Alle inzendingen over Herinneringen OR Eenzaamheid OR Verdriet

omhelzing door datgene wat was, en voort leeft om te gedenken in herinnering…

Over alle daken bloeit mijn bleke wake; alle sterren toe reikt ze, strak en moe. Baart dan alle bangen steeds een nieuw verlangen? Is dan alle vrees liefdes vrouwe en wees?... - Over alle daken bleek-gebloede bake; over heel de wereld heen liefde en leed, - alleen...…

Herinneringen zijn als bloemen, je kunt ze plukken op de woorden van een lied. Soms rollen tranen, maar verdrietig zijn ze niet. Je ruikt hun geur, ziet weer hun kleur. De handen die ze gaven, zodat ze troosten, laven. Je bent weer kind, als met de geur van brem en kamperfoelie. De zilte geur van zee en strand.…

Maar herinneringen blijven, dat mag, ze laten jou eventjes herleven, brengen een beetje zon op een regenachtige dag.…

Verdriet Als ik ga sterven denk dan aan de mooie herinneringen, die je met mij had. Je tranen mogen vloeien in jou verdriet. Een ding moet je weten ik heb altijd van je ………gehouden. In mijn sterven wordt er zeker een nieuw mensje geboren. De wereld draait zonder mij door. Herinneringen blijven voor altijd.…

Alleen, in eenzaam verdriet glinsteren tranensporen over ingevallen wangen maar niemand die het ziet Zoekend, hoop, verwachting een verloren gewaand gevoel bestaat er nog vriendschap of blijft die stille verachting Smekend, wat nu te doen hoe ooit opnieuw beginnen in een huis, schreeuwend van herinnering, aan toen De radio speelt…

In elke herinnering zit een kern van waarheid, daar is geen woord van gelogen. Het kunnen mooie, maar ook verdrietige herinneringen zijn. Het is vaak mooi als je ze ophaalt en deelt met een ander. Als ze verdrietig zijn dan valt dat soms niet mee en dan is een arm om je schouders vaak heel fijn.…

Avast budankt or, sintuklaas! Petrik O ja, geev ju paart ma un klondje fan mei! Avast, dus. O ja, en netuurluk de groetu an pied!…

dat wil je niet weten wereldstad, Amsterdam een dorp vergeleken bij Mexico rode lap voor een stier maakt hem gek, dol hier of daar to be or not to be? keuzes en nog eens keuzes in een ultra-moderne tijd ook zijn er nog het berbers dorp met berggeit hondenpoep, kattepis dat is geen... geheit!…

sjansend door het grote appartement Maar het echte geluk zit hem in kleine dingen Onze lach welