Alle inzendingen over Gracht

op de dag van haar begraven liep ik te kuieren op de gracht in een wijk niet veel bijzonders zag ik haar op A-4 in kleur geprint deur na raam portiek en brug als dank aan de (s)preekster een warm meelevend eerbetoon de boodschap is daar gehoord zij leefde in de buurt van mensen.…

in die kleine catacombe hoog op zolder aan de gracht met nog net dat ene raam waarin je de ster nog zag die je al in je droeg daar heb je in een schriftje binnen verwachting en angst je onsterfelijkheid vast opgeschreven een licht waarvoor geen lampenkap meer nodig was het stond al vast -------------------------- uit: 'De gedichten'…

De Godenzonen grondig af te schminken Had Zwolle wel gehoopt maar niet verwacht Nu vaart een blauw wit elftal door de gracht Dat Ajax heel de beker leeg liet drinken Malloten die hun eigen ploeg duperen; Terug naar Amsterdam in Pec en veren.…

Decemberlicht overgiet, rijkelijk, panden en gracht Het lijkt me van 'n ansicht misschien Anton Pieck? Naar boven blikkend aan de lucht te zien: 't aloude spel van wolk en wak schaduw en licht Hier, in woorden -ingelijst- van m'n gedicht.…

Ontvlucht Zondagse eenzaamheid, slenter door de oude binnenstad Zondag de kerkdag nu een spookdag die de stad verandert in spookstad Onwennig vult men hun hoofden met flauw vertier noemt het plezier Men verdringt achter vensters de leegheid van hun alledaags bestaan Zondags stil en kil rijk verleden treurt op de Utrechts Oudegracht…

In de Amsterdamse grachten ligt ook wel eens een lijk verborgen in een koffer als de karikatuur van Mozes in het biezenmandje zij vrezen het nat meer dan de dood een ander lotsbestel langs grauwe hemel ergens in een sloot bij de Haven – het regende lijk de zondvloed – duisterlijk anonymus driepoot ligt op het kerkhof kofferlijk…

De regen striemt de straat met vuige vlagen, de dagen worden donker, kort en kil, de grachten vaal, de nachten schraal, en schril hoor ik de stormwind langs de huizen jagen. Maar buiten zie ‘k de zon zijn stralen weven, oké, ik heb wellicht wat overdreven.…

Een natte damp, als een plassende regen, overvalt de gracht. Doorweekte wallenkanten ontvouwen ranke bomen met ontloken twijgen. De houten ophaalbrug brengt heimwee naar weleer. De stille stroom verraadt een blijde glans.…

je een koning wanen zomaar een dag door de straten wandelen met de ogen van het kind dat je was en plotseling ook weer bent alles omarmend en bewonderend in volkomen onschuld alleen te zijn in de wereld om je heen de schatten oprapend van de straten je laten spiegelen in het water van de gracht omlijst door reflecterende neonletters…

droomt zich geen kasteel een gracht met ophaalbrug Een jonkvrouwe die met een blos... aan haar venster staat te wachten Het 'teveel' niet of nooit binnen handbereik naar aardse nuchterheid terug De lakens in dekens verknoopt en verward onder het bed op zoek naar sloffen Kasteelheer... in het diepst van m'n gedachten.…

Het is rustig op de stoep De straten stromen stil Al het papieren geluid Wordt verscheurd, de wind Snippert langs mijn oren Ik wil alleen jouw gouden stem Smeltend over dat wat hoort De ramen roeien regels Die ik hoop niet te verstaan Het is rustig op het plein De geruisloze grachten En al het papieren geluid…

kom wonen waar ik woon het gras is groener er is meer tijd om te verlangen naar wat je misschien zoekt bomen wuiven in de wind diepe grachten waar je volop boterbloemen vind kom wonen waar ik woon het gras is jonger er is meer tijd om te verlangen naar wat je misschien mist.…

Wil zo graag Nog even die Jongen zijn van Zo'n jaar of acht Spelen in opa's Tuin, schaatsen Op de gracht, Wil zo graag Nog even weten Wat ik toen dacht Mezelf kortdurend Verliezen in mijn Gedachtengoed van toen - Maar 't zijn, ontdek ik nu, Onbereikbare bestanden Opgeslagen in de hersenen Van toen - 'k moet leven Met…

Amsterdam weerspiegelt in het water van gracht en vaart van het IJ van Herengracht Ik zing zacht en fluister met Ramses mee: 'het is stil in Amsterdam' Ik denk WIJ hebben gedacht dat water spiegel is van bouwlust en bouwnijverheid de tijd spint zijn cocon en wij schuilen als onder een dak weerspiegeling wordt afspiegeling…

