Alle inzendingen over Gesloten Kunst Genadeloos

Mijn gouden trofee bracht ik bij je argeloos maar trots je sloeg haar mij uit handen onwetend maar genadeloos ik treur om jouw karakter....…

dichter van zwarte gaten leemtes in hiaten vulling van speeksel en cement metselaar van torenhoge muren om zich heen vormt een burcht voor het leven omgeven door oceanen van bloed nimmer gevloeid zweet dat nooit uitbreekt tranen niet gelaten dichter laat de spelonken van de ziel ongemoeid wanneer het voegsel van het…

Het kostte moeite Door te leven Het kostte kracht Opnieuw te geven Na iedere breuk Dacht ik: Nooit weer! Om na een tijd Weer te herstellen Een ander vinden Open te stellen Haar liefde schenken Kwetsbaar te zijn Vertrouwen hebben Geen angst voor pijn Het wordt steeds zwaarder Spontaan te zijn Te durven vallen Wennen aan pijn Na iedere…

Met de zekerheid, dat je het niet hoort, praat ik door, onverstoord. In de greep, van je verdriet, nauwelijks iets, wat je nog ziet. Ik begrijp je pijn, onmacht en verdriet, zonder pap...onmogelijk, dat lukt ook bijna niet. Machteloos zie ik toe, hoe jij in al je verdriet, de deur op slot doet, en niks of niemand ziet...…

alles heeft een einde, Hier verwelkte onze bloem… Ons boek werd toen voorgoed gesloten, Een pijnlijk einde, zoals ik het noem… Als er een manier zou zijn, Om dit nog om te keren… Zou ik die weg in slaan, Om ons niet nog meer te bezeren… Maar alles heeft een einde, Dus er bestaat geen weg terug… Hier is ons boek gesloten, Mijn hart verpletterd…

ze zat daar maar wat stil te wezen telkens ze iets zeggen wou brak er een stukje van haar mond dus zweeg ze en slikte…

ln Alkmaar, in Almere, Amersfoort gaan alle operatiekamers dicht de laatste specialist dooft er het licht er wordt niet meer gesneden of geboord en steeds weer een directie die verzucht; "Bij ons is er geen vuiltje aan de lucht"…

bevroren leek mijn hart verklonken aan een koude grond alsof er nooit zoiets bestond als innerlijke warmte mijn woorden leken als verstopt mijzelf kon ik niet spreken zelfs jij, die niet meer komen zou en o zo ver bent, jou kon ik niet meer bewegen de sleutel tot mijn warmte af te geven…

Probeer het maar eens, een bordeelverbod! Maar nu opeens, het is niet te geloven, gordijnen dicht, de rode lampjes doven. Corona gooit de hele boel op slot. Het virus zit de dames danig tegen: geen kerels die hun zakken komen legen.…

Mijn deur is gesloten niemand kan naar binnen Ik zit binnen met mijn deur gesloten Zo zit ik gevangen in mijn eigen gemaakte gevangenis…

Ik doe de deur open en ga naar binnen Jij bent er alles gesloten Dat voelt zo eenzaam…

Ze wil hier niet meer weg niet terug naar het lege huis waar alleen nog wat bloemen langzaam staan te sterven in een oude breekbare vaas dus zit ze maar te wachten terwijl de tijd verstrijkt met gesloten ogen verhult het donker soms wat van de twijfel de kunst van navigeren in het wankele duister is te varen op gevoel tastend naar…

Kopieëren is de kunst die sterk in contrast staat met de Letterkunde kunst…

Bibberend zet ik mijn grote stap een klein beetje pleinvrees overwonnen met durven nog maar pas begonnen toets ik onzeker een tree van mijn trap Voorzichtig beklim ik mijn wezen leg mijn leven in de schaal en lijm met mijn verhaal in hortende rijm -Wat doet het goed dit eindelijk te lezen- Van de reacties schiet ik nokje vol moeilijk ook…

Terwijl het licht zich probeert te ontvouwen, is de stad opstandig, de verschrikking heeft zichzelf overleefd, het einde nadert de onderdanen, nadert de onontkoombaarheid. Het grillige licht wil bezitten wil veinzen, maar het licht is machteloos, het licht is ontmanteld. ------------------------------- uit: 'Gedichten 2009', 2009.…

techniek of de mens die wellicht gaat falen Het lijkt nog enigszins te gaan Hoewel de tijd niet leek stil te staan De oproepen worden al snel heviger Heimwee naar veiligheid steeds steviger Het is een gevecht op leven en dood Tussen hemel en aarde van mensen in nood Wat niemand nooit zal weten Of wellicht snel doet vergeten In de cockpit wordt genadeloos…

