Alle inzendingen over Blaast

Een aanslag van de ETA met twee bommen op Alicante en op Benidorm loopt het sindsdien bepaald niet minder storm want badgasten kan zoiets niet verdommen. Zij liggen sinds die bommen aan het strand en springen in de disco uit de band.…

ze staan in slordige rijen te verstijven met wortels die zuigen uit volle macht, om toch maar overeind te blijven tegen deze meedogenloze kracht. een gure noordenwind voert veldslag tegen alle takken van ranke bomen, die plooien zich ongezien in een zigzag noch bladeren of twijgjes die ontkomen. het december bos in diepe rouw met alle bladeren…

Te varen langs ruimten en de wolken, gericht op blijvend groen, het hoofd getand met lauweren, gevuld met bladergoud, die waarheid is in ongeduld te denken aan rottend loof en eindeloze losse einden en blaast nederigheid in het gezicht.…

Zachtjes blaast de wind zijn adem Door het bos van bomen heen Laat de blaadjes plagend ritselen In het serene ruisen van de wind Wiegen de bomen hun melodie Zachtjes blaast de wind zijn adem Over de uitgestrekte rivieren De golven laten hun kracht zien In een donderende waterval Laat de wind zich meevoeren Zachtjes blaast de wind zijn…

voor me, gemakshalve ophopen van, wat zo vredig aan mij de toeschouwer lijkt hoe je ook probeert de wind blaast alles maar neemt slechts tijdelijk het blinde vertrouwen in jou dat ik fluisterend nodig heb ik waaier, gelukkig draagt de wind enkele richting een zekere vergankelijkheid mee…

rood speelt weer de boventoon domineert ons herfstconcert het koper blaast de billen bloot in bach's sonate sterft herfst de heldendood maar in de pauken herrijzen al herauten dwarrelt soms de licht verdwaalde sneeuw de vorst is nu roodkoper in entree nog zingt de zon met warme winden mee…

De wind blaast alles weg, wat liefde is geweest -- ruist in de bomen.…

wind blaast angstaanjagend beukt golven hoger op snijdend zand hapt stukken duin blaast straten leeg huilt in scheuren en kieren huizen koud meeuwen vluchten landinwaarts…

Hij blaast lucht in regenboogbellen maar wanneer haar wapperende haren druppels vangen in kleuren die bijna onaards zijn tekenen ogen als houtskool, levenloos versteend blaast hij nogmaals al is het alleen maar om het laatste beeld niet te verliezen…

De wind die uit het Noorden blaast, blaast alle zorgen uit onze koppen. Fluistert onze verdoofde oren uit, zodat we weer luisteren kunnen. Stormt de schellen van onze ogen, zodat een verblinde weer kan zien.…

de wind raast en de wind blaast ze verwaait de zorgen uit m’n kop ze bolt de rokken op doet jassen omkrullen honden veegt ze van de stoep de wind raast en de wind blaast ik heb haar uitnodiging tot dans maar wat graag aangenomen…

de zuidwester blaast een verdwaald kastanjeblad naar de wintermaan…

aan de waslijn blaast de wind een bolling in de positiejurk…

Een hobo blaast de ochtend open de lucht trilt het eerste licht valt dralend op mijn handen de eerste schaduw vouw ik weetgraag open de eerste aarzeling uit zich in verwondering een hobo blaast de ochtend open een vogel zingt…

Liguster bloeit vrijgezellenhout blaast pijpen om te dansen.…

Ze blaast een kuiltje in haar wang vlasblond van haar groenblauw haar ogen…

De gouden engel heft zijn bazuin en blaast zijn overwinningslied.…

Hij blaast blaast zijn partijtje mee Hij staat nooit aan het slot te slapen Hij zoekt vriendschap zoekt zich harmonie Hij leest van blad leest zijn noten Hij is de contrabas onder de instrumenten Is meer van herfst dan van lente Zijn tonen aards en zelfs bronsgroen Het is hem om muziek te doen niet om noten van de grond…

wilde voorjaarsstorm blaast tere lentebloesems wervelend omhoog…

Leeggeveegd de dreef tevergeefs blaast hier de wind populieren kaal…

God mijn leven is als lucht het blaast snel voorbij zucht…

wind blaast noten tot leven dansend door de straten cadans…

Als men een tuin plant Blaast de natuur er zomaar Royaal leven in.…

Theedoeken van tante Henriette hangen aan de lijn de wind blaast ze op tot ballonnen maar tante kan ze niet meer er vanaf halen de diepste slaap is komen neerdalen dus blijft de heleboel maar hangen geen kopje meer gedroogd door die frêle handen geen stukje cake meer bij de koffie de wind blaast herinneringen weg.…

de Japanse kers blaast koele witte vlokken door de grijze straat…

Mama blaast bellen, het kind vangt er een, en kijkt – in een lege hand.…

De wind kan niet lezen maar als hij een open boek ziet kan hij het niet laten en blaast de bladzijden om als een waaier.…

wind blaast ogen blind in zand verdwijnen schelpen meeuwen scheren vrij…

het geluid van iemand die hoog van de toren blaast zal ver dragen maar zij die er vlak bij staan vaak minder raken…

wie houdt 'm nog tegen 's lands witte tornado eigenlijk een windhoosje van niks blaast nu volleerd zijn eigen partijtje brengt grote beroering onder het klootjesvolk met zijn oorblazerij blaast ie de angsthazen totaal omver de onderbuik wordt gekieteld de waan van de dag regeert het vuil zal worden gescheiden het oude beeld schoongeboend…