuken en spoelen 's avonds davert het woeste wind- en zeeorkest rondom geborgen leven in schijnbaar veilige huizen is een nietig voorspel van komend nachtgebeuren omkneld door grimmig duister rollen…

Weer zie ik mij als kind van acht op straat Staan zeulen met twee dozen vol met kleren Om die in vrachtauto’s te deponeren, Die gingen daarna richting Ooltgensplaat. Wat men toen zei had niks van doen met dreigen; “Die Zeeuwen kunnen nu de kleren krijgen”.…

Ik droom mijn leven in een parallelwereld -- Het is een achtbaan.…