Alle inzendingen over Boog van de schepping?

't Hosannah dreunt van boog tot bogen of 't woud, in twijg en stam bewogen, met mij u huldigde en aanbad. Gij zijt gekomen... heel mijn wezen trilt vreugdedronken... 'k grijp - gerezen tot u - naar u, zo trouw verwacht, ter vuurge omarming... vruchtloos pogen! Uw vorm is wind... uw schijn is logen...…

Sierlijk zweeft de frêle vlinder Cocktailvol van bloemerij. Hier zijn duifjes en daarginder Eitjes van de honingbij. Paars de heide in de zomer. Pareltjes in de voorjaarswei. Ieder seizoen schud ik de dromer: Noem dit Eden aan zijn zij, Gans het lusthof... zo nabij!…

Zing van de schepping van de morgen in duister nachten .........verborgen Zing van de zon Het Licht dat ons besproeit, besprenkelt waarin wij mogen baden.…

God dacht nog met trots allemachtig De mensheid te scheppen was prachtig Zijn zoon zei bedeesd Ik ben daar geweest Verknallen dat lukt hun reusachtig…

Soms slaken we een zucht van verlichting als de laatste stukjes van de puzzel van het ei zijn gelegd, het gedicht tot een eind gebracht, met klaarheid en beeldende zeggingskracht... àls het al af is. Het blijft immers mensenwerk, niemand is volmaakt, zelfs geen hond, laat staan dat een reu of teef, een hij of zij, m of v, een die of de of x of dat…

Creationisten springen in de bres. Ze willen dat de mensen gaan geloven, dat zonder evolutie God daar boven de wereld schiep en klaar was op dag zes. Bewijzen doen ze niks, ja toch, één ding: dat er iets schort aan hùn ontwikkeling.…

scheppen? water, zand, leven, dier, mens, cloon ik heb de wereld niet geschapen maar naar mijn hand gezet…

verdwaald is de dichter in zijn eigen woorden op doorreis in zijn zinnen in het gat van donkerte traag in maat van onvertrouwen in vreemde drang kunst gekweld in kruising van esthetica missend de elementen van zijn kunnen in scherpe scheiding van zijn schepping er valt niets meer te vullen in de gapende uitgestrektheid je schreef…

de sluier van de nacht ontbonden zo zal de morgen zijn beeld uit het zachte duister en oogverblindend zoals het langzaam anders wordt er is geen ontwijken aan roze plaatsen en hoe het daarna egaal trekt in meer feestelijke schepping…

zoals korrels van zand worden geschud maar steeds duin blijven of woestijn of wat aanspoelt strand, druppels: regen of nevel of net nog wolk of waterval, stenen: berg of pad of huis en hoe kinderen graaien met open handen als scheppende kracht graag alles dooreenschudden en dat ze nog ontdekken zullen: er is alleen de wind…

Uitvinden of Scheppen is ontwerpen door na te denken! Is het logisch... dat aan een PLANT of aan een BLOEM het vermogen om te denken en te scheppen wordt toegeschreven ?…

Zou jij mijn God willen zijn neem dan van mij weg alles wat absoluut is wees nabij zoals ik ben zuiver mij uit in wie ik zal worden of als blijkt dat jij een schepping bent van mij dan ben ik de kunstenaar die onvoorwaardelijk lief heeft wat tot leven kwam…

God is moe en gaapt vele gaten in dagen en nachten Hij verveelt zich mateloos en doet zijn ogen toe en slaapt Zich van mensen niet bewust droomt hij stil zijn lentedroom; een droom waarin hij kust de jonge knopjes aan zijn nieuwe boom…

ik zie het na de lach woorden kabbelen zacht betekenisloos om niet te storen nietszeggend gaat hun ruis verloren kijk maar de mensen aan hun ogen spelen handen voel armen om me heen niets hecht zich aan ijs en steen alleen zijn op de vlakte verdwijnen uit dit leeg bestaan geen tentakels die je grijpen die raken om zichzelf te verrijken…

