Alle inzendingen over Gevouwen Zakdoek

blijvend schrijven de woorden hun weg naar jou in mij naar mij in jou de handen gespreid gereikt en gevouwen genomen en gegeven gezwaaid en gebleven gedacht en gedaan een mensenleven knielen in opstaan om te zien elk misschien in waarde te weten elke twijfel uit hoop…

Handen gevouwen blik omhoog verlichte gedachten hemelhoog Vertrouwen behouden niet gevlucht gespeelde woorden lachend gezucht Wijsheid verkregen gevoel gedeeld winnaar noch verliezer spel is gespeeld…

Handen strak gevouwen, knielend, alles smekend, altijd wetend dat ik nooit verslagen worden zou, nee niet dat.…

er hangt een dag aan de ochtend die ik niet begrijpen wil vijf torenkamers staren in de vijver naar een hoedje van papier dat toekomst laat drijven in gevouwen verledens ik staar met ze mee zelfs de eik heeft het gezien de vissen doen stiekem vandaag…

vandaag bestormt ze de hemel vragend smekend is haar fluister “leid de hand van de chirurg” ik heb beiden zo graag haar handen gevouwen haar ogen zoeken tranen wellen op met heel haar wezen bidt ze op eigen wijze behoed ze ik kan ze niet missen…

Met gevouwen handen zoek ik rust in een kerk waar stilte mij omringt. Bij flakkerende kaarsjes komt er vrede in mijn hart als ik binnen ga in mezelf. Waar ik in een woordeloos gesprek luister naar de stem van mijn eigen ziel.…

ik vang zonlicht met mijn handen gevouwen in 'n kom ik poets haren met wat sterren de ene recht of andersom ik lepel kuiltjes in jouw wangen opdat men ze beter ziet ik spiegel schoonheid van verlangen meer zeg ik niet…

je ving me als dood verfrommeld op weg naar de asbak het einde mijn vlucht in jouw hand ik keek naar je huid zocht in de plooien naar leven en lijnen voor beiden jouw warmte aanraakbaar gevouwen in steun en vertrouwen je nestelde mij…

Geheimen zijn ongeneeslijk, de duisternis onder haar rokken, de armoedige broek bij haar dood, de knoop in zijn zakdoek gevonden, het machteloos lid op zijn lijk.…

dagen korten in het nachttij van een dromendichter sterven in de duinen van het eigenzinnig hart woorden staren wangenbleek naar het ongekende afscheid waar ik de zilte vloed in mijn zakdoek druk zilverwit sterven vleugels door de stilte van een open zee op vreemde vogels schrijf ik blauw wat eenzaamheid is…

Waar laat je handen als de knoopjes van haar jurk rode roosjes zijn je plukt wat aan je lip je wang je haar je benen trillen door een kniebuiging die zich staande houdt om niet te vallen voor die vrouw ze lacht en zegt dat ze moet gaan het is een blind date die op haar wacht daar sta je dan je pakt de zakdoek uit je zak er zit een knoop…

vrouwen en mannen draaien en draaien klappen snel in de handen onder het bezwerende ritme van de drums vrouwen beantwoorden de liefdesliederen van de mannen zittend in de kring met zwaaiende rode zakdoeken in de hand de haren los het rijke erfgoed van Afghanistan van wie we zijn achtergelaten verlaten Afghanistan…

Ik weet niet of ‘God’ bestaat of niet Maar het houd veel mensen op de been Bij het verwerken van pijn of verdriet Wil je met al die zorgen toch ergens heen Menige hebben in uitzichtloze dagen Noem het maar in blind vertrouwen Door zoveel aan ‘Hem’ te willen vragen De handen in een gebed gevouwen…

Een stil moment den vaderland getrouwe: een generaal die krachtig salueert, een majesteit, diep triest geprogrammeerd, ministershanden vroom en droef gevouwen… Maar straks weer schudden zij tirannenhand; want dat is economisch goed voor ’t land.…

Een snelle zeilboot komt naderbij, een snelle zakdoek wuift naar mij over het wijde water. Ik voel in mij een vreemde pijn, zou er dan toch nog.........iemand zijn? Die mij ......och later.…

