Alle inzendingen over Diep gemis

Witte bedjes van het gemis; opdat het leven nadien nooit meer hetzelfde is. Na een ingrijpende kinderherinnering, die ingreep omdat het met pijn niet meer ging.…

ze zouden hem vinden temidden van al die andere fabelwezens een lang verblijf in de duisternis deed hen het licht vergeten levens getekend door gemis ze wandelden in de voetsporen van onstuitbare weemoedige gedachten…

ik heb mijn verfresten bij elkaar geschraapt in cypressengroen mes ik gemis maar in de verre heuvels zonnebloem je toch het licht dat er ook is het glooien weidt zich uit in geel warmte zindert traag en langs een schaduwhaag spelen vlinders fladderend het spel ik wil je wel een klein penseel is toch te veel om alle kleuren te beschrijven…

De pijn van het gemis gaat niet weg, maar de warmte van de herinnerging blijft.…

Ik had tranen in m’n ogen De dikkere ontsnapte over m’n wangen Om Peter R. de Vries Om Peter Om zijn dood Om de moord Om het gemis Om hun Promenade-herdenking aan hem Promenade wist me te raken Met beeld en geluid, de vormgeving de melodie, de zang, de emoties Het maakte voor even Het verlies, zijn verlies Iets lichter, iets luchtiger…

------------------------------------------------------------------- uit: 'Volmaakte aanwezigheid, volmaakt gemis', 2004…

Mijn lief Welkom in mijn keuken Waar alles gratis is Eet van mijn ziel Gevuld door mijn gemis Met jou wil ik delen De vruchten van mijn droom Rijk gevuld met liefde Mon fruit de la reve Jouw hart de drum Mijn hart de bass Ik dans weg van de realiteit Waar ik voor vrees Zacht melkwitte huid Die ik streel met deze woorden Uit een…

De oplossing, hoe bizar 't ook klinkt is, wat 't vroeger was tegenwoordig steeds meer een gemis, want wat nog steeds telt, is praten... en overleggen. Verder valt hierover niets te zeggen.…

Er zit nu een zwart gat in mijn hart, door intens gemis van jou. Maar er is ook een plekje, apart omdat ik nu eenmaal van je hou...…

Vanuit de eenzaamheid veroorzaakt door gemis en pech ontspringen tranen reeds onderweg in verschillende banen naar die grauwe plas Ragfijne gedachten krachtig maar onzichtbaar rijgen onze zielen teder aan elkaar Vier weken wachten op je onmisbare gezicht slapeloze nachten hunkeren naar dat rustgevende licht nu ik plots in het donker…

Onverschrokken met tomeloze energie stond zij de allerarmsten bij daar waar regeringsleiders faalden maar mededogen bergen verzette schiep zij een weinig hemel op deze onrechtvaardige aarde en als een rots in de branding weerstond zij menig gemis.…

Of dat je soms wel eens ziet wat niet is, vals gemis, want het kan ook eig’lijk helemaal niet. Misschien in ‘t geheel niet weet wie je bent, niemand kent, jezelf dus ook maar liever vergeet. Gevoel alles is kwijt, iets in mij? of ook in jou? en is het soms of vaak, voor mij altijd.…

Maar zolang er geen antwoord paraat is, Is er reden voor de confrontatie, Zodat het na de leegte van dit irriterend gemis Tijd is voor een nieuwe crepatie.…

op ongeaarde voeten ga ik roerloos door de doffe dagen vergeefse vragen verlaten mijn handen in zinnen zonder eind als schrijnen gestapeld in vochtige hoeken ik boek voeling zonder doel tot een beladen verleden verkeken is bewust van een verzengend gemis keer ik af van vlakke paden en loop te hoop naar noordelijk licht is daar…

kom laten we gaan dansen want ondanks alle energie brandt veel te klein ons vuur dus drijft er weer verdriet onder het spelen van het droevig lied op mijn gedachten bij je binnen en sprookjesbeelden die wij deelden lijken kille straten, eenzame stations van koud vertrek van veel gemis dus koester je maar aan het vuur van mijn nog niet…

Kwetsbaarheid van leven onthult alle traktementen nu ik simpelweg het gemis van oudere hunker wil gedenken.…

hun bescheiden glans) in haar handen blinkt een steen zacht gemaakt door broze woorden op een dankbaar stuk papier buiten waar de vogels al mijn loflied hoorden bloeide warmte over alles heen en ik ben klein, ik draag een stil gebed dat vastgezet door haar belofte als mijn wervels is los en vast en boven al een rots in mijn gemis…

