Alle inzendingen over Der Mouw

Durf jij het niet te schrijven laat mij het dan maar doen ik wil gewoon de passie beleven zoals toen ik wil jouw zachte zoenen vochtig ondergaan te oud vóór, zijn droge cliché`s en mogen niet bestaan ik wil het hele sprookje met strikjes op mijn mouw maar strik ons niet te heftig mijn lief kom niet te gauw…

ik groeide uit m’n lijf ze gaven me gratis verblijf in een vel met te wijde bekleding leven is blijven stilstaan omkijken en vooruit turen een, twee, drie, vier mijn even duurt altijd aan te doen was er niets ik hield mijn armen wel op met mijn mouwen verjaren zonder tussenstations is immers nooit te vertrouwen…

anders dan men had verwacht ligt iedereen door elkaar achter de mouw van een kleine groep voorname mensen wordt kunstmatig gekiemd graan weer gedroogd en op de schouder van een bisschop gelegd…

Zegt u Toppers kiezen een hele kluif Ik schud Topvijven uit mijn mouw ex equo Sappho Poesjkin Pope Kaváfis en Rimbaud Best Bobby Charlton Pluisje Pelé Cruijff Toch bleef ik voor eigentijds ongenood Mijn liefste valt meteen buiten de boot…

Zij tovert leed uit haar duistere mouw. De heimelijke sluipwesp. Zij plant haar haken in mijn lijf. Rauw. Hoezeer treft zij raak. Rouwen heeft geen smaak.…

Jij die de lieve zomer lang voor mij de wonderlijkste geuren weefde, luister: sluip als de kou neerdaalt maar even binnen in de mouwen van mijn winterjas. Het is altijd de samenwarmte die geneest.…

de ooievaar, de rammelaar en daarna snel gedoopt de basisschool, de pubertijd de mouwen opgestroopt een gladde ring, een hypotheek een blijde kinderlach de midlifecrisis, de golfbaan dan wenkt de herfstdag de stramme loop, verzorgingshuis verleden uitgewist gebroken blik, een laatste snik en daarna zakt de kist…

hij is te groot gegroeid de kleren van zijn vader passen al lang niet meer pa blijft nog even groot eens 's nachts klopt hij aan op de kastdeur van binnenuit in het maatpak van zijn zoon mouwen, broekspijpen omgeslagen vraagt om een degelijke riem de broek kan niet meer dicht verzoekt dan om mee te gaan samen naar het verre licht…

schminkresten schuren als een schaafwonde over haar doorweekte mouw aan een schoenzool plakt confetti seconden vast het mombakkes ligt gedeukt in de goot guirlandes schommelen in de rozenstruik er staat een paard in de gang ze schopt tegen het zoveelste blik dat verloren in een voortuin ligt bespottelijker kan alaaf niet klinken in dit…

Soms vouwen we de handen tezamen En soms mogen we onze handen dichtknijpen Een andere keer steken we ze uit de mouwen of zelfs voor iemand in het vuur Soms reiken we elkaar de hand of houden we iemand de hand boven het hoofd Dat doen we bijvoorbeeld ook als iemand ons iets heeft toegezegd, ons iets heeft…

Van Mama, ja, dat dacht ik wel, en ook uw vader schud ik uit mijn mouw. Ik krijg de achternaam door van die man, la … T … a … n … dan bent u Char la Tan !…

De handen gaan steeds weer uit de mouwen. Voor ons. Tijdens Corona was er geen veilige plek We zien niet altijd wat ze doen. Maar ze doen zoveel, en ontvangen zo weinig. Ondergewaardeerd. Onmisbaar toch vaak onzichtbaar Een podium voor deze handen. Waardering. Op deze dag. Laten er vele volgen.…

Verdraaid nog aan toe ga dan werken vent steek je hand uit je mouw van bedrog word ik moe. Nog vóór de piepers sta ik zélf te koken.…

O my God nooit meer moe waar ben ik aan begonnen star stilstaan op de snelweg is het écht wat ik nu voel negativisme in wandelgangen je huid is zeker niet zo dik kijk eens goed om je heen dakje blijft zolang het nodig is aan de mouw getrokken is het moeilijk te vatten: je weet niet wie je bent als je beter bent…

zijn kauwgom net achter de deur van het toilet geplakt want het past echt niet voor een virtuoos met een das gelukkig mocht gel nog wel intelligent klemt hij de partituur tussen mouw en revers van zijn iets te grote jas het publiek klapt en hij lacht zijn ontbrekende melktanden bloot kleine vlegel, grote vleugel…

gretig begin ik met wroeten de tuin wordt weer geschoond elk jaar weer die overmoed met opgestroopte mouwen na enkele meters onkruid daver ik niet meer zo snel het tempo zakt nu per minuut de bank lokt in de zon al kreunt mijn rug, knikt mijn knie ik hou intens van groen geploeter…