Met gevouwen handen ontdekte ik het vragen. Met gevouwen benen ontdekte ik de stilte. De overgave aan de dans bracht mij intimiteit. Nu voel ik mij een reiziger in een eindeloze, mysterieuze, zwarte ruimte. Soms bid ik, soms mediteer ik, soms ga ik dansen.…

Leven wordt van papier scheurend in duizend stukjes de zin voorbij armen gevouwen rond haar lichaam zichzelf wiegend troostend streelt zij zichzelf als er niemand is slikt bitter zout dagen sluimeren de zwarte pijn voorbij…

Vaal en van nicotine gegeeld in elkaar gevouwen rond, maar toch zo verdeeld als ik ze zie -achter je rug-, luiwammes ik voorzichtig heen en weer in hun zachte bedding. Je vingers ik leg ze als lakens opzij. Ik rek me rijkelijk uit, zo veilig en warm omvatten ze mij.…

Jeroen die in een vraaggesprek trots kwekt Dat hij wel meer dan 200 mevrouwen Op rij tussen de lakens heeft gevouwen De interviewer buigt in diep respect Een rokkenjager en een vrouwengek Of seksverslaafd en naar de Jellinek? Jeroen Pauw doet een boekje open over zijn liefdesleven.…

Zakdoek voor het aangezicht. Wacht u voor de honden in de straat. Schoonheid van roest. De bek vol stenen. De piramide van oude appeltjes. Bij wijze van proef. Het blauw van de plekken. De ontmoeting vond plaats. Bij het mosterdgas zijn wel wat ongelukjes gebeurd.…

zoals ik verzen schrijf voor het tijdelijk behoud zo werkte hij destijds dagelijks aan het overleven er moet zelfs nog ergens een foto zijn waarop hij met een zakdoek om z'n hoofd geknoopt (tegen de zomerhitte) met een troffel in zijn hand prachtig is vereeuwigd dat zie ik bij mezelf met versjes schrijven nog niet gebeuren…

Ik mis je verlaten een eenzame ziel geef me je warmte Ik vraag je gelaten met geloken ogen laat me liefde zien Ik bid je knielend met gevouwen handen laat me morgen leven Ik smeek je nederig met gebogen hoofd hou van me...vandaag…

Gevouwen handen Biddend voor mij, Bidden tot God Mijn Vader…

De handen in gebed gevouwen starend naar de kern. Stilte Het Godslicht ontstoken, een nieuw begin het wonder der aarde.…

je zit verstopt onder rotskleed en een koude dag ligt de vaste tred van toen ik zie schoonheid bloeien zwijgzaamheid verkleurt gevouwen handen hun palmen schuilen in verdriet achter zorgen scheurt de maandkalender uit jouw schrijverszucht wat woorden die je achterliet…

je zit verstopt onder rotskleed en een koude dag ligt de vaste tred van toen ik zie schoonheid bloeien zwijgzaamheid verkleurt gevouwen handen hun palmen schuilen in verdriet achter zorgen scheurt de maandkalender uit jouw schrijverszucht wat woorden die je achterliet…

Ik heb maar snel 'n flinke zakdoek gepakt om in te snotteren in m'n volkstuinhuisje op m'n kleine bankje verslijt ik de laatste tijd oude "Linda's" Zelfs na jaren bewaard nog het lezen waard De Linda heeft diepgang en is niet bang voor de dood Ik wil nog een kop thee voor mijn 'doek' valt.…

Ik hoorde en zag de non en ik bad met haar mee, maar tussen de gevouwen handen zag ik de centrale verwarming, tè modern tè vulgair bij deze woorden. 'Ook zij heeft het koud,' dacht ik, wat ik niet zou moeten, want het leidde me af van het onderwerp: de non die bad, voor de wereld en voor mij. Maar die c.v. die wàs er!…

Huiver bereikt haar frêle huid zacht laat geen sporen meer na en haar geest versmelt bij toeval met laatst gesproken woorden gebogen, ogen vochtig is de angst slechts dat waar zij thuis voor blijft vingers zoeken niet meer gevouwen handen willen naar huis…

er was eens een engel geboren zonder vleugels naar verre sterren vliegen kon zij niet een stervende vlinder schonk haar er twee zij glansden parelmoer op de rug van haar hoeder glimlachend verhief zich de engel handen gevouwen rond een tere ziel bracht de vlinder thuis naar de hof van Eden…