Zie de sterren aan de hemel, probeer ze eens te tellen. Je bemerkt dat je erin verdrinkt. Net als de hemel druppelt van de regen, duizend, duizenden druppels. Nooit genoeg, nee, nooit genoeg. Als de zandkorrels aan de zeeoever. Zo oneindig, oneindig veel. Zou je ze proberen te tellen, vallen ze van tussen je vingers als een niet te keren…

geklier Fiets ik al uren door Uw schepping, Heer Ik dank U voor versnelling 4.…

Vier maal zucht het jaar onder de vergankelijkheid in een tijdloos universum, schijnbaar zonder geschiedenis en ontwikkeling Rusteloos zoekend naar eigen identiteit in een labyrint van gedachten en gevoelens Weifelend tussen angst en verwikkeling blijft de hoop op onsterfelijkheid…

Toen het licht van de zon de regen bescheen zag ik Uw kleurrijke boog om mij heen. Door Uw belofte wist ik Uw blik gericht op die boog en daaronder was ik in een bijzonder ogenblik zichtbaar met U verbonden. bij Genesis 9 : 16 “Als de boog in de wolken is dan zal Ik hem zien, zodat Ik mijn eeuwig verbond gedenk”……

Het was van elf hoog dat ik mij voorover boog en beneden mij een vrouw 'van voor de oorlog' zag, ontredderd heen en weer lopend, tastend, wijzend, wijkend: waarheen? Zo vast van plan te bereiken, maar nu, bij vluchtend licht aan het einde van de dag, niet meer wetend waar te kijken.…

Leven in wording Wonderbaarlijke schepping Natuurlijke kunst…

Schepping: geesten die uit vlees lichamen blazen -- en zich bottelen.…

Was ik het die de boog spande, of bracht de boog mij in de hoogste spanning, trof ik doel, of trof het doel mij. Dit alles, boog, pijl, doel en ik onscheidbaar verstrengeld, in het schot, daarin is alles zo helder en zo eenvoudig, dat de pees midden door mij heengaat.…

De boog die je misschien Weleens aan de hemel hebt gezien Die springt nogal in het oog. Maar weet je ook misschien Hoe een kleurenblinde de boog zal zien ?…

Ge denkt nu zeker dat ik in de lente Mijn tijd verdoe met ski's op wintersport O neen! Zie hoe d'inflatie stijgt met rente 'k Verwijl thans in de put op 't Ganzenbord Daar zweeft zij voor mijn geestesoog, Diana Onverschrokken dalwaarts op de latten 'k Gooi dubbel zes om haar te zien en daarna Gaan wij ons in een après-ski bezatten…

warmte van een schoot zo de schepping is ben ik ook…

Niemand lette erop tot het water over de bergrug heen het meer in stroomde Het regende de hele zomer een dichte grijze lucht- zee stortte zich als een wereldoceaan over de aarde, een dik vel beukend hout kwam boven drijven, let niet op de dieren Kijk niet of er mensen bij zijn je weet het wel de oude wereld borrelt nog een beetje op…

. --------------------------------------------------- Dit gedicht van Mark Boog (1970) verscheen in het jongse nummer van Hollands Maandblad.…

Over de wateren zweeft de twijfel, ziet ons, grijpt ons, maakt ons genadeloos tot wie we zijn. Dat is dus alvast goed afgelopen. Nu nog slechts van ons af te slaan zij die aan ons vooraf bedoeling wensen te zien. Nog stuurlozer, nog zwalkender gaan wij. Kijk maar. Nergens heen. Het is de bedoeling bovendien dat wij daar niet aankomen.…

Zoals het is: zo, zo wil het gezegd zijn. U begrijpt: dat het niet anders is. Dat zou een ondraaglijke schande zijn die bovendien elke noodzaak ontbeert. We laden onze zinnen, leggen aan. gaan in mogelijk genot ten onder. Op afstand, zo is beschikt, zullen wij onze karige daden beschouwen, erom lachen, misschien huilen, nooit aangesproken…

Oud geluk (niet te koop) in oude kamers. Is dat niet mooi? We wisten al dat de zin van de ervaring de herinnering is, en dat daarbij desnoods de ervaring achterwege gelaten mag worden, maar zo helder zagen we het zelden. Je sloot de deur, keek me aan met ogen van fluweel, glanzend glad van ouderdom, en achter de deur stierf men er op los…