- op mijn donkere mouw het kristal. ---------------------------------- uit: 'Verzamelde gedichten', 1980.…

Ik gooide weer met pannen en schopte mijn wreven blauw, toen gaf ik me gewonnen en trok de duivel aan mijn mouw.…

in een verschrikkelijk ogenblik op een onheilspellend uur sloeg ik - blind van woede- de Friese staartklok van de muur daarna veegde ik resoluut met mijn linker mouw - in een vloeiende beweging- de antieke pendule van de schouw nu lig ik gebonden op een bed mij onnoemelijk te vervelen soms opent een wrede zuster het raam als een beiaardier…

Daar stond ik dan en voelde aan de mouwen en bij het sluiten van de knopen hoe dood hij was en hoe ver weg mijn jeugd. Oud en zwak zou ik worden, in deze plooien zou mijn huid gaan hangen om mijn knoken. ----------------------------------------- uit: 'Het orgeltje van yesterday', 1968.…

Voor mijn vader Terwijl jij nadenkt Of je over rood of Wit wilt spelen, Schud ik de tijd Uit mijn mouw En kijk ik veertig Jaar of zo naar voren, Zie ik haar, dan nog Niet geboren, op dat Tafeltje in het kleine Kerkje dat in de mist Verborgen ligt Met gekruiste benen Gedichten lezen, die mij Regel voor regel raken, met…

In de vensterbank een schaaltje met uitgedrukte sigarettenpeuk de definitie van leuk een kerstboom opgetuigd uit jaren her, ballen gebroken, engelenhaar met een bruine gloed hij kijkt eens om zich heen hij schudt wat as van zijn mouw voor hem is het sterrenstof naar buiten op zoek naar het beste kerstsloof het is kersttijd dat is…

De wind blaast in je oren Rare woorden, mooie kleuren Je fietswiel meld je piepend Dat het koud is in de schuur Het diep heeft diepe rimpels Elke boot weer een verhaal Een vergeetachtige kapitein Kabbelt rustig voort Het konijn springt uit een hoed De aap komt uit een mouw Brood uit je hersens De eenden jamontbijt…

poëzie haar zang tonen dragen verre verten toomloos temperament haar letters houden ’t niet binnen schreeuwen het uit schreien zouten over schermen resoneren voor eeuw’g op ’s mensen huid zelfs dan nog is zij ingesnoerd haar zegging springt buiten zinnen hangend aan haar mouwen ziet men haar altaar alles is uit vouwen spett’rend van…

De mouwen... Waaruit jouw handen staken... Zijn leeg... ik laat ze vallen. Mijn gezicht... Verberg ik in de stof. Een traan glijdt... In de voering. Jouw geur... Ze is er niet... Weg, je bent weg. Maar ooh, ik mis je zo.…

achter de schermen de aap komt uit de mouw hersenloos geval hij tast naar een borst en omsluit haar vijfbenig een hoofd raakt vast in een kraag het heeft van die wimpers dat alleen een bepaald soort hoofd overvloedig heeft het bloedtekort kinkkabelt er een schietspoel in de alarmbel katapulteert een aap naar de eerste aap tienbenige…

Sausvlekken zitten op handen en mouwen, die hadden we misschien beter om kunnen vouwen. Gesmijt met bestek Heeft de aarde doen beven, ik wou dat het stil was, al was het maar even.…

Snuffelende aan mijn mouwen... Met je lief vertrouwen In zo'n vreemde vrouw! In mijn handen stop je Nu je jonge kopje: Zeg, wat moet ik doen? ... Op het geitenweitje Staat het kleine geitje, Als een wittigheidje In het prille groen.…

Je rolt je mouwen op, En plaatst de spuit. Voor even geen zorgen, Voor even de zon. Voor even dromen, Dat je altijd zo leven kon. Je denkt terug en moet huilen. Zo had het niet mogen gaan. Je hand gaat naar je wang, En je voelt een vertrouwde traan. Je jeugd was niet perfect, Maar dat mag de reden niet zijn.…

Het is een open eind -niet bijzonder- Als een man staat de rij voor me op Schaduwen op 't witte doek hoofdrolspelers tijdens de aftiteling Ze komen niet voor in 't boek maken 'n nieuw verhaal Waarin winterjassen en 't gevecht de armen in de mouwen te steken de stoelen die achterbleven op rij na rij Flesjes en glazen leeg…