Liefde en de aarde Frankrijk Praag Amsterdam En de brandhaarden Waar fikt het Wat is niet uitgeblust Er woedt een hevige strijd Om volkeren Om naties De laaglanden Waar de koeien razen In het landschap Grachten Idolen Riolen Treinen Kinderen op de fiets sloten en mussen Een prieel in de wereld…

Jij was het die me hield zo sterk ooit kwam je al eens bij mij terecht het was ook een donkere nacht, bij die duistere gracht. En je waakte over mij die bange nacht. Ik voelde jouw adem op mijn huid Je sprak mijn naam met liefde uit. Ik knielde om je te bedanken. Maar flankerend vloog je weer naar de hemel: Mijn Engelbewaarder!…

Ik las van een verdrinkingswetenschapper, Die weet precies hoe je verdrinken moet, Want als je zoiets doet, doe het dan goed. Ik ken ook een, die is nog stukken knapper: “Een mens kan net zoals een baksteen zinken, Maar ik weet ook hoe je níét moet verdrinken.”…

Als de nacht de wereld sluit het licht verkoopt de gracht nog even glinstert weerspiegelt waar jij loopt De mist slechts wazig niet meer dan fijne dauw de lichten doven bij de buren en bij jou Dan valt de stilte even in mijn hoofd is elk sprankje licht werkelijk gedoofd…

En wat te zeggen over stille grachten rijm ze niet uit mijn gedachten. Ik droom vaak over een rondvaartboot die mij rond blijft varen tot aan mijn dood.…

aan de Gracht der Prinsen in de Taveerne van Van Puffelen sprak ik eens per week de broze Boze Buurman aan de tap altijd over hetzelfde van dattum wie het met wie hadden gedaan aan de rol op gooise matrassen voor een baan op het celluloid van hem leerde ik dat acteurs zijn als ping-pong-balletjes er zijn er veel van snel wisselende…

Als er straks een schip vaart met veel jong grut Afgeladen met zeer strakke gespierde jongenslijven De grachten vol met wilde mannen, met een stijve Denk ik als hetero waarschijnlijk toch alleen aan kut Maar door Cohen, onze hoeder van de goede zeden gaat de leeftijd eerder naar boven dan naar beneden…

Amsterdam bij nacht het is een pracht de grachten verlicht een machtig gezicht de oude gebouwen zo mooi om te aanschouwen ik geniet van Amsterdam waar ik als klein meisje ter wereld kwam nu woon ik aan het IJ pontje varen als een vogel zo vrij Amsterdam wat ben je mooi (ondanks de rommelige rotzooi).…

Deze is voor speciaal aan je geschreven langs een gracht kanaal wat jij wil er, is een muur gesloopt langzaamaan bouwen wij het opnieuw op er is een beetje neerslag voorspelt maar de regen voel je Of maakt je gek er is een vriend aan wie je hebt geschreven begonnen met sterven en opnieuw leren leven zie zwem voorbij…

De hoogste, grootste en het eerst: wie tussen raffinaderijen en grote havens niet onder wil gaan, moet met pakhuizen aan een gracht, zelfverzekerd en megalomaan, zich presenteren als uniek.…

In vromend zoet gebeuren verheimlijken de kleuren, vergroeien grond en gracht. En alle zoen is zacht: een vrede ver en heinde; de zomer voelt zijn einde, en de avond raakt de nacht.…

Kastanjes in volle Bloei die het leven Vieren in het Vriendelijke ochtendlicht Geur van nu te ruiken In de voetafdruk van toen Van mij als vijfjarig kind Dat aan het begin Van zijn mensenleven Dezelfde bomen meemaakte Met takken die als Slingerplanten dienden om De pastoriegracht over Te steken - en die samen Met mij de gracht…

Nu weerklinkt ons kabaal als sterrenstof met ruis dempen grachten hun achterstallig water terwijl de getelde dagen het verleden uitdijen…

Je voelt lijkt niets hetzelfde Behalve het loslaten van een ring Geen Santa Claus met elve Begrijpt het als een geheel ding Wat rijmd straft nimmer als paard Draag zand naar gracht Geen toverstaf als haard Vannacht was het gedaan met macht December in al haar glorie het westeinde Morgen kent geen Romeinen Tot dan tot sorry…

de gondel der liefde voortgeduwd door een gondelier trotseert hij smalle grachten schittert het water als een zilveren rivier luister hoe de violen klinken als geen ander bespelen zij de liefde hier rozenblaadjes drijven op het water tekenen van geluk zo heeft ieder zijn manier de avond kleurt scharlaken rood veroverd door…

nog zachter dan je woorden op mijn lippen ik hou van die gedachte van de warmte in mijn buik en de lichte voetstappen die schemer dragen naar de nacht je loopt mijn taal binnen en legt liefde neer onophoudelijk, zoals de dichters in mijn lijf niets verdwijnt en alles wordt mooier in de stilte van jouw stad vol grachten…