Alle inzendingen over 3. Eenzaamheid

Tussen roze rode bloemen ruikt hij het zoet van zachte zomerwind vindt resterende sporen van verloren gewaand vlinderkind even heel even maar een vleugje liefs was zij in zijn levenslabyrint…

In fluisterrijke gedachten ontsproten vlinderde zij bestaan staarde zij golven ving het zilte schuim met broze vingers liet nevelige gedachten gaan stierf duizend nachten in eenzame dood ongenaakbaar gekerfd in naam…

De tijd tikt achter vreemde muren, een ekster pikt kruimels brood van een bevroren vensterbank. Het licht verzamelt moed om zijn bestaan te vullen. Lege gedachten zijn waardeloos geworden. Onder het balkon is het doodstil. Soms springt er iets wit op, maakt afdrukken in zijn hoofd, rent rond in gekwelde gedachten. Er tikt iets achter…

ga ik naar de schaatsbaan het zal regenen en het ijs zal zacht zijn maar hard genoeg als je valt dus je wilt niet vallen en kijk je om je heen zie je haast niemand en in de verte de huizen waar iedereen samen is behalve jij maar recht je rug, weet wie je bent en let op dat je niet valt en iets breekt en er komt echt wel weer iemand…

Eenzaam gebogen schuifelt de oude man door het verstrijken van de tijd getekend Het lichaam is een oude versleten jas geworden gevuld met vergeelde dromen Het sprankelende kind dat ooit was is vergeten gehuld in de nevelen van het geleefde leven…

als je alleen bent kun je nooit iemand roepen het is prachtig weer of ik zak weg in een zowel het weer als de afgrond maar toch: blijf roepen je was immers nooit zo stil!…

Dissonanties schreeuwen om verf om herhaling van psychose te voorkomen in een land dat niet bestaat is de maatschappij zwaarwegend moerasland de boeken zijn gezonken in een vijver van verdriet spiegelt eenzaamheid zijn zonde niet van niemand ooit vriend geweest met niets tot vriendschap geworden uiteindelijk in leegte verdwenen…

het was donker en je keek in gedachten naar de natte grond maar opeens keek je naar de na-blauwende lucht en je zag een spoor van licht zo helder dat het eigenlijk onmogelijk was, misschien alleen maar omdat je keek…

een paar woorden met een snufje regen en zeker wat eenzaamheid en noem verlies en melancholie vergeet zeker niet de regen zoals die valt en valt terwijl je staat op je balkon en het duidelijk is dat je alleen bent zo alleen, zo alleen maar wees daar maar blij mee want wie zou je zijn als je niet alleen was waarschijnlijk niemand…

horen mijn dromen paarden draven langs vreemde graven waarover treurende bomen een schuimend hijgen van aangetrokken teugels en knellende dissels wegzinderend in bestoft zwijgen golvend ebt muziek uit verlaten discotheken neonlichten doven de tragiek rimpels over nachtelijke beken kromgebogen en zeeziek hou ik het voor bekeken…

Hij tuurt naar langzame takken in de wind het blad kleurt aarzelend geel en denkt, al weer een nieuw seizoen. Bij de buren openbaart de herfst zich rood in appelbomen. 't Lokt hem naar buiten de fris ijle lucht verspreidt een spoor van kruidige geuren zo spreekt de herfst van tijdelijkheid ook in zijn leven. Melancholie overvalt hem…

doe de deur open denk ik soms want ik heb de sleutel niet tot de deur alsjeblieft doe de deur open maar toch: waarom doe ik het zelf niet ?…

er zijn van die dagen dat ik barst van de heimwee elk liedje elke zanger vertelt me dat ik hier niet thuis ben en de zon schijnt maar vanavond is het volle zo volle maan een liedje op de radio vertelt mij dat ik niet hier ben ik wil hier zijn maar ik ben teveel alleen…

Als wij mensen stil worden op deze aarde en met deze aarde zal ik kennen wat me beweegt, om mee te voelen met de stille, eenzame mens. Ik wil weten wat men overdacht in het stilste moment der afvragen en vertwijfelen: 'was ik geliefd?'…

Ze kan het af met een Senseo apparaat dat droef getuigend van haar stil en eenzaam leven twee dunne straaltjes in één kopje lopen laat.…

Ik heb geen vrienden zei hij zacht en keek mij aan vanachter veilig brillenglas Het was alsof zijn jasje ineens te groot geworden was veel te groot voor zwaar gedragen schouders een trilling over wang en boven oog nauwelijks merkbaar alleen zichtbaar voor diegenen die het waagden hun blik niet af te wenden Onvermoed leed trekt een…

Zijn geest doet het nog aardig goed doch levensvreugd heeft hij niet meer, de grauwe sleur van eenzaamheid stompt af zo op de lange duur. En iedere dag vroeg in de morgen vraagt hij aan de Lieve Heer ~Laat het vandaag toch bedtijd worden, als ’t even kan voor ’t middaguur.~…

Er is altijd iets belangrijkers Belangrijker dan ik Flitst er weleens door mijn hoofd Op een onbewaakt ogenblik Niet dat ik mij altijd stoor Aan de hectiek van alle dag Niet dat ik mezelf nou Zo laag inschatten mag Niet het geneuzel van domme mensen Dat maakt mij soms zo moe Maar het feit Dat men mij ziet En het gevoel geeft Dat ik er ook…

Getrouwd zijn is een eindeloos proces. Het huwelijk is een ellenlange procedure. Van ruzie maken en weer vrede stichten. Van verwijdering en spijt van dat reces. Toch kom je ze steeds saamhorig tegen. Druk met huisje boompje beestjes. Alles weten ze zwijgend van elkaar. Nooit overwegen ze vreemde wegen. De liefde hebben ze verleerd, maar…

Toen ze aanspoelden als holle schelpen uitgesleten lichamen bij iedere golfslag, wist ik verloren dag van verre herinneringen verlaten metrum geschonden rijmen waartegen niets vermag dan wachten op vloed tot ze weer verdwijnen…

In de verte droom ik tussen stille woorden in spiegeling van water streel ik wolken raakt de wind mij even aan teder beminde gezinde gedachten raakten blind verbleekten die zomer waar het lange licht op handen werd gedragen maar de herinnering blijft zelfs als de tijd speelt en bladert door dagen droom ik tussen stille woorden…

Langzaam daal ik af in de diepte Van mijn rusteloze en zwarte ziel. Een uitweg zoekend naar de zon Verduisterd door mijn sombere gedachten. Strak staar ik voor mij uit Onbenaderbaar voor iedereen. Liefde komt niet binnen, Liefde geven kan ik niet. De dag is zo donker als de nacht Geen licht aan het einde van mijn weg Liefde ketst af…

Goedenavond mevrouw Eenzaamhied! Alweer ik en jij onder de blote hemel, op de dansvloer van gebroken harten. En deze dans kiezen de dames, en jij kiest mij. Alleen geen vragen over haar deze story is voorbij. Goedenavond! Jij ziet er goed uit.…

Uit handen geregen tussen dromende vingers gegleden: verdwenen kinderstemmen, ergens toegedekt zonder spoor, zonder zerk, zonder treuren alleen stilte begrenst Door reuzelende bladeren dievelings Over het mos geslopen En gestopt door droge dennennaalden. Lege bossen, die mijn zoeken staken vluchten doen naar stadsgewoel waar huizenrijen…

misschien ziet hij haar worstelend falen of neemt hij - op afstand - er nota van de daadkracht in zijn bloed is broos net zo broos misschien als haar onvermogen om te leven in een te koude winter…

een lichte openbaring in het wit van een onbeschreven morgen een verinnerlijking voorbij de grenzen van de taal kille muren vertellen een desolaat verhaal buiten valt de regen zonder zorgen…

Voor de eenzamen.…

Achter het stervend licht - hinkend tussen losse sporen - dwaalt een levensloop van aangespoelde eenzaamheid. Onuitgesproken woorden waaien langs de einder mee met golven, meeuwen en een eeuwigheid in gedachten.…

De laatste pil lag op haar hand de pil die haar moest verlossen Dacht ik doe ik wel goed, want kan deze pil alles wel oplossen Ze aarzelde een klein ogenblik want die stap beangstigde haar Eerst maar een streepje lipstick en ja daarna moest ‘t dan maar Ze staarde nog even in ‘t glas of dat haar opzet wijzigen kon Ze zonk terug op haar…

Het spel van lopen, snokken aan het touw en laten vieren scheervlucht als koppig neen boven de kale weide. Langzaam wint hij hoogte, met een ruimere reikwijdte wordt koord gegeven al hij erom vraagt, een verzadigd zegevieren Hoger dan canadabomen en het dennenbos daar ligt het huis, waar ze woont. Hij hangt nu stil, ik hoop dat ze zich vertoont…