Alle inzendingen over Brokken in mijn keel

Niet op de voorpagina er zit een brok in mjn keel de herfst haast voorbij…

Een traan in je oog, een brok in je keel. Een knuffel van ons, een bemoedigende mail. Een laatste herinnering, een diepe zucht. Nu is je verdriet een ster, hoog in de lucht.…

met een brok in mijn keel voor je zingen met je praten waarover wij niet kunnen praten met gekneusde handen je op het droge trekken je in mijn lege armen houden met je gaan je dragen voor altijd je tot het niet meer kan wil ik je…

Die brok in mijn keel Werd mij even te veel Ik dreigde er bijna in te stikken. Maar door een slokje water Kwam ik toch weer boven water.…

somber en wat te zwaar maar ook hoe paradoxaal iets van een oprecht verdragen als bij een brok in de keel die je maar niet krijgt weg gedronken wanneer melancholie de kop op steekt kan je er niet om heen en misschien is het maar beter zo…

ik hoor tranen stromen op jouw grafzerk met een brok in mijn keel lees ik woorden gebeiteld in marmer jij bent super veel te groot voor het eten van genadebrood…

O zuivere klanken Gondellied De Bacarolle Bespeel mij vol en zacht mijn lief Als de trillingen van ivoren toetsen die mijn oor vangt in het trommelvlies Eustachius Ik voel een brok in mijn keel.…

Je ontglipt bijna aan de tijd en nu, een februariavond, drie eeuwen later is er eigenlijk niet veel veranderd onder grijze wolken boven de stad met een brok in de keel wacht ik op een laatste treinreiziger en alle heimwee van jouw hartsverlangen.…

Als mijn vader zijn Droomland zong kreeg mijn moeder een brok in haar keel het was een lied dat iedereen tot natte ogen dwong en het werd vaak een ieder te veel een mooie herinnering altijd een mooi moment in het leven van een pracht vent en hij staat naast me als ik mijn Droomland zing.…

Elke dag wakker worden met een brok in de keel. Dacht dat hoe langer het duurt, tijd alles heelt. Het besef wordt sterker en de pijn steeds meer. Het gegrief, waarom het zo moest zijn komt terug.....keer op keer.…

ben ik de groene weiden die door de wereld wordt begraasd met de graten van de onverteerde waarheid als brokken in mijn keel? het licht wordt zwakker omdat het woord in z’n handeling weer zwijgt, of ben ik te laf, moet ik opstaan als een opkomende mist alle zonnen overstijgt als permanente straf?…

Willemientje Een traan drupt op mijn handen kijkend naar de foto op het glazen tafeltje voor me Ik zou je willen zeggen dat ik je zo mis maar door de brok in mijn keel vind ik de juiste woorden niet Mijn ogen strelen stilletjes jouw gezicht veertien maanden het doet nog steeds zo’n pijn…

nog onbemind ook door vrouw en kind Het huis noem ik nu thuis buren, de hand geschud emotie, als een brok in ieders keel.…

Een druppel een traan komt uit je ooghoek vandaan langzaam valt hij op je schoot er is iemand dood een brok in je keel je wilt het niet, maar je bent emotioneel bang dat een ander het ziet waarom, je hebt toch ook verdriet ze mogen best zien dat jij ook moet treuren laat het maar gewoon gebeuren.…

wat overblijft is veel een voorwerp, dat de grip verbergt op angst, op lijden en verzet de brokken in je keel het haastig schietgebed een klein gebaar na oorlogsjaren waar nog steeds ons bloed aan kleeft dit masker spreekt met glazen ogen en een weggesloten mond over weerloos onvermogen en de weerbaarheid van ondergronds…

Stijf van zenuwen slik ik de brok door mijn keel. Gevallen, verrijkt, omarmd. Ontspannen doorbloeding vloeit als verbindingsjuweel. Gevallen, heimelijk ontvlamd. De verboden vrucht voelt als het nieuw epitheel. Gevallen, aangenaam verwarmd. Bekleed ons gegarandeerde vondst fundamenteel.…