Bewust kwamen ze mij tegen naar een zo gezegd nieuw leven mijn zielsverwanten dacht ik bewust op weg naar mijn heden ik schudde hen genadeloos de hand ze hadden mij in het verleden gekregen…

Dichten is geen kunste kom, geen kunste dichten is een gunste Gods een gunste!…

Met gesloten ogen – kijk ik naar de kilte van de grond zo herkenbaar voelt de aarde ik besef nu dat ik al bestond…

Gesloten woorden gedreven door verlangen, Blinde verliefdheid opgewekt door lust, Een plaats omringd door dwalende gedachten Waar een gevoel van liefde rust. Verborgen gefluister onder een klank van begrip, Lonkend naar een troostend gebaar, Zoekend naar een sprankeltje hoop Voor het vinden van elkaar.…

Verloren kijkt bevroren water naar buiten waar zachte wolken luchtig ogenblikken stilte raken dwarrelende vlokken dansen langs tralies van ijzige pijn, zij vinden verscholen verdriet, achter een stalen deur waar gesmolten water stroomt, zoekt zij kabbelend haar weg langs ontdooide dagen, roept wanhopig om de sleutel welke…

Ga aan mij voorbij blauw dat me niet bevroeden kan wat mijn hart beroert wordt niet in lucht gelezen ik zuig met lange tenen diep uit de grond afgestompt de treur van de akker opdat daar groeien mag wat bij mij is afgeknot uitgestrekte armen naar een heldere hemel is het mijn lot of de doem van een religie knotwilg te willen…

Ons boek is uit er is geen weg terug wat blijft is ons geheim de jaren gingen vlug. Wat eens mooi was ik zal het nooit vergeten ook niet hoe jij mijn hart steeds weer open hebt gereten Zeg mij alleen nog hoe ik verder leven moet Hoe kan ik verder leven als ik jou telkens weer ontmoet? Jij nam te veel wat kreeg ik ervoor terug? Voor…

wees niet bang dat ik niks voor je kan gaan voelen vanacht lag ik echt wel te woelen zat weer eens over je te fantaseren ik hoop echt dat jij me niet gaat bezeren dus wees alsjeblieft voorzichtig met mij want pijn dat kan er echt niet bij ik hou voorlopig mijn ogen open en hoop dat ik op een dag kan zeggen die muren om me heen zijn helemaal gesloten…

niet ver is dicht maar ook gesloten nabij maar met geloken ogen een vers vol mooie woorden klapt toe je ogen met een verre glans gedicht voor mij…

zo eenzaam ben ik met achter mij de lege akkers toonbeeld van mijn omgekeerde wereld bewerkt en toch gebroken en de mensen ze gaan te snel aan mij voorbij hun rode maskers onbedrukt betamen zich de stilte alsof gesloten woorden vertellen dat ze liever zwijgen ergens in de verte klinkt nog vluchtig wat muziek…

mijn wereld is dicht ook al doe je de sleutel in het slot, openbreken zal nooit lukken mijn wereld bestaat uit verdriet, vreugde en liefde hij staat alleen open voor mensen met liefde, verdriet en vreugde toon mij jouw angst dan gaat de sleutel in het juiste slot…

Graaf niet zo diep in mijn geest. Dit zou je eigen leed kunnen zijn . De melancholie achter het woord die je nu toevallig leest.…

Gebouwd door Zwolsman en zijn EMS Failliet en voor 1 gulden opgekocht Je stond er met een meisje op de tocht En dat werd meestal ook al geen succes Beneden de betonrot en het wier Het wandelhoofd is dicht, dood als een pier.…

is dit het beeld waarnaar ik zoek een verzameling van bloemen -uitvergroot- om makkelijker thuis te komen regendruppels die me vertellen over vorige liefdes, warm in mijn hals en later, opdat ik niet zou vergeten, naar een stil woord verhuizen beneden in de kamer te groot om niet eenzaam te zijn te klein om de nacht en de koude…