Alle inzendingen over Gevouwen Zakdoek

Je handen liggen stil gevouwen kleurend blauw Handen met een verleden die geloften deden van trouw Ooit streelden je vingers een symfonie van passievuur Nu liggen zij daar stil zwijgend in dit kille stilte uur Je handen liggen stil gevouwen in een doodskrans Handen met een verleden die het leven namen als een kans Ooit streelden je…

Een onderonsje fluisteren een vogel fladdert de felle zon warmt kinderhandjes gevouwen glimlachjes kleine stemmetjes boeiende levens.…

zilveren regen streelt kussenzacht mijn wangen vliegen wolkjes lief als oproep in hart gevoel stil gevouwen verleden…

Het plankje om de kelder te maskeren Een zakdoek die een niesbuitje voorkwam Of een kastanjeboom in Amsterdam Als oorlogshelden moeten we hen eren Onthouden we alleen dit kleine leed Omdat geen hond meer iets van oorlog weet?…

blend in de omgeving neemt je op als je je plooit naar believen wees jezelf uniek gevouwen tot de vorm waarin jij jij bent mens wat hou ik van je…

daar wegen hopeloos verstopt zijn zoeken zij een andere uitweg dan gebruikelijk dit leidt wel tot meer irritatie en gepiep, wat dan uitmondt in een heel geblaf ogen kijken waterig de wereld in zakdoeken lijken niet aan te slepen evenals de mandarijnen…

Zoekend in mijn tas naar een zakdoek voel ik water en zwemmende vissen Waar ik Op dat moment in duik mee ga Met de stroming mee ver weg Omdat ik verder wil als een vis En mijn hoofd boven water houd…

oh wind wat waait ge aan vandaag is 't een bladzij van een dagboek gewikkeld in betraande zakdoek ooit losgescheurd in droeve vlaag met 'n digitaal boek lukt dat niet dan druk je simpel op Alt en Delete…

zwervend langs de kloostermuren van de buitenwereld met gevouwen handen in afzondering heilig gezang onder kaarslicht met rozenkransen in sober samenzijn met open geloof tot de orde geroepen…

Gevouwen benen zittend op de grond slechte afvoer en weinig licht vol overgave voor slechts een enkele roepie voer jij trots je ambacht uit…

Tranen staan ongeduldig in de rij, wachten gespannen op het moment waarop jij ze de vrije loop laat, het moment dat ze je ogen rood kleuren, rode baantjes op je wangen tekenen, waarna ze opgevangen worden in je zakdoek.…

daar zit ze haar handen zoekend in haar schoot dan weer gevouwen het licht van de schemerlamp schaduwt op haar gezicht ze zit daar maar ze wacht meisje, mijn meisje huilt haar hart met droge ogen…

Geef mij je tranen in een zakdoek van satijn ik zal ze bewaren onder de maneschijn Tranen worden goud op het bed van een prinses in een kistje met juwelen opgesloten levensles Ik open het geheim van satijn en een juweel en huil ontroering zachte liefde maakt alles heel…

handen met bruine spikkels gevouwen in een gebloemde schoot de pop ligt op tafel het leven achter gesloten ogen aan de binnenkant de wereld achter dichte deuren aan de buitenkant…

ooit zal ik jou begrijpen en wat ik verkeerd heb gedaan dan vind ik rozen gevouwen in dromen en dat het alleen zo immers moest gaan om van liefde naar lente te komen o, ik heb heimwee naar later…

Verschuilen achter dikke tranen het is niet aan mij besteed je kan mijn zakdoek lenen voor als het toch te veel mocht zijn. Verschuilen in de liefde ik hou het liever vast stevig met twee armen maar waar moet ik gaan staan?…

Maar nu in een deemoedig luistren voor eeuwig nu gevouwen zijn.…

De Nederlandse man is lang op zoek Iets leuks, aparts, in goede kleur of maat Wat de krijger niet meteen verpatsen gaat Dan wel oproept tot de boer-met-kiespijn-look Of wat noopt tot wanhoopspakjes in 't gezin Met de zakdoeken van vaderdag d'r in…

Moet ik je bij me houden in het dorp waar de rivier onze liefde in smart verdronk of in verloren zakdoeken vrouwen die liefde zoeken tussen droge beweringen en al wat beklijft voor de nacht zal ik tussen de lakens vinden een nieuw jaar, vol liefde waardig.…

me in warme oorden wanend word ik badend in 't zweet wakker, m'n ribbenkast lijkt wel een boksbal waarop geoefend is mijn keel voor de zoveelste keer schrapend, zoek ik naar een zakdoek om de lekkage te bedwingen begeef ik me allereerst naar de douche…

De priesters, broeders, talloze prelaten De grijphandjes gevouwen, zo devoot Ze moeten zélf nu met de billen bloot Nicht gewusst, maar alles in de gaten Ze waren steeds, de smoezelige smiechten met stomheid geslagen door ’t biechten…

niets zal sterven hier of in het ongekende land geen vers eindigt er noch de roos gevouwen tot engel in een witte nacht van wolken die met broze handen het leven waar dan ook ogen geeft als een voelbare, glanzende verbinding…

Devoot in stilte handen gevouwen, terwijl de zon schijnt op zachte aarde. Waar de wereld heilig is als een tempel... Er is vertrouwen en gemoedsrust in lichaam en geest. Een ontdekkingsreis de wereld rond. Bij je zelf nog het meest.…

niets beweegt voort in je gezicht, niet de kleur van mijn zakdoek of die van jouw mond je haar is grijs en vol met regen, uitverteld nog niet over de rand van herhaling en hoe je klein mijn woorden wegveegt, haastig en zonder omarming, tot as verschroeid met ogen, stil in tijd, woon ik nergens ook al hoor ik bij dit…

Er vloeit speeksel langs haar mond praat vaak met spetters in het rond Een masker is dan door haar opgericht Hij geeft een zakdoek voor het gezicht Zij bedankt en kijkt schuldbewust tot hij glimlachend dichterbij komt haar weer als die eerste keer kust hun lippen buigt en hartig gromt…

naar binnen gevouwen verpulverd opgedroogd bloed schaamteloos en machteloos je mist de glans en gloed Zo sta je daar iedere maand mij lachend aan te staren gulzig maar verkrampt zodat ook hij Na het ijzige verlangen Dwergachtig verlamt…

Haar handen de nagels roodgelakt liggen als klauwen gevouwen over haar borsten onbewogen vallen wimpers op eens zo blozende wangen glanzend zij glijdt speels als golven met het laatste licht verlaten door de toekomst worden groeven houdbaar tot…

haar zakdoek doordrenkt de uren glijden voorbij de dag is zoetjes aan overgegaan in de avond alwaar zij haar onschuld al even is verloren ligt ze hulpeloos gewikkeld in wit gekreukelde lakens haar ogen koud starend in het lege niets dat haar omarmt en troost biedt in de kille schemer…

Een hart onder de riem wil ik je steken, een arm om je schouder wil ik leggen, een schouder wil ik je lenen om te huilen, een zakdoek om je tranen te drogen.…

Nooit met eenzelfde zakdoek mooi symmetrisch wuivend - even wit, even droog. Eén blijft er staan, verwijdert zich. Bij gebrek aan wie verliet langzaam kleiner wordend. ----------------------------- uit: 'Met flinke pas', 2003.…