Alle inzendingen over Brandend Getij

Ik heb de geur van brandend vlees geroken. ------------------------ uit: Ongelinieerd (2000)…

Droomwolken van bestaan oneindig getij wanneer wij gaan op waterwieken voorbij Het schip in de nacht laat ons onbevangen zweven als een magische toverkracht door het eeuwige leven…

Purper licht fragmenteert in kleine delen parelmoer In een zone van getij pluk ik vruchten van de zee. Naakte mossels liggen gapend op het strand onwetend van het dampen nog.…

Koud tot op het bot speelt de wind met het getij die golven opstuwt die uitdagend tot grote hoogtes klimmen om zo in woeste branding uiteen te spatten om met al hun kracht het strand te kussen…

Zoals golven zuchten naar het strand telkens keren eb en vloed of kwinkelerend als een leeuwerik in de lente het ontstaan opnieuw begroet zo leeft zij in mij adem ik haar zijn wij in wezen het getij…

Woeste zee Bron van al het leven We bewegen mee Al is het maar heel even…

Klapwiekend scheert pa zwaan over het water: plaats voor de mijnen! Aan het riviertje bloeit haagwinde in pollen én hoge zuilen. De regen klettert: het eikenbos dampt geurig, heeft een warm aanzien. De regen houdt op: het weiland heeft een broeilucht vol zoete loomheid. Op de kijkbuis komt een gezicht, dat zorgen beeldt: kunstschilders…

Licht kiert donkert het jaargetij strekt zich in verticale vormen laat in stilte weten hoe mijn thuiskomst is geregeld groeven vol oud zweet telt uren voor een nieuw begin.…

schilder weer de luchten in het avondrood botters die op water rusten het getij is dood slap hangen zware zeilen de lijnen zijn gezet als straks de vloed op komt vult zich vanzelf het net geen vis ontsnapt aan het kielhalen mijn dagelijks broodje kan ik zo betalen…

Je voeten In brandend zand Zoekend naar verkoeling Je voeten In de koude zee Omhuld door een wazige sluier Je voeten Visueel verdwenen Kunnen daar niet eeuwig staan Het contrast Van verkoeling zoeken Maar toch weer naar het brandend zand moeten gaan…

je wangen kleuren purperklokjes in de zon brandend de liefde…

Murw gebeukt door tomeloze kracht Van springtij in vollemaansnacht Breken oude dijken krakend open, Land wordt schuimend overlopen. Slufter, geboren uit dijkzwakte, Groeit uit tot zilte kweldervlakte. Op warme dagen lamsoorpaars getint, Blauw doorsneden krekenlabyrinth.…

Hoor het naderen van de herfst en het ruisen van de bomen Kleuren bladeren in de zon dwarrelen vrolijk door de stad Takken van de beuken zwiepen krakend hout de eeuwen door Stormen razen door het bos regen valt met wilde sprongen Vergaan is weer een zomertij de warme gloed in avondlicht Sranden stil en uitgewaaid de duinen moe ze slapen…

Op het ritme van getij neemt ze vasteland in met geweld en strooit herinneringen tussen schelpen en koralen. Als adem van de regen, in wolken en in nevel beheerst ze zelf de meeuwen. Ongestraft als kleptomane steelt ze het einde van de dag en verzinkt het licht telkens voor een nacht, als kind gewiegd in haar moederschoot terug.…

enkele dagen per maand straalt haar lach op de aarde waar in gebekte heuveltjes het spoor te lezen valt van de opkomst van het tij en dan monkelt ze nog na bleke pretlichtjes rondom rond de sikkel harer bestaan voor hoe lang ook ze nog kan heersen in haar hemel onbetwist is er nooit sprake van verrijzenis of teloorgang ze bedrijft…

De wisselende getijdestroom loopt niet altijd parallel met het verlangen men lijkt stil te staan en dat kost kracht om tegen een sterke golfslag in te zwemmen. Drijf met de eb mee naar open zee waar de ervaring leert in het besef dat hart en wijsheid zich tezamen niet gelijk kunnen openbaren in een gewijzigd tij van inzicht zal een mededogen…

al kuierend langs het strand en je eigen getij waar plotsklaps een kwal je in de teen bijt. geef dat beestje een pot voor zijn etter in te uiten. binnen hem groeit een kuuroord waar een smeuïg, hete zonnebrij dat je voorzichtig voorleest als zoete koek zwelgt hij erin. alweer een mens gered.…

Oma en peuter huppen gearmd voort, zingen wulps en veerkrachtig. Winterse dorheid omringt een bloeiend veldje paarse krokussen. De verse mesthoop op natte bouwgrond verdrijft zilte regengeur. Ijskoud holt het kind door de tentoonstellingzaal, staat bij één schets stil. Spelend rent een kind het politiebureau in: Pa's tas is terecht…

Soms sneller net als destijds onze woorden, tekens van ware liefde zonder eind De kracht van die stroom met soms getij De beklimming, met die val leek toen wel vooropgezet Trouw onzer harten maakt liefde vrij…

Gesneden boegbeeld van een trots galjoen, de borsten monter vooruit klapperende zeilen als de jurken van de hoeren aan de Taag hun keurs omhooggeduwd met buigzame walvis baleinen Zij stoppen zilvergeld in de spleet van een offerkist dankbaar buigt het negerbeeld met tekst voor behouden vaart smeken de zegen af van Isis beschermvrouwe…

blokken neer langs de spleten van mijn ziel vlucht een glooiing op gras onder mijn voeten vecht voor veiligheid m’n levenslijn loopt grenzeloos grillig langs randen van basalt de dijk draagt m’n pad klimmend naar zijn kruin kijk hoopvol omhoog de zon en het water kleuren m’n weg groen glibberig en oneffen voel steeds gevaar het getij…

Brandend avondrood onvoorstelbaar mooi gezicht siert de horizon.…

Brandend verlangen en toch ervoor blijven gaan ondanks de vlammen.…

mocht ik jouw zeemeermin ooit zijn louter verlangen uit zout en zand gekneed gekleed door vloed en naakt bij eb wentelend getij trotserend…

september drijft in regenbuien naar oktober de wilde eenden zijn er nog alsook wat schokkend nieuws als vals getij licht en donkervallen argeloos in stervend gebladerte en wij maar belachelijk doen in een mengeling van eigenheid realiteit en dromen…

dit karkas, verdronken in de maalstroom van mijn tranen m’n wil verzonken in die vloed je trok mij aan zoals de maan trekt aan het getij. zie mij hier staan tussen de scherven van geluk van jouw gebroken beloften en mijn verscheurde hart…

laten we naar de maan zwemmen laten we door het getij heen klimmen de avond doorbreken die de stad probeert te verstoppen laten we vanavond uit zwemmen gaan lieveling het is onze beurt het te proberen geparkeerd aan de rand van de oceaan op onze rit door het maanlicht laten we naar de maan zwemmen laten we door het getij heen klimmen ons…

Geniet van het leven Geniet van de dag Geniet van de bloemen Geniet want het mag Geniet van de liefde Geniet van de dans Geniet van de kleuren Van iedere kans Geniet van de twijfel Geniet van het getij Geniet van de storm Van de zonnen in mij…

daar waar de wind een spelletje speelt met vergeten zinnen ontstaan opgeworpen heuvels waarover vogelvoetjes tippelen stappers dagen het getij uit meeuwen schommelen op aanspoelende golven zachtjes kleurt de hemel grijs…

Zwemmer Michael Phelps houdt Olympisch vuur brandend van in het water!…