Alle inzendingen over De Hakbijl Dader

Hij draagt zijn last en met gemak is hij een voorbeeld voor ons allen. Door niet luid balkend op te vallen, maar daar te helpen waar het moet. De mens als ezel doet het goed.…

Bewaar mij voor de waanzin van het recht, De sluwe waarheid van de letterknecht. Hij is de wilde haver op de akker, Van buiten glanzend en van binnen slecht.…

Telkens weer denk ik dan als je die foto neemt dat dat de laatste is en dat er niet meer rest dan herinnering maar nee er komen steeds meer foto's en steeds meer herinneringen liefde wordt hechter vertrouwder maar toch steeds die angst voor de laatste foto en herinneringen.…

Je stem, ik luister nog steeds ernaar in de nachten en dagen waarop ik jou zie staan De stilte in je ogen het is dieper dan in je leven toen je zo gezellig nog meepraatte Mijn hart is genegen en de druppels traan stromen neer wanneer ik jouw naam nog fluister…

Luister! luister naar de regen en zie de bloemen stralen de zon is even weg en je huid komt nu tot rust luister! luister naar je zelf naar je lichaam en je lief. Tijd voor besef is nu gekomen en luister luister naar de regen.…

Hij heeft zich al die jaren ingezet voor huisdier, echtgenote, dochters, zonen. Vergeefs gehoopt dat men hem zou belonen. Hij overpeinst z’n Waterloo in bed. Z’n hersenspinsels kennen geen verlet. Hun dagen zijn gevuld met slopen, honen van ‘t gasthuis dat ze ongenood bewonen. Ze kalken ‘onbenul’ op zijn brevet. Van armoe zoekt de stakker…

Geen kloef en kletst er in krakende kruid of plompe daar pletst er een puiteke uit Men dompelt in 'water Zo potig ter per en een kringetje gaat er een voetje ver Het schiet er zo stille en het rept er meteen Zijn buik en zijn bille En zijn achterbeen Het strekt en het strijkt, en Hoe dieper het duikt Hoe lomper het lijkt Hoe dikker…

Een nieuw stopcontact voor mijn wekker Heeft twee van die gaten, da's lekker Maar wat is het waard? Ze wenst slechts geaard Dus baalt ie enorm nu, die stekker…

Soms knaagt aan mij dat angstige gevoel: Ben ik nou wel de vader van die jongen Die studiebol, die falen heeft verdrongen En zonder dralen afgaat op zijn doel De voorspoed heeft hem luidkeels toegezongen Zelfs voor de heetste vuren blijft hij koel Een zelfverzekerd lachje op z’n smoel Het pad naar boven kent slechts reuzensprongen Examenfeesten…

In de schemer het angstige luistren Naar de wind, die waait om de huizen. Van de wilgen stuiven de pluizen, Wit in de regen van 't duister. Ver weg het bedwelmend bruisen Van de zee: haar vage geluiden Eentonig, versmelt met het ruisen Van het bloed, zo warm en duister. In het duistren en het ruisen Een buigend mens, arm en donker...…

Zorge, zorge, bouw mijn huis, Timmer, timmer, timmer, Eerst uw kruis, dan uw huis... Ach, een huis voor immer. Zorge, zorge, weef het kleed dat de dagen spinnen. Eerst het leed, en dan het kleed. Ach een kleed van linnen. Zie, de nacht is zwoel en zwart. Sluit mijn ogen, zorge, Eerst uw ogen, dan uw hart... Heeft mijn hart geen morgen…

Hoe vaak zijt Gij dit jaar niet tot ons hart gekomen met leed en met geluk met ziekten en met pijn, maar ook: hoe vaak hebt Gij verdriet en kwaal genomen en deed uw stil bezoek ons stil en zalig zijn! En nu 't is middernacht! O, mocht de wereld wijken met de omzwaai van de tijd. Daal, hemel, tot ons neer, wij laten de aarde los, om zelf…

Het laatste shocknews: Britse pornoster Heeft (wegens coke en nieuwe kar van node) Haar dochter ter ontmaagding aangeboden Hoelang gaat zo'n schandaal ons nog te ver? Zo zijn het nu al jaren van die dagen Dat normen meer en meer en meer vervagen…

Het zenderaanbod, groeiend met de jaren Is nu dus weer met Talpa aangevuld De programmering -gisteren onthuld- Was weer een optocht van inwisselbaren Maar goed. Weer een kanaal dat zich geheid Vanwege naam en logo onderscheidt…

De hoogste baas destijds van Rotterdam Heeft al zijn nota's nog eens nagekeken En zag dat hij - na intensief gereken - Tot zevenhonderdduizend euro kwam Niet onterecht, zo kan men redeneren Maar 't is toch wel gepeperd declareren (Ex-burgemeester Peper van Rotterdam eist een voorschot vanwege de schade die hij geleden zou hebben na beschuldigd…

