Netgedichten

netgedicht (nr. 911):

nadagen

de zon doet ongelofelijk zijn best
smijt onbaatzuchtig met de laatste krachten
-de kou laat nu niet lang meer op zich wachten-
hij strooit de levensvreugd die hem nog rest

de zomergasten zijn nog niet vertrokken
ze wachten op het teken voor de vlucht
de stilte wordt verbroken door gerucht
vanuit de verte roepen zacht de klokken

je strompelt op pantoffels stil naar buiten
gebroken door de slapeloze nachten
het kost je moeite om je vest te sluiten

na maanden zie ik weer een prille lach
zijn het de spuiten die de pijn verzachten
of is het doodgewoon die mooie dag