Alle inzendingen over De zee OR Schelpen

als een schelpdier vermomd je lippen broos je adem breekbaar dansend langs de vloedlijn van mijn begeren je haren spoel ik door mijn vingers en vind jou  je weke schelp toch steeds weer een verrassing jij, verzoend met zand en zee je proeft het zout op mijn lippen  en weet niet waarom ik jou in tranen breek mijn mooiste schelp…

Op het strand, vlak bij de zee Neem ik altijd weer wat schelpen mee Als souvenir van mijn lievelingsplek Is dat ook niet zo gek Ze hebben prachtige vormen en kleuren Eentje met ribbels, de ander glad en dan hun geuren Een mossel, die nog is gevuld Zeewier dat krult Oesters met hun grillige vormen En dan een heel aparte met paalwormen…

Zen-slagen wonder Spreek "To be or not To be" Goed te "zijn"- "zonder"…

<< >> Controversy Whether tricked or not.…

Na eb komt vloed de zee brengt schelpen en neemt zandkastelen mee. Een lichte zomerjurk waait op Jongen met vlieger heeft iets te vieren. Surfer- het weer slaat om hij ook. Dichter aan zee hij heeft alle tijd -geen inspiratie.…

zij draagt de zee flinterdun onder 't wit van huid in gesloten schelp weegt zij niets lief mij adem gesloten deuren zacht open draag mij als vuur gewichtloos in ogen…

en ze hoorde de zee nog steeds proefde het zilte nat voelde zout op haar lippen wind blies door haar haren ze hoorde schelpen breken onder haar voeten toch was ze gewichtloos tijdloos zeeloos.…

jij wilde spelen in zee met emmertje en schepje schelpen en zand maar op het strand woelde het water in golven en schuim jij werd bang alles bewoog nam mijn hand als enige troost heb je terug gezet aan de voet van de duinen in de zon en het warme zand water en schelpen gehaald schepje en emmertje jij wilde alleen die troostende…

Het geluid van de schelp is oneindig net als de zee eindeloos, tomeloos waar je uren naar kan luisteren Als ik hem tegen me aanhoud Hoor ik je stem zacht fluisteren De schelp heeft vele gezichten zoals de man Die je prikkelt en aan wilt raken met je vingers zacht betasten Hard en geruwd aan de buitenkant Of als een vrouw Zacht gevormd…

Golven overspoelen het warme zand woest en wild het stille strand Duinen uit de wind halmen waaien als zachtgeel lint De zee neemt de zee geeft elke schelp heeft haar eigen verhaal Mijn gedachten als hoge golven woest en wild gebroken door emotie ...…

Zo gingen wij wel vaker: een uur lopen naar Scheveningen en dan schelpen zoeken langs de vloedlijn dat verdomd lange en zinloze front tegen de zee Zo botsten dikwijls onze elementen: mijn water kwelde steeds zijn weifelende strand maar dan was daar zijn vuist een golfbreker waarop ik schuimend zinloos aanviel Zo altijd aan…

Een leeg woord om in te blijven wonen als een schelp van een heremietkreeft of kleiner nog een koud bed waarin het langzaam warmer wordt gezellig haast jij hebt je neergelegd in je oor ruist de zee…

straight ahead immer gerade aus en dan ineens die afslag naar links, rechts, einde rotonde or whatever...…

in het zachte parelmoer van schelpen ruist de zee je stem zingt boventonen op het schuim van golven mee nog zijn je haren droog en waaien in de wind het gouden blond van zon dat je alleen in holland vindt je ogen spreken warmte in hun diepste blauw samen door de branding maar de zee is stervenskoud…

je raapte op grootte schelpen van het zand woog ze in je hand bekeek de tijd in lagen kleuren droegen groei vertelden over jaren hoe het diertje leefde de lijnen rondden bloei ik vond de grootste jij de mooist gekleurde ik keek je aan, omhelsde je de zee getuigde het gebeuren golven juichten wit en de branding brulde, maar de schelpen…