Gemis aan beheersen van de kringspieren, verloren van werkelijk mensenmanieren gereduceerd tot lager dan enig dier kan zijn. Hij doet zichzelf en de ander resterende pijn, zijn schijt zal blijvend zijn. Gewetenloos dus.…

hoe koud is de leegte de stilte oorverdovend het gemis immens woordloos verbonden maatjes door dik en dun tot de tand des tijds legden wij vele kilometers af verstrengeld op 'n niveau vol onbeschrijfbare liefde tot het moment daar was het pijnlijkste besluit ontelbare tranen rolden, en nog om mijn trouwste maatje te doen overgaan…

Zijn eerste verjaardag na zijn overlijden, heengaan voedt en voelt vooral het verdriet het gemis, dat hij er niet meer is “Maar je bent pas echt dood als ze niet meer aan je denken” Hem niet meer herdenken? Zijn verjaardagen worden vooral geestelijke plechtigheden die je feestelijk mag vieren!…

Het hier en nu jij en ik, een individu niet vooruit maar daar vandaan is de tijd op reis gegaan Vandaag is voorheen en gisteren vandaag zij die verdween met dezelfde vraag Vertellend over hem met oude stem zonder gemis omdat hij nog is Een nieuw verhaal is zo vervlogen en ik herhaal met droeve ogen Langzaam verdween voor ons…

Maar welk een gemis van daglicht en dat van donkerte van nacht?…

ik open mijn brievenbus en hoop tegen beter weten in op een brief, een brief van jou leeg weliswaar, maar toch het kan toch niet zo zijn dat er na een jaar van zoveel, niets meer rest dan stilte geen vragen, noch gemis ‘s ochtends vroeg wanneer vogels nog in moeten zetten schreeuwt mijn lijf me wakker om eindeloos te malen want mocht…

In de storm waarvan het oog is, stille kern van het gebeuren, een vlakke hand op het hout van de tafel, een kille diepte in de blik op het rotte land dat snakt naar wat er in de mens verzandt, in het branden dat het stookt in haar lijf, in het gemis waarin het staande blijft, in de daad die aan elk woord ontgaat, staat strak en klaar haar naam…

diep gegraven in de kraters van een ziel dieper niet te doorgronden hoe ik viel in diepe wonden oude zonden gekerfd in mijn hart ving jij een gevoel zo diep begraven en ontwaakte mij maak me niet wakker laat me toch ik sliep met je armen om me heen zo zacht droomden wij het licht van de maan de nacht voorbij…

Want diep in mij diep in jou zingt nog dat liedje dat liedje van verlangen want als alles bijna alles te moeilijk lijkt te moeilijk voor ontvangen kun je toch nog liefde geven liefde onbevangen…

Het gemis van God die er toch altijd is? Wetend dat hij me nooit verlaat, Vanwaar dan dat pijnlijke gemis? Waar ben je Vader; riep Hij aan het kruis. Zonder God ben ik zonder huis! Wij begrepen elkaar toch eens zo goed Waarom heb ik dan nu niet deze oh zo belangrijke moed.…

Soms begrijp je even niet Waarom alles gaat zoals het gaat En toch weet je diep van binnen Dat het goed is hoe het gaat Soms begrijp je even niet Waarom het zo moet gaan En toch weet je diep van binnen Dat je die weg in moet gaan Soms begrijp je even niet En je voelt ineens een traan En toch weet je diep van binnen Op vertrouwen komt…

niet voor nu maar voor altijd Alles wat je haar had willen zeggen is gebeurd of zeg het nu maar heb geen spijt Want haar strijd is nu gestreden veel te vroeg is ze jullie ontnomen Lieve Pieter, de kinderen Ik wens jullie heel veel sterkte in de toekomst die nu gaat komen Altijd zal ze bij jullie blijven als een engel Ondanks het gemis…

Daar is geen licht, geen duisternis, daar is geen wens, daar is geen wil, daar is geen bezit, daar is geen gemis. In 't niemandsland daar is 't stil, geen vrede, geen oorlog, evenwicht. Daar is geen hemel, daar is geen hel, geen God, geen duivel, niemand in 't spel.…