Alle inzendingen over Dromen zijn van klei

En het eens bezien als een verloren droom.…

Je slaapt in je droom of was het net andersom je weet dat het niet echt is maar toch kom je niet bij uit die woeste razernij. Je bent een oneironaut niet wakker maar wel bewust een reiziger in je eigen droom die pas thuis komt bij het ontwaken Lucide, wat een prachtig fantoom.…

ik ruim mijn oude dromen op de ene verpulvert in mijn handen de andere valt in duigen op de grond de broze droom raakt mijn ziel zacht zingend voert de verstilde droom me mee onderop liggen gekreukelde blinde dromen van ongekende kwaliteit in deinende dromen bezeil ik de zeeën de aarde is een verre bleke stip ik weet…

afgelopen nacht droomde ik een droom oneindig ik schoot wakker maar die droom? was toch oneindig? wakker o droom ik nog? oneindig?…

tijd het is geen droom als je me meeneemt ik droom niet als mijn gesloopte lijf iets anders wordt niet meer het mijne is het is geen droom tijd als broze botjes bijna breken het vermoeide hart hardnekkig hapert nauwelijks kloppen kan geen droom als mijn ogen zich naar binnen keren als het tijd is tijd…

In mijn droom zijn we samen In mijn droom maak jij me gelukkig In mijn droom lijkt alles zo perfect en volmaakt Maar als ik dan naar jou kijk en jouw donkere ogen diep in de mijne staren besef ik pas dat deze droom werkelijkheid is…

Droevige momenten in een sombere nacht Met tranen heel zacht Momenten van buien vol pijn en verdriet Toch met wat liefde omdat iemand het ziet Een iemand die troosten kan en jou uit jouw sombere droom laat ontwaken…

Fossiel was vies en nucleair was naar; zo werd de wind het schone toverwoord. Maar horizonbederf en vogelmoord vormen nu weer een nieuw milieubezwaar. Die energiebron - denk ik met een zucht - blijft hoop ik niet bij één slag in de lucht?…

In het zoete duister van frisse lentenachten ligt een zin soms loos te wachten op de woorden die niet komen gedachteloos zijn alle dromen lethargische gedichten zonder betekenis in een eenzaam bed wanneer de komma zinnen heeft gezet op letters.…

Omdat je weet van mijn gevoelens mag ik niet te dicht bij je komen, hou je me op een veilige afstand en mag ik alleen maar van je dromen. Omdat je weet van mijn gevoelens kan ik niet thuis bij je komen, slapen we nu definitief apart en mag ik alleen maar van je dromen.…

En de zon van al mijn dromen bloedt in stilte langzaam dood. Om herboren op te komen in een blauwe lucht van hoop. Een dag lang zal ze stralen op het land wat mijn leven is. Maar er is niemand die echt weet hoeveel ik 's nachts haar stralen mis.…

Droom vergezicht, kanaal vol beelden, kleurrijk verbonden, zo dichtbij het hart Spelen in licht, plotseling ontwaakt, binding geschonden, het leven van start…

Ik heb weer eens zo naar gedroomd vannacht Ik droomde van een klein, gezellig land Maar daar was iets ellendigs aan de hand Een virus trof dat land met brute kracht Premier ten tijde van die pandemie: Een man met selectieve amnesie…

Toekomst bloem, vol ontzag, in bellenblaas, de pseudo-lach, Poreus en kaal, dit houten paneel, een gedroomde doos, mijn luchtkasteel.…

Wanneer jij overvloeit en ongekende stromen honingsap mijn begerige mond met liefde vult kan ik nog slechts in puur genot een stille minnares zijn door jou opgenomen en ontvangen in een open ruimte die me thuis en vrijheid brengt verwonder ik me ongeremd en ongekrenkt over de liefde die ik voel voor jou ik koester je en zal je zacht begeren…

De treinen zijn lang weggerot toch rijden zij nog elke nacht hun gruwelritten naar de dood Het schrille kermen van de remmen de stemmen, och…, ze zijn verstomd maar klagen luidkeels nog hun nood De barakken staan verlaten muren uitgemergeld overeind diep in geleden pijn gestoken De ovenpijpen zijn kapot als rook in dromen opgegaan van…

zij wist even niet waar haar verdriet gebleven was grote ogen zochten de omgeving af proberend of de puzzel paste nog wilden woorden niet komen in dit samenspel van bizarre dromen chaos loerde van alle kanten hysterie brandde al bijna haar eerste vlammen toen voelde ze hoe een warme hand haar raakte en van paniek eindelijk…

