Alle inzendingen over 23 november Havelte

Een moeder aan haar oudste zoon Voortijdig mij voorgegaan Die uit mij geboren was: Weet dat het goed is, Eind aan lijden en pijn, Adem die steeds moeizamer Zijn weg naar binnen vocht - Heb die me lief was laten gaan, In liefde, in vrede, Maar zie elke dag je lege plaats; Heb er vrede mee dat jij Er niet meer bent, Er niet meer…

Gedragen door het gebeier Van klokken die de eeuwen Hebben doorstaan, en die Ze hier aan onze voeten leggen, Lopen we richting dodenakker Met links naast ons het bloeiende Witte knollenveld, hartstochtelijk Beschenen door de altijd levende zon, En recht voor ons De loerende schaduw Van de dood…

de strijd die wij strijden tussen arm en rijk tussen man en vrouw de twisten die wij hebben met wie ons zeggen willen dat wij in oorlog zijn met wat wij ooit deden of juist weer anderen die dat toch ontkennen de strijd die wij strijden over kleuring van mensen het verschil in opvattingen over wat wij geloven willen de meningen en uitingen…

Ik voel me verschrikkelijk Ik voel me geweldig Ik denk aan de momenten Waar jij naast me ligt De momenten die nog komen zullen Ik voel dat ze hier zullen zijn In de toekomst, nabij of niet Toekomst, verlos mijn pijn Ik voel mijn hart Bonken in mijn borst Mijn hart dat verlangt Naar jouw warmte voor mijn vorst De warmte die ik draag…

Vannacht heb ik Ons een nieuwe Waarheid gedroomd: In een ongekend Heldere dimensie Droomde ik mijzelf En jou twee duikeendjes Die opgaan in de Liefde voor het water En voor elkaar - We brengen Rimpelingen teweeg En wachten tot ze Elkaar raken en ik Deel word van jou En jij van mij…

Kwetsbaar je hand Scheef op het kussen gelegd Duim doelloos naar voren Vingers klein en teer Oogt je aandacht bevroren En lijk je in jezelf Te vondeling gelegd In liefde opgedragen aan mijn schoonbroer Anton, Stichting Hendrik van Boeijen, locatie Havelte.…

Het staat echt in de bijbel. Joost mag weten hoe God hier alles wrochtte, in een week! Als slimme meid ging ik het na. Wat bleek? In Genesis schijnt iets te zijn vergeten. Want feit is: onze wereld draait om geld maar nergens staat dat God dit schiep vermeld!…

Hoop gloort als Alles is verloren Lucht komt als Verstikking dreigt Niet altijd is hij verloren Die normaal gesproken zwijgt Diaconessenhuis Meppel, vrijdag 6 juli 2012 In liefde opgedragen aan mijn schoonbroer Anton van der Giessen, bewoner van de Sleutelbloem, Stichting Van Boeijen, Havelte, verzorgingshuis voor mensen met verstandelijke…

November, november en het is pas september…

November is een schorpioen. Ingeklemd door een kreeft met gouden scharen. Noch de beweeglijkheid van een vis, noch een pantser van kracht beschermt november tegen gevaren. November mist de vruchtbaarheid waarom oktober wordt benijd. November is evenmin de maand van het feestelijk licht. Dat vooral aan december wordt toegedicht.…

drie jaar geleden op donderdag 23 november 2006 om half acht in de morgen de dag dat mijn wereld op zijn grondvesten schudde en de hemel naar beneden donderde de tijd stil stond voor mij in verdwazing maar iedereen verder leek te leven alleen jij was dood zo vaak liep ik huilend in jouw voetsporen terug stond voor jouw venster stil…

'11 november is de dag dat mijn lichtje branden mag' een kaarsje ging uit een licht voor haar aan op 11 november is mijn moeder heengegaan…

Het is november, herdenkingstijd voor allen die in Zijn vrede rusten terugkijken hoe elk leven verglijdt Het is november, herdenkingstijd het leven leren loslaten , ten spijt moeten wij in het sterven berusten het is november, herdenkingstijd voor hen dien in Zijn rede , eeuwig rusten…

de nacht vandaag komt als beelden in draken visioen rood bijt wit de hals zo is het de mythe te doen om een vlag kan men niet rijmen zo verdwijnen teksten langs de metrolijnen en profeten hun tijd verdoen en verdwijnen klein klaar gedicht je zei wat maar verstond het niet hetzelfde altijd alleen…