Het knerpende grind de fluitende vogels begeleiden je ten afscheid op je laatste reis Ik slik de brok in mijn keel hardgrondig weg Het grind knerpt, de vogels zingen Een steen op jouw graf een steen op mijn hart Het grind knerpt de vogels fluiten Ik voel alleen maar diepe smart…

Je huilt heel zacht je legt je hoofd tegen mijn borst uit een gevoel van onmacht ontvloeit ook mijn kracht Jouw pijn die ik totaal met je deel zielsbedroefd een brok in mijn keel van het niet te troosten verdriet Woorden zijn niet nodig woorden zijn hier teveel daarom zeggen we ze niet woorden zijn nergens te vinden voor zoveel verdriet…

een brok in de keel bij het voorlezen van de families die nooit weerom keerden immens grote families met allemaal dezelfde achternaam grootouders, ouders oom, tantes, zusters schoonbroers, schoonzusters, broers, neven, nichten pasgeborenen het benoemen van de leeftijden hekelt de pijn nog dieper de wereld was gek geworden…

Al dagen zoek ik naar woorden Die beschrijven wat ik voel Niet langer zwijgzaam willen zijn Gewoon zeggen wat ik bedoel Toch krijg ik niks over mijn lippen Dus ik zet het op papier Met een brok in mijn keel Is dit voor mij de enige manier Voor jou, nu je iemand moet missen Zijn geen woorden, heb geen idee In gedachten, maar vooral vanuit…

Met een brok in mijn keel, vechtend tegen de woede van daarvóór.…

Ze belt aan haar handen trillen haar hoofd bonkt gaat bijna gillen Ze blijft staan gaat niet rennen confronteren niet ontkennen Ze twijfelt nu brok in haar keel gewoon doen ze twijfelt veel Ze staat klaar deur gaat open gewoon blijven staan blijven hopen Ze loopt weg kan niet blijven moet het zeggen gaat wel schrijven…

Alleen de brok binnenin zijn keel en in zijn bloed weet waar hij doolt naar het begin van alles wat hem drijft en doet verstijven in de klem van angst die soeverein steeds in hem woedt.…

in de keel je voelt je weer verlaten…

de lach is weer verpakt in klatergoud spiegels kaatsen vol de schijn van het uitbundig samenzijn staan bol van holle frasen en platvloerse gein maar het is voorgekookt de bordjes smile weten van geen wijken als wij kijken waar is de lach die prikt achter de ogen voelt als een brok in mijn keel die mijn hart nog diep kan raken…

kan je alles betasten zoals een blij vers of een gebroken vijver waarin woorden zijn verdronken het fluitje van de winter dat met stille tonen de brok in mijn keel overneemt kan je wanneer ik huil en de dag te donker is jouw hand leggen op de mijne tot leven brengen zonder wijzer en woorden worden mij tegemoet in een witte winterochtend…

Ik kijk naar buiten alles is somber de wereld lijkt te huilen mensen lopen over straat iedereen lijkt eenzaam eenzaam zoals ik ik voel de tranen komen het lijkt net of ik stik ik voel een brok in mijn keel nee, ik wil niet meer ik wil niet meer leven het lijkt of de druppels me begrijpen ze blijven maar vechten en strijden alsof ze strijden…

Een sterke jongen die mij laat slaan Het geweld is al lang verdwenen Woede lost op Met het vuur aan de schenen Het hoofd getekend in een strop Netjes voor de dag verschenen Vriendelijk lachend, met een brok in je keel, geef je het op…

Met een brok in mijn keel, en aan elk oog een traan. Een storm in mijn ziel, pijn in mijn geest. En een groot zwart gat. Dat ooit mijn hart was geweest. Een verwarring in mijn hoofd. En steken in mijn gevoel. Een brand die niemand dooft. En de warmte nu zo koel. Alhoewel ik je nu laat gaan. Staat mijn hart nog in vuur en vlam.…

het kost me moeite kan nog steeds niet gaan tekort aan woorden een brok in mij keel ik mis je nu al ... ik wil nog zoveel zeggen het wordt wazig huilen tranen met tuiten ik mis je nu al ... en dan is het echt tijd ik zoek overal steun ik ga en sluit de deur ik mis je zo ...…