Geef een meisje bruine lokken, Lippen, nimmer moe of bang Om te kussen en te jokken Heel het lieve leven lang; Rozenblosjes, sneeuwen handen, Hemelse ogen, elpen tanden, Ranke leest en vlugge voet; Armpjes om er in te vliegen, Of een kindje op te wiegen, En een blij gestemd gemoed. Lieve Hemel, hoor mijn beden, Geef haar zachtheid…

je denkt aan krijtstreep met een aktetas aan paraplu en 't elegant flaneren van bonte dames naast correcte heren bevroren glimlach boven grijze jas je denkt aan sportschool en het klatergoud aan tatoeages, bier en zonnebanken die passen bij de goddeloze klanken van dialect dat primitief wordt uitgekauwd onzichtbaar blijft de oude muur in…

Ik lig in Hollands dierbaar duin, Zo zacht in ’t lauwe zand, En naast mij zit een blozend kind, Een dochter van het strand. Een zilvren wolkje speelt en drijft Aan ’s Hemels blauwe boog; En zoete vrede straalt en daalt Op aarde van omhoog. Het zilvren wolkje lacht en lokt, Als riep het: 'o ga mee, Reis met mij…

Er is een hond in Beilen die loopt tijdens het eten te kwijlen die meneer Pavlov vond dat dan wel zo mooi bij een hond maar zelf heeft ie vast nooit hoeven dweilen…

Lente lacht in onze dalen! ’k Durf niet treden in mijn hof, Vol van geuren, kleuren, stralen, Zonder liedeke van lof. Met de takken, met de knoppen, Lopen al de meisjes uit, En de jonge boezems kloppen Voor de milde Lentebruid. Vreugde, liefde, trooste, zegen Brengt zij in haar bloemkorf mee, Al haar vrienden aêmt zij tegen…

Ik kan de laatste tijd maar geen gedichten schrijven de zinnen groeien moeizaam in mijn hoofd mijn hersenpan lijkt soms wel wat verdoofd en spaarzaam zijn gedachten die beklijven Maar dit gedicht dat kwam er toch nog wel hoe traag het denken ook, een speedsonnet schrijft snel…

Ooit was men eens in Koeweit Een hele mooie koe kwijt Doch plots klonk er "boe" En vond men die koe In een veldje met malse boekweit…

de zerken staan er keurig in ’t gelid als soldaten op gemillimeterd gras exercitie komt nog altijd goed van pas ook als het lijf de ziel niet meer bezit hier rusten wat men noemt de Nazi-zwijnen zij werden bij hun moeder weggerukt of haastig uit het klaslokaal geplukt de kronkels van de dood in rechte lijnen hun noodlot was het om gehaat…

Schoonste deugd van schone zielen, Liefste trek in ’t lief gelaat! Mannentrots en hartstocht knielen Waar ge uw vriendlijke ogen slaat. Zachtheid is de kracht der zwakken, Is haar scepter en haar zwaard, ’t Bloempje, dat een zucht zou knakken, Beeft en buigt – en blijft gespaard! Zachtheid zal de dwingland leiden: In het…

m'n spiegelbeeld is gul met rake klappen: haren groeien niet meer overdadig rimpels in 't gelaat zijn ruim voorradig de broekriem heeft het punt bereikt van knappen waar is nou die godenzoon gebleven de tand des tijds blijft onvermurwbaar slopen en zal mij weldra tot een knieval nopen toch heb ik de moed niet opgegeven er dagen mooie feeën…

De wereld heeft veelvuldig moeten leren Dat vijanden meest toeslaan in de nacht Wat heel lang sluimert, komt vaak onverwacht De aanval blijkt dan zelden meer te keren Maar ook in kleine kring ligt dreiging in 't verschiet Betracht dus waakzaamheid, uw schoonmoeder rust niet…

Een machinist uit het Noorden Wiens bovenleiding soms stoorde Wisselde veel Van vrouw en van rail Wanneer ie zelf niet zo spoorde…

de zon doet ongelofelijk zijn best smijt onbaatzuchtig met de laatste krachten -de kou laat nu niet lang meer op zich wachten- hij strooit de levensvreugd die hem nog rest de zomergasten zijn nog niet vertrokken ze wachten op het teken voor de vlucht de stilte wordt verbroken door gerucht vanuit de verte roepen zacht de klokken je strompelt…

Zo zalig is aanvankelijk de reis Ik ben met een ballon de grond ontstegen (Door volle glazen vliegensvlug te legen) En even ruik ik aan het paradijs Met doodsverachting klim ik op de rand Het zicht is door een witte wolk verdreven Dan galmt m’n strijdkreet: dichters kunnen zweven! Bevlogen neem ik afscheid van de mand De hoogste tijd nu…

(naar het gedicht Sensation van Arthur Rimbaud) Viel de vette klei maar van m’n klompen Kon ik maar zo dichten als Rimbaud Waarom ruikt m’n pen naar peen en uien En zwalk ik meters onder zeeniveau Nooit krijg ik de kans om lang te zwijgen En mijn gedachten vinden zelden rust Zal ik ooit gelukkig met een vrouw zijn Is er iemand die mijn woorden…