er is nu stilte maar te weinig vaart weerwoorden zijn snibbig en schaars in de rolverdeling kennen we de paden en gewoontes tot ze ons weer gaan vervelen wereld zit op slot de nieuwe spelers lopen nog met oude borden voor de kop de regisseur trekt zich de haren uit het hoofd hem is ooit een goede baan beloofd ik ga weer dromen…

zij opende geen deuren bij het binnengaan haar lach was drempelloos ze ging ook niet voorbij maar bleef warmte delend steeds aan je zij het nader komen overschreed de lijn van sprookjes en mystieke dromen ik was deel gaf in delen zonder zelf op te lossen als een der velen juist deze identiteit leek glans te geven aan…

hoe stil is het gras zelfs banken en bomen wanneer ik je zacht in de treurwind leg hoe smal zijn je vingers rond de wilgende vijver en de witte vogel van rozenhout je verhalen zijn zo traag en haast vergeten van dag tot dag van zon tot zon geen ster wekt mijn dromen zelfs de wolken liggen dood toch kan ik niet verder gaan…

planten door gezichten aan elkander te willen binden in de winter schraal huizend als geplakt op een vlak veld lijken zij in de zomerdag, omhuld door bloeiende struiken wat zachter ogend ingesteld althans dat schijnt mij toe wellicht een eigen behoefte dit te zoeken op deze plek ach, ik schep een verbeelding, beschilder toch zelf deze droom…

hij had lange messen geslepen wilde af en toe steken heeft zichzelf opengereten in een droom zonder eind toen het bloed was uitgelekt de agressie langzaam wegebde in een steeds zwakker pulseren kon de dood hem niets meer leren zij hebben elkaar de hand gegeven samen broederlijk het glas geheven proostend zag hij plotseling de zeis met…

De kleuren van mijn dromen spatten caleidoscopisch uit elkaar een sterrenregen blijft achter voor de dag en in het zonlicht vonkt het na zodat elk beeld dat zich vasthecht op mijn netvlies beklijft in herinnering…

ik droomde mijn ontstaan en keek naar binnen alles werd oneindig kleiner opgesplitst ik keek naar buiten van mij af werd alles groter oneindig het centrum van het heelal en de weg naar de kern waren zojuist ontdekt mijn mooiste nacht was weer voorbij waar was jij?…

aanrakelijk Heet de zomer, in de stad Frivoleerde ik het terras De zon die ik aanbad Ik wist dat ik er was Zelfs vallende bladeren Konden mij niet verkalkend veraderen Mijn leven, een en al kleur De herfst sublimeerde mijn geur Uiteindelijk heb ik alle kleuren gevangen Ik vaar uit, ga onder zeil Onderdruk een geeuw, wens u alle heil Ik droom…

contact is het contract dat wij zijn aangegaan in ons bestaan altijd breekbaar in het hectisch manoeuvreren niet voor grenzen maar om de ruimte te proberen een enkel woord of klein subtiel gebaar is soms niet genoeg om misverstanden te voorkomen samen spelen wij het minnaarsspel vertolken weer de hoofdrollen in wederzijdse dromen…

Vallend in mijn slaap sta ik op en lig ik wakker Het dekbed strak om mij als in een knoop steeds strakker Het donker van mijn kamer sluit mij op in mijn gedachte Ik kan de slaap niet vatten want ik lig op jou te wachten Het ruisen van de wind buiten in de bomen Laat mij hunkeren naar slaap zodat ik weer van jou kan dromen…

adem mijn dromen voorzichtig in als ik jou vertel met zachte stem wat je toe mag komen ik waas niet bij daglicht ben noch een schaduw in de nacht voel de bries van tederheid die het versteende verzacht, je naar jezelf geleidt diep in jou aardt de binding, de kern van rust vandaar uit wordt vervreemding in slaap gesust…

onder een citroenboom lig ik lig ik niet alleen en langs haar stroomt een gelige gracht samen liggen we te wachten tot die gelige citrusgracht zou stilstaan met de tijd ik mors wat oker over haar doordacht oranje onderpracht, met langs de kant een eenzaam plukje bos sop sop servetje water, traag, wat toch niet wacht lekker lam…

Wanneer dagen nachten worden ontbijt slapeloos vervangen wordt door een uitgebreid diner gemorste kruimels tussen vochtige lakens worden uitgevist het toetje al smeltend op de grond beland wanneer spijlen worden kromgebogen licht geven in die zelfgeschapen kooi waar verduisterend niet meer werkt daar ogen nog immer de ziel spiegelen…