De hitte ligt met haar buik bloot op het strand herinneringen de scherpe schelpen van toen nu zand geworden laat ik langzaam door mijn handen glijden zee zuivert gedachten fris montert koel bries…

telkens opnieuw de zee ’s nachts, traag voorbij mijn oog alleen al dit woord beweegt mijn armen naar de horizon gebouwd in schelpen; purperrood ik heb mijn huis nooit geweten noch het wentelen van de vlakte ik weet slechts dat ik drijven moet met de zee als wimpel aan het roer foto Robin ©…

de zee schrijft rimpels in het zand de wind speelt ritselend met een krant witte zeilen schitteren gekleurd zonlicht de zee zucht en klotst haar geur vervliegt in de wind meegenomen door eeuwige meeuwen schelpen zwijgen nog steeds honden lopen achter hun fluitende bazen hier ben ik altijd thuis…

Zee te zien als kind zee te zien Het schuim van branding van schelpen zilte smaak Eb en vloed vloed en eb dat zich als vastgrijpt Aan nat zand wij schepten wij schiepen Zandkastelen met onze handen, schep en emmer Wij zagen een zwemmer,dood drijven tegen het basalt De zee neemt en geeft het zout aan m'n bestaan.…

behoedzaam zet mijn voet zich neer tussen koraal en schelpen ik volg de waterlijn voel de warmte van de zee de flauwe streling van de wind langzaam ga ik verder voel de vrijheid en loop zo mijn gedachten in…

tussen zilte pilaren golft het schuimend water af en aan zoeken meeuwen krijsend naar vis glinsteren schelpen en wier in geurende tinten stemt de zee me tot zuiver zwijgen stroomt onderhuids mijn verwondering…

mijn bloed vloeit zout als het grillige zilte losgerukt van de golfbreker zwerf ik met de witte schuimkoppen mee over zee schuimkoppen zijn onschuldig enkel mensen varen te ver eindigen als lege schelpen en worden platgetrapt op het strand…

De zee buldert, haar golven beuken woest op golfbrekers tot ze openbreekt in haar miljarden tranen zoekend naar de rust tussen de warmte van zonbeschenen zandkorrels op het strand terwijl de wind een treurmelodie fluistert in de holten van verloren schelpen...…

Ooit op een dag pakt zij haar biezen niet meer bang te verliezen reist zij af naar een land ver van hier om te zoeken wat zij nooit zal vinden om te leren niet langer te binden gedragen op de wind de maan als kompas voor het tij dat zich keert de deining van de golven spoelt de schelp op een strand ver van hier…

Getart door de zee Zwervend op stille stranden Verdriet aan je oor…

Ik kreeg Uit zijn kinderhand Zilt ruikende schelpen Kostbare schatten Uitgestrooid over Mijn levenspad Gulle giften Zodat ik zal weten Geleefd te hebben Met de kracht van herfstige stormwind Met helder spetterend golvend waterblauw Met gouden zonlicht Diamanten regendruppels Ik kreeg Uit zijn kinderhand Het vermogen om zelf Weer kind…

Maar rijmen wil het niet echt want honderd schelpen pluk je links en rechts uit het strand en uit onze pas onderweg. Ongeduldig ben ik niet. Weet dat ons spoor aan de zee en het zout verloren zal gaan. Later. Zo ver is de zee nog niet.…

Zijn jas hing als een schreeuw tegen de hemel op die dag en die minuut voorbij aan ons begrip en telbaar vóór zijn dood Ik dacht het te horen ik dacht zo dadelijk doe ik mij handen voor mijn oren ik sluit mijn schelp voor zijn vreselijke woorden tot mijn bloed alleen nog maar de zee hoort ruisen.…

leven, Ik open ze weer en zie jouw Door de zee gekleurde schelp Waarin woorden liggen van liefde en trouw, Van Mensenkind, ik hou van jou…

vermeden to be or not to be, that is ...…