Alle inzendingen over Blauw Zangvogels

o, oeverloze dagen zonder warme harteklop getart zonder erbarmen een levenloze pop spotvogels hinken om beurten twee keer op het linker en het rechterbeen opgetild uit het stof der aarde rondom witte wolken het blauw van zangvogels een grenzenloos erbarmen: de open deur waar kinderen in en uit lopen de ziel wordt getroost…

Ze versierden m'n handen met doornen ketende mijn voeten plukte de roos uit mijn schoot Vermorzelden me onder het gewicht van granieten stenen gebrandmerkt met al degene zonder naam Kom ik steeds dichterbij; bij de draad om de knoop te ontwarren…

Ik bevind me in de belevenis van een zomerse zangvogel bezing bloemen, voel tintelingen van vrije blauwe lucht en ik denk aan jou zoals een kind aan de wind droom ik over een onbevangen toekomst in zomerse droomtuinen vergroeien de bomen met tijd proef ik in ’t onbeperkte bloeien zwemen van vergankelijkheid.…

Wanneer je door de muziek van je hart gevoed de vreugde voelt binnen stromen schoon en stralend als het voorjaar met zangvogels en twijgjes en de schone bloemen van Zijn grond Och wat een troost in het dan om in eenzaamheid en pijn dicht bij jezelf en de blauwe lucht te mogen zijn In een grandioos muzikaal…

zwarte zangvogel een fel oranje snavel met een gouden keel…

Voorvoel mij Voorvoel mij, zei ze verstild, stil dan zegt ze, in ongeduld Bedoel je, zeg ik, dat ik voorvoelen kan? Ik raak aan haar buik Nee, zegt ze Voorvoel mij dan Waterzacht, dat is het vast Verwachtings(over-)vol, gretig is ze Het tintelt me Het tintelt me, vraag ik Zwijgend staart ze, doordringt ze me, verdrinkt ze…

We zaten op een bankje aan het water: Jij, ik en die bolle. Met wie je nu naar bed ging. We hadden elkaar niet bijster veel te melden, (verschillende ideeën, andere helden) En alleen wat wiskunde betrof, Zaten we echt op een lijn. We zaten op een bankje aan het water: De zon zweeg, het werd vroeg later, En ik dacht: Een paar zeemeerminnen…

verspreiden geuren die je nergens kunt kopen Zangvogels fladderen zingen bamboescheuten deinen zacht De zon switcht met de maan serene stilte vervult de nacht…

Daar waar zangvogels zingen. Oases van koffie bestaan, in kopjes koffie van Boot. Wat groot is wordt weer klein. Wat klein is groot.…

plotseling huil ik om de zangvogel van zoëven die haar zoete deuntje zong hoor het bonzen van de gong eenzaamheid door schilderijen van verlorenheid en kijk omhoog kus de hand van de zon het licht van de kunstenaar ik geef er woorden aan…

verstomd staan gapen met die ogen zo treurig die wit blauw geschapen op een heide zo fleurig het gras laat je smaken een stukje wilde natuur geen harde noten te kraken op deze wei, vol passie elk uur ik slenterde verder... wat doelloos langs die bomen en heide geen rook en geen auto's, alleen... een koe op de weide!…

Als u hem eens wil ontmoetten, Zoek naar een “a-gent” met blauwe voeten.…

Er bloeien veel sneeuwklokjes de waterwilg zet katjes uilenballen onder de conifeer De krokussen zijn uitgepikt door de reeds baltsende mezen die hoge pootjes sexy vinden Vlaamse gaaien schreeuwen de zangvogels stuiven uiteen het is oorlog in de tuin -------------------------------------------------- uit: 'Ommekeer' (in Verzamelde…

Als zelfs een zangvogel moet leren zingen waarom zou de mens dan zangkunst laten door met de stem muzikaal om te springen klinkt het prettiger dan gewoon maar praten dus schaam u niet, en zing een lied laat lente nu uw zangkunst horen bevrijd uw hart van het verdriet verleid het klankbord van uw oren.…

