Alle inzendingen over Achterom zien?

Ik ben 53 en dus een beetje oud Marrie, jij bent 82 en zweeft over golven waar ik nog op moet klimmen kijk mee en geef soms een knipoog ik kan het niet alleen zonder jouw ogen jouw oren dag…

Maar toch: zou ik de wereld graag door jouw ogen zien, misschien dat ze me vertellen, dat in oorlog en liefde alles geoorloofd is?…

diffuus word ik belicht deze morgen de zon wil mij verrijken vraagt mij naar buiten te kijken stof en vette vingers hinderen het zicht het is goed zo om alles zuiver te zien kan men beter naar binnen zijn gericht bovendien verleidt de zon; aan de andere kant van mijn venster toont celcius een ander land…

Ik kijk naar voren en zie dus niet, wat er achter me gebeurd, ik kijk om en zie niet wat er voor me plaatsvindt, ik kijk omhoog en ervaar niet, wat er voor en achter me zich ontvouwd. Ik heb geen ogen in mijn achterhoofd, ook al zei ik dat vroeger tegen mijn kroost, die het klakkeloos aannamen. Maar ik kijk naar voren, en zie dus niet…

is iedereen zoek geraakt in hart en haard vervolgens komt dauw na nacht je liedjes komen gaan weet dat ik je schrijven moet weet dat ik dat doen zou jij staat zo lang in deze rij inmiddels is de brand gebroken in waarheid in water kijken in een zucht je kan me nog net aan zien luchmug…

en zie de dichter dicht . zijn gesloten circuit biedt vensters uit één oog draagt de tweede uitzicht en het derde laat zijn voorhoofd spreken alom een droom altijd een gelaat in gesprek met zichzelf en buitenwereld proeft de stof van zijn lippen ontwaakt in pijn…

Voor jou Grote, wijd opengesperde ogen Die uit alle macht proberen jou Te zien die ik maar niet Op mijn netvlies krijg, Star kijkende ogen die Uiteindelijk niets zien Dan louter leegte, jij die mij De waas van mijn gezichtsveld haalt, Ogen van mij die plots weer kunnen zien En jou aan mij hebben teruggegeven…

Wat was liefde, als niet onverschilligheid haar nu en dan doorkliefde? Wat is vrijheid, zonder de plicht aan een bureau vervuld met vlijt? Wat is solidariteit, zonder het alleen-staan eenzaam in de strijd? Wat is leven, zonder dat het door de dood wordt opgeheven? Komt niet pas inzicht, als iets door het ander, donkere wordt belicht…

Het water stil, de walkant groen en glooiend groept rondom hengels in een glinsterend mozaiek bij avondzon zich even nog verstrooiend een handvol kinderen als een ademloos publiek. De lijfjes stil, de koppies licht gebogen fluisteren ze zacht, ze kennen het gevaar; te veel lawaai, de buit is zo gevlogen, ik schat ze zes of hooguit zeven jaar…

Men werpe het blik met een zachte metaalklank naar het verleden…

in het tonen veranker ik mijn ziel met beelden die wazig hangen te dromen aan de baleinen van mijn doorwaadbare ogen morgen zijn ze gedroogd en staat het spel strategisch opgesteld voor het doel dat geen onderweg kent maar slechts een obstakel voor de geur van bloemen onderweg…

Er wordt weer heel wat achterom gekeken. Men kijkt vooral naar wat is misgegaan en wat men beter anders had gedaan. Dat helpt geen donder, zo is mij gebleken. Ook heb ik geen idee wat er gaat komen, dus heb ik me maar niets meer voorgenomen.…

zelfs zon kan het niet genoeg verschieten schaduw liegt nachten langer dan de slaap dreiging kijkt achterom en vooruit blijft kriebelen als een schaafwond die niet wil helen…

alles was grijs hij heeft gewacht heeft iemand hem gezien hij is verdwenen zonder bagage niemand heeft hem gezien de zon wendde zich af van de inktzwarte aarde van wie was het koffer op het perron niemand keek achterom…

Wat luisteren, echt zien, beminnen dat is toch alles waard, en mocht de zon dan schijnen voor eenieder die dit leest. Graag wens ik jou en jou en jou straks even vrolijk feest.…

Niet achterom kijken Beslist niet achterom kijken Januari al een enkel etmaal oud Decemberdagen met feesten afgerond Wisten even niet van overgave Wisten even niet van afscheid Wisten even niet van wijken Op klokke twaalf gingen we de stadspoort door De brug over van het vergeten En kijken nu, kijken onze ogen…

met je hand veeg je de tranen van mijn wang je mond beweegt maar al het geluid is verdwenen je kust me teder voor een laatste keer dan loop je weg je kijkt niet meer achterom en ik realiseer me dat ik van je houd.…

Voor de laatste keer kijkt hij achterom geen metgezel meer die zo ver meeging, zodat hij verder reist met de avondzon waar wind en water suizen in de nevel eeuwig eeuwig…

je leven verdwijn Ik ga lopen, Totdat ik de laatste steen heb geraakt Laatst kijk ik achterom Naar de toekomst die is stukgemaakt Ik ga lopen, Totdat ik de laatste steen heb geraakt Laatst kijk ik achterom Naar de liefde die is zoekgeraakt Bij mijn laatste stap Vertel je mij Dat het doodloopt En ik vraag… is het nog ver?…

Op de plek waar ik nu kom sta ik stil, kijk achterom enkel mijn eigen schaduw jij die me niet volgen kon of niet wilde..…

Over water draagt de wind jouw naam Jij, die uit dalen gouden heuvels tovert en met een glimlach achterom kijkt naar verdwenen voetafdrukken Hoe heb jij het leven lief, leer mij…

beluister me, belees me zoals de wind ruist door het fijne blad bespied me, beleer me als al mijn fouten aan het licht bedenk me, bedroom me wanneer de avonden zacht achterom bedrink me, bespreek me ook als er niets meer is…

Doorgaan moet je, Altijd doorgaan, Nooit stil blijven Staan, kijk nooit Achterom, alleen Maar voor je, Niet links, niet Rechts, alleen maar Voor je, recht voor je, Verder moet je, altijd Verder, tot het laatste Lichtje gedoofd is…

Ik zuig mijn longen vol Ik kijk en consumeer de zee De duinen drukken op mijn rug Nooit meer wil ik terug Mijn stappen sporen in het zand Iedere stap iets minder zwaar Het koude water groet mijn voet Het wordt donker, het is vloed Niet één keer kijk ik achterom Want achter mij valt niets te zien En ik moet verder bovendien De golven…

innerlijke schoonheid is de echte schoonheid verborgen in volharding komt zo moeilijk naar buiten overal staan ruiten spiegelen zich ijdeltuiten zij is toereikend schept zichzelf wijkend en nooit achterom kijkend…

mijn weg loopt niet dood hij gaat door de mist de kilte het duister de bocht ik zoek een afslag een inslag geen uitslag ik kijk niet achterom in de spiegelwasem zet mijn tranenwissers aan en zoek beeld sneeuw maar sneeuw…

heb mijn vleugels gestrekt ben tot de toppen gegaan wist dat ik niet hoger kon kende de verte daalde langzaam in glijvlucht keek af en toe achterom maar de horizon wenkte in het nieuwe verkennen de solo’s voorbij ook voor mij…

Vroeger vluchte ik het uit huis Voor Neil Diamond, en hits als ding a dong En vooral als moeder meezong Kwam ik voorlopig niet meer thuis Vanaf zondag wordt alles beter! Radio 10 verdwijnt dan uit de Ether!…

met nieuwsgierigheid keek ik ik heb je pijn gezien je angst je overgave ik heb je weg zien zinken in een onbekende zekerheid vol aandacht zag ik je stervende gezicht de verkramping en benauwdheid weggewist in een genadig zweven tussen leven en dood ik wist nu komt het de kalmte die je lichaam was de onrust geweken het hijgend ademen…

Men moet maar in de kou gaan staan om buitenkroegs een peuk te roken zodat beloftes alsnog gaan stroken “meer blauw op straat” (zonder baan) maar de maatschappij is geen melkertkoe. Ouden van dagen mogen elkander steunen in plaats van op de thuiszorg te leunen, kunnen ook best met minder centjes toe Ziekenhuizen met begrotingstekorten…