In liefde opgedragen aan Anton Onder mijn huid Zit je, dicht onder Mijn huid, snaak Met mongoolse ronde Oogjes, kwetsbare Kleine vingertjes Die zo vaak ons Aan het lachen Hebben gebracht Jij die niet onecht Kunt zijn, en nog nooit Iemand heeft bedrogen Want je bent honderd Procent jezelf, en vanaf de Dag dat je geboren…

stapelwolk groeit uit tot een hemelse gletscher met zachtrose teint…

Als november is gekomen En de regentijd breekt aan, Als de bomen in de laan, - Ach, de bladerloze bomen!…

175-jarig bestaan... Armoedig begin méér vragen dan antwoorden risico en durf vertrouwen en dapperheid, drie sterke vrouwen... En nu, na zoveel jaren? Er is nóg durf en moed maar soms ook stagneren en berusten - pas op de plaats - tot ergens - hopelijk - het vuur weer oplaait uit de as en opnieuw risico en durf vertrouwen en dapperheid…

In Dwingelo's hemelrijk Wijds firmament Zijn hoogveen en heide Al heel vroeg getemd De bedden der Huynen Van reuzen uit Juinen Door Wodan en Donar Verdreven uit 't hof Van de eeuwige tuinen En staat daar Procrustes niet Menhir van steen Eén brok megaliet Tussen Havelte Borger En Exloërveen?…

november je bent er al voor ik ontwaak nog de smaak van de zon in mijn bloed november aanbidder van winter en wee van duister en donker mistige pronker met veren van mei op je hoed…

november - volop bladeren in herinnering…

Het regent en het is november weer keert het najaar en belaagt het hart dat droevig maar steeds gewender zijn pijnen draagt en in de kamer waar gelaten het dagelijks leven wordt verricht schijnt uit de troosteloze straten een ongekleurd…

En nergens is stilte Zo breed als hier Nergens is dood Zo levend Een graf tussen graven Zwijgend van achter glas Kijk jij me aan Alsof je nooit Bent weggegaan Alsof je zeggen wil Met schalkse ogen Blijf niet te lang Blijf niet zo staan In deze kou Straks zal je er nog dood van gaan.…

het is vreemd wanneer ik, zonder teken, de nacht zwart maak met mijn potlood illusies schrijf, nauwelijks dikker dan de dode liefde die ik achter komma’s meesleep samen met de houten urne (jaren vooruit) en rondgezonden gebreken waarop rechtvaardigheid geroffeld wordt alsof november sterft en ik mismaakt, alweer leven moet…

Al wat nog overtollig is weer eigenhandig teruggesnoeid kijk, dat geeft buiten lucht en licht als was het ruimte in mijn soms tobbend leven De kale bomen langs het pad verraden weer de weg naar huis voor ieder die zich spoedt naar warmte En evenals het blad verstilt ga ik vanzelf andante spelen het tempo van mijn leven gelukkig zo…

zo’n grijze dag die mijn kleumend lijf voortdurend belaagt en bekruipt naar warmte verlangen doet zo’n dag waarop 't licht rond de bomen brozer lijkt bij 't vallen van de avond mee naar binnen sluipt in het lege glas vervloeit bij 't doven van de kaars vervaagt mij afweziger achterlaat…

regen valt als blad de regen kleurt de straten watergoud binnen hangen hoog de lampen boven een piano en een drummer hun doorgerookte stemmen gaan aan ons voorbij een hand glijdt langs een rug de wereld hangt op warme billen vol van bier en rode wijn er wordt uit volle borst gezongen als in de late middagdienst buiten is het eindelijk november…

schepen liggen geboeid te luisteren aan armdikke touwen naar de wind die fluisterend praat tegen het speelse water naar het roepen van de meeuwen naar het praten van de mensen de middagzon schept een blinkende waterweg dansende lichtvlakken schitteren verblindend de tijd lijkt langzamer te vloeien creëert een rustig gevoel de zee…

gesluierd is het licht in de te korte dagen een verregend gezichtsveld bereikt steeds vroeger de avond waar lampen schaduwen leggen op bleke gezichten…

eind november met zijn trage uren sleept zich moeizaam doorheen dichte nevels blauwe luchten zijn tijdelijk verdwenen nachten zijn weer lang nu heerst grijze kou nornen weven zilverdraden in takken van de levensboom…