Alle inzendingen over Alle schijn doorboor

Ik schijn met de lamp op de stal de heilige wordt verlicht in de lichtbundel. Is het schone schijn, of zou dit onder de noemer vallen van schijnheiligheid?…

wat je doet is niet zo vreemd je eet brood je drinkt water je drinkt wijn je slaapt en je denkt aan het zijn maar je weet niet door wat je gedragen wordt is het door je dromen is het door de lucht die je ademt is het door het water is het door de wijn is het door het brood of is het slechts schijn…

De glans van een ander De stijl van de tweede Hem, zij, ik verander Zo ben ik tevreden Tevreden in leegte Een gapend gat Verborgen met een spiegel Waan, woestijn, waardeloos, waardevol Een huls Niet van mij Mij is vermeden Mij is versneden Tot gruis In stof Verwijderd, verdrongen, vergeten Wat is eigen Wat is ik Ik is verdwenen…

Het is alsof je nooit wegging, maar toch waren er momenten dat ik niet aan je dacht Het is alsof ik vergat dat ik je stem had onthouden, die fusie van strijkers en een harp, met de nodige drum Het lijkt alsof het donkere bos van houtblazers nooit heeft bestaan en de wind van akkoorden en noten je niet wegvaagde Als dat maar zo zou zijn…

Hoe de zon blaren streelt, een fusee van kleur in zachte astergeur en ontvolkte bossen bespeelt. Alles verlaten achterlaat teruggeworpen op zichzelf terwijl ze haar gewelf ontspint als Groot-Gelaat van dood en wrange waarheid, zomers tot illusies maakt dan komt kille eenzaamheid. Een vechten tegen haar verraad in angst en bitterheid…

Ik verlang niet naar een boek Een boek moet naar mij verlangen Om gelezen te worden Telkens weer Dorstig naar oogcontact Doorboren woorden mijn ogen Verstrengeld in mijn ziel/verslingerd aan mij Ze zullen zich zoekend - zelfs zalig zoenend - nestelen Om nooit uit te vliegen.…

Die op de Onmogelijkste Plekjes leven, Zich tussen Tegels zelfs Vermaken als waren Ze in hun eigen huis, De aardkorst doorboren Om lucht te geven Aan groei en bloei - ' k Wilde dat ze Mijn inktzwarte Nacht doorboorden Zodat ik met mijn Leven verder kon gaan…

Zelfs diamant kon hij ermee doorboren, Twee weken lang heeft Gijp zich niet vertoond. Hysterisch geeft hij hem weer van katoen, Kan de regering daar nou niks aan doen?…

Welkom in het generale altruïstische decorum Een persiflage parodie op melomane poetry In een uithoek van Hinault, Bourgondisch Henegouwen De laatste der verlaten desolate knapenkoren Wederkerig en minstrelig in lendenen der raven Blikken pikhouwelen snavels die mijn hert doorboren...…

De schijn ontdaan van alle schijn. Opsmuk opgelost in het zwart van de essentie. De mens teruggebracht tot wat hij in wezen is: contour; omlijsting.…

Maar hebben alle schijn, Dat ze ook zeker zeker zijn In het verleden. Wilt u ergens op kunnen bouwen, Kunt u geen zekerheden vertrouwen !…

De zomer komt eraan en je ziet alle bloemetjes al open gaan. Alle dieren staan weer buiten en je hoort de vogeltjes fluiten. De zon begint fel te schijnen en alle wolken verdwijnen.…

de gruwelijke wreedheid van het moeten verlaten door prikkels die binnenuit mijn weerstand doorboren ik geef geen ruimte aan de voorbijbeweging die het verstand tot waanzin en een snelle vlucht gebiedt maar neem gretig bezit van de beste houding in een levensvolle teug neem ik mijn vrijheid terug…

het onbeschrijflijke slaapt nooit het sluimert hoog achter bergen niemand kan er bij kraaien doorboren de stilte met metalen gekras zo droef zo wijs zijn de diepe lagen van het zwijgen deze plek raakt het hart altijd weer aan het denken moet steeds opnieuw beginnen…

Als je hoogstwaarschijnlijk juist splitst Hoogst-waar-schijn-lijk Zou jij dan dat woord de betekenis geven van bijna zeker? Ik wel Naar alle waarschijnlijkheid…

Zo dacht ik soms, als ik mijzelf verscheen, Of ik misschien, nog eer ik 't kon bevroên, Mijn zijn verward had met een schone schijn; - Zodat wat schijn was zijn werd en mijn zijn Mij wel een vreemde schijn moest schijnen, toen 'k Mij in mijn ziel boog en haar zag - alleen.…

de spinnenwebben zitten vol berkenzaadjes pseudo insecten…

Ik zeg je niets, ik zeg je iets Ik vertel je duizend dingen Om bij jou, maar ook bij mij De waarheid te verdringen…

Je insinuerende ogen een parodie op de dood slepen aan aan aan tot je beslist te slapen zoals het laatste blad van een boek hou je het einde open door de woorden los te laten vliegen over de spiegel komen ooit nog terug zoals de dood maar dan echt…

Als niets wat er is blijkt te zijn wat het leek blijft over de zekerheid dat niets meer zo wordt als het was...…

Het was in straten dat de gezant van de paus de passanten neerstak heen en weer liep tussen schijn en wezen de geur van verschroeide windbloemen openbrak.…

ochtenstond, goud tanden verbrokkelen knipperende ogen licht ligt onverstaanbaar over een verdeeld land, men bouwt een toren, horizontaal het oosten licht op firma Het Zuiden zoekt de Grote Beer de zee glinstert naar de horizon volkomen buiten westen een zon verdwenen de kleur is scharlakenrood…

Zie de zon schijnen en de bloemen groeien en is het niet buiten laat het dan gebeuren in je mooie hart.…

oneindig het licht van mijn maan in jouw schaduw kan ik blijven staan kan ik schuilen zacht huilen alleen zonder uitzicht op iets oneindig mijn blik ik ben als jij een schaduw in ons maanlicht…

Ik keer mij af (ach schijn wat lijk je schoon) en zie daar buiten druppels dauw de zon weerkaatsen Mijn ziel zoekt onze band jouw ogen gulzig spiegelen de diamant wiens geslepenheid jouw ziel verblindt.…

Strakjes kan ik weer genieten van alle mooie dingen in het leven. Want jouw hulp en liefde, Zal mij de nodige kracht wel geven.…

mijn blik, is breder dan de ogen het overtreft het gezicht lijkt uit mijn hele lijf te schijnen het kent geen zwaartegewicht het zou wel mogen maar in mist verdwijnen zo ook speelt mijn hand een rol, die rolt zonder tekst en beweegt mijn verschijning in de vinger en de hand neen, niet behekst maar tevens boven zichtbaarheid met amper…

weer een droom de eeuwige stilte rond de maan verdriet om jou het verzwijgen dat ik je mis het is wat het is zo wrang nooit, nimmer nog wezenlijk hier weer een illusie dat stilzwijgende rond de maan toch ten volle in gedachten licht in duisternis het is wat het is……

mijn schaduw en ik een verbintenis in de roodkoperen zon…

raak uitgeblust word doodmoe knars knel wring niet langer doorkruis kolkende luchtmassa's zoek het hogerop Dood, in feite zijn we naaste buren dagelijks kruisen we elkaars pad het licht brandt zelfs 's nachts bij jou bedrieg ons nog even voor de schijn…