Ongebruikelijk, overwegende zelfliefde leidt tot gemeengoed.…

als het gedicht geluid kon maken zou het dan klinken als een kraai als een nachtegaal (beide zijn zangvogels) of als de fileberichten wellicht?…

De avondzon scheen decoratief door ’t kerkraam van glas in lood historisch mooie beelden uit Bijbelse geschiedenis kleurrijk en devoot Het avondgebed kreeg vanzelf een diepere betekenis wijl ik in sereniteit mijn ogen sloot op dat moment een zangvogel de stilte onderbrak de metten en de lauden floot…

Één streek neer met zijn lief erbij in de Hoek at uit de pan en vree niemand die er een tel onder lee Ze voelden zich een roek zo vrij Toen kwam een ambtenaar voorbij die zomaar met een kijker op schoot sprak ‘eruit jij invasieve exoot scoort snel dat hoort er hier niet bij’ Huiskraaien uit Egypte mee gevaren deden dat - hier tussen ons…

Leer mij ze toch herkennen niet alleen aan hun zang aan hun hemels geluid waarmee ze mijn gemoed al zo lang verwennen ik wil ze graag nog beter kennen want je ziet ze meestal niet die grandioze kleine bengeltjes leer mij hun innerlijk herkennen daar zo weggekropen in bos struik en riet wie kan mij een blik op hun verlichte zieltjes gunnen…

Hier zou ik willen blijven, maar ik bederf het -- met piekeren hoe.…

Geschreven op de muziek van 'When we were young' van Adele - zie link. Is 't echt zolang al geleden Zo ver van 't heden Zo ver van vandaag De wereld lag toen nog aan je voeten Het leven was jong Een mooie droom Kan ik nog eens even met je praten De boel even laten Laten zijn We kunnen de hele nacht nog bomen Over verloren…

zwaar en traag buigt de stilte door het taaie stroperige onvermogen neemt ons in de tang de tijd zuigt minuten uit verzengende uren zwermen muggen leggen strijdend hinderlagen klaar ze heeft ons beet de witte woestijnzon onze schrale harten wachten op een groene boom wellicht volgt de zangvogel die de zware trage stilte…

Je gezicht is als een doek van een schilder vol emoties je handen zijn zacht als frisse rozenbladen je mond oneindig als de horizon in de verte maar je ogen, dieper blauw dan de oceaan, nemen me mee naar een diepte waar ik verdrink……

de eenzaamheid is zelfverkozen en spreidt zich uit ik hoor haar stem en zie haar gezicht het hart zingt zelfs verstrikt de ontkenning is net begonnen maar ontkent zich niet die blauwe ogen achter die blauwe ogen die eeuwige spiegel van de ziel die eeuwige herkenning van eenzaam zeldzame liefde…

Naakter dan bloot omhulsel ontsloten de geest is geflest ontkurkt onzer tijd Halsen gevormd genekt in de lengte onttrekt nepperij aan fiscale strijd Schat laat je kisten op git paperassen aanslag ontslagen splijt realiteit…

De maan kleurt blauw een wak in de wolken stilte woorden weerkaatsen in verdronken zinnen dit is de verkeerde haven wat kan ik nog doen ingehaald voor het ooit begonnen is aan het einde van de oceaan samen alleen…

soms zoek ik naar de wereld om los te raken van het raam en de hond die luid blaft wanneer ik de dag vergeet ook het spreken met de maan, verdroogd op mijn knieën, zoals de bomen die in mijn slaap sterven omdat de wind niet durft te dromen en regen begraaft diep onder mijn kamer; halfdonker en dicht soms zoek ik…

De hemel is blauw ik doe niets zit in de zon er is blauw genoeg…

Blauw, kleur van de lucht, kleur van de hemel, Blauw, kleur van je ogen, waar ik in verdrink, Blauw, mijn lievelingskleur, de kleur van mijn kamer, Blauw, kleur van de kou, kleur van de winter, Blauw, stem van die man, zo diep, kil en koud, Blauw, kleur van mijn pen, kleur van mijn woorden, Blauw…

Een kudde schapen stapelwolken aan de lucht en dan al dat blauw…