Alle inzendingen over 3. Eenzaamheid

je kijkt naar buiten niemand loopt op straat je kijkt naar binnen niemand zit op de bank naar buiten kijken of naar binnen maakt niet veel uit zo lang je niemand ziet eindeloos lang geleden dat je iemand zag en vogels hoorde…

Dit zijn muurdagen. Ze lopen blind zichzelf te zoeken : een lege winkeltas, drie manden was en lange vingerhalen in het stof op de T.V.-kast. Er is niets ouds te zien, het proeft alleen maar zo. Het beeld is herfst. Als hij deuren opent, schatert hoop in een gladde boom. In trage ademstoten marcheert de stoet voorbij : kind met sjaal, een…

Altijd zat je in een diepe put Terneergeslagen Soms uit je eenzaamheid gekropen Hopend op verbetering De diepe put Is te diep Het was god die riep Die stem van boven Geloven In iets of in niets Hemel en aarde bewogen Onvermogen…

Droevige omhelzing van lucht en land waaronder een wenend kind traant in wolken van zure wind, neerslachtig door hartstocht overmand. Weemoedig land, verzopen van verdriet doordrongen van kil bestaan onder snakkende lucht, in grijs vergaan en geen zonneschijn meer biedt. Zijn het "her-ineringen" die smachten doen, zinnen verzinderen?…

Dolend land in tranerige mist, berustend onder vochtige dekens en zich nooit vergist. Een wachten met voortekens op een naakt valend bed, zo leeg gelegen, afgeschreven, slapers eruit gezet, alle vruchten weggegeven. Moet nu de kilte komen in koud grijze lucht, waarin onttroonde bomen met ijzige zucht hun bladeren ontnomen? Requiem…

ken je ook dat ontglippen van wat je dacht vast te hebben of de idee je wereld dagelijks uit de krant te kunnen knippen, dat het blijkt niet meer te zijn dan een farce, iets dat was mijn handen lijken dan te trillen alles, ja alles wil als zand door mijn vingers slippen zo voelt ook soms de liefde dralend aan haast stuurloos…

buiten aardedonker op de salontafel licht/warmte vanuit de kleurige walmende kaars doch die akelige stilte gevoel van bittere eenzaamheid het verdriet is er toch het piekeren hoe het verder moet gaan owee 't is nu of je je vroegere partner lachend op de drempel ziet staan plots een zacht geluid op de voordeurmat een…

dagen dragen traag over lege nachten heen donker verslindt het licht 'k hoor stil geween achter handen, ze bedekken je gezicht juist als dagen gaan lengen en men verhaalt van hoop zie ik je in jouw stilte zuchten gevoelens laten zich mengen kennen geen reinigende doop het zijn die dagen die traag dragen en ik je hand wil…

De laatste dag van het jaar, we denken dan terug. De laatste dag van het jaar, wat ging het toch weer vlug. De eerste dag denk je kom ik er wel weer doorheen, maar ja het gaat nog steeds vanzelf. Het is voorbij in een zucht, Jij blijft toch echt alleen. Wat is de ultieme vlucht. Een ieder is gehaast, heeft eigenlijk geen tijd, jij denkt waar…

Hier in de ruimte om ons heen in lege stilte van gebarentaal een prullenbak met conversatie de vogel met een oud verhaal en kale kruimels voor de natie in laatste regen van de dag een druppel die om aandacht vraagt gedachten aan een serene brief een plein om even alleen te zijn wat doemgedachten voor de variatie.…

Waarvan ik hoop dat elke would-be dichter in de beslotenheid van zijn of haar cocon van droombeeld, wanhoop, woordgebaar doordrongen is, als ware taalopzichter is dat de stroom van zijn of haar gedachten gevoeld, gedeeld wordt door een andere ziel op 'n andere tijd en plaats op 't wereldwiel wiens leed of twijfel 't schrijven kan verzachten…

schrijven van verlegen verzen als in een vreemde taal ademt er liefde misschien te moeizaam voor woorden in zinnen die het intieme vertolken van oude dingen die verhalen zijn geworden en zich gewonnen geven in welluidend idioom voor vlees, bloed, zweet en lichaamstranen en kan jij het ook denken die zwijgzame wereld van verliezen als eenzaamheid…

ik ben een beeldhouwer maak armpjes voor een kind geef het tevens beentjes en een mondje voor de pret volmaakt hoeft het niet te zijn want mijn mond staat niet recht spreekt onvolkomen woorden en kwijlt als een dronken gek ze lachen de mannen en vrouwen die gluren door de winkelruit want ja ik ben anders dan hun kroost dat zich verschuilt…

Overgeleverd aan de luie warmte van het haardvuur flakkert het schimmenspel als obscuren op late druilerige avonduren, doodse meren van sissende zielen tegen een klaagmuur. Een mijmerend zuchten van vale gezichten, uitgeleefd, vergeten en vergaan. Bedwelmende gedachten, waar ze neerslaan: jeugdige vrienden betoverd tot dwaallichten. Een…

Nu ik uit jouw stilte ben gestapt wil ik toch nog iets zeggen over de wilgenwouden van mijn jeugd de denkbeeldige wolven en tedere beren een tatoeage op jouw linkerarm en een verleden van dwangmatige moeder moedertjes noem ik ze nerveus terwijl het eiland eenzaam alleen wordt zonder jouw berichten uit de Oeral met de meren en de bergrivieren…

Uren alleen, klein leven op een hotelkamer zonder dood te gaan gek te worden of voor altijd alleen achter te blijven zoals 's avonds op het podium hel en vagevuur Ik mis mijn kinderen hier naast me op bed, mijn lief mijn leven zonder drama zonder het beslissende einde waarvan het publiek wil leren begrijpen wat het leven is…

Na de uitleg, van de ondernemer, werd het eventjes stil, of er nog mensen wilden spreken? Ik zei: ja ik wil. Opnieuw werd het na geschuifel wederom heel stil. Ik keek de zaal in, waar drie mensen zaten slechts drie, die haar wegbrachten. Opzij kijkend naar de kist, zei ik: 't geen niemand wist: ze hunkerde naar aandacht, toen ze die niet…

Ik rook drink doe verder niets lees geen boek ontvang geen vrienden denk enkel na zie geen licht voel geen vreugd geen wrok slechts verbittering val dieper en dieper tot de bodem in de zielloze ruimte begin van het einde in zicht komt dan plotseling iets is het een verschijning een woord gebaar gevoel dat mij krachtig…

Niemand niemand is er over ik heb ze weggejaagd een voor een er is niemand meer tegen wie ik kan praten bij wie ik kan huilen naast wie ik kan schreeuwen niemand die mij nog kan verdragen bij wie ik mezelf durf te zijn in mijn bangste dagen…

Elke weg ergens naartoe is een weg terug geworden elke stap die ik zet ben ik meer op mijn retour Nieuwe mensen die ik ontmoet zullen geen vrienden meer worden om elk woord dat ik zeg noemt men mij een ouwehoer Niemand die mij voor de voeten loopt men heeft mij ver achter zich gelaten elk tempo is er volledig uit doelloos dool ik door…

ze zeggen: Marije, mooi & slim & sprankelend & veelbelovend & zoveel meer mooie dingen die jij niet echt echt niet kon binnenlaten het was niet de kat die krasjes op jouw armen maakte het was niet jij die de kijk-eens-hoe-leuk-wij- samen-selfies maakte buitengesloten bleef je binnen de anderen bleven buiten niemand die jou…

Dode meisjes, drijvend op het verlaten bergmeer alle tederheid gezonken in bodemslijk verklonken, doodse stilte die neigt naar mistig hartzeer. Wat mis ik de zachte streling van de jeugd, onbezonnen schoonheid ver weg van iedere droefheid, lichte dagen en nachten in volle vreugd. Liefste er rest me slechts één baken laat me in uw liefde…

mijn rusteloze opgejaagde kinderhart sloot haar kamers het kan niet in me aarden niet bij mij landen mijn thuisloos zwervend hart op de donkerste onvindbare plek…

een huis in een smalle straat met lindegroene bomen is het houvast van een frèle vrouw haar baken een burcht om te kunnen blijven om te schuilen achter een donker ondoordringbaar gordijn volgen haar ogen de passanten niemand ziet ze over het hoofd men vindt haar zoveel later levenloos in de stoel de opgezette lapjeskat…

de kaarten zijn geschud, wat valt er nog uit te leggen, het maakt je moe en uitgeput, nee er valt niets meer te zeggen, oh ja het deed je pijn, je liefde te moeten vergeten, nooit meer zul je samen zijn, nooit meer samen eten, maar buiten schijnt de zon, en die lacht naar iedereen, al is er geen antwoord op waarom, je bent nooit echt…

zomaar een dag zitten aan tafel somber, zoals wel vaker opstaan, jas aantrekken lopen richting station broodje met kaas eerste de beste trein uitstappen in Antwerpen een buitenland vlakbij de zon schijnt warempel wordt het toch nog een leuke dag…

zomaar een dag zitten aan tafel somber, zoals wel vaker opstaan, jas aantrekken lopen richting station broodje met kaas eerste de beste trein uitstappen in Antwerpen een buitenland vlakbij de zon schijnt warempel wordt het toch nog een leuke dag…

je stapt de helverlichte nacht in, blijft verstoken van dromen die anders zouden komen je voetstappen weerklinken tegen de gevels van de huizen je raakt de weg kwijt in je gedachten je hoort of ziet niets meer, merkt niet eens dat sommigen je aanstaren, dan haastig doorlopen je praat zachtjes in jezelf, gesticuleert met beide handen…

de kleine jongen die je vroeger was zit diep in je verborgen, zit stilletjes in een hoekje te wachten op je komst je wilt hem zeggen dat hij moed moet houden, dat hij al zijn zorgen met je mag delen, dat hij nergens bang voor hoeft te zijn, dat hij steeds op je kan rekenen, dat je er altijd voor hem bent vooral, echter, wil je hem laten…

Die dag komt weer Ik ben alleen het gaat niet weg waar ben je heen een ieder zegt is lang genoeg maar ja voor mij nog steeds te vroeg ik mis je bij alles wat ik doe ik overleef weet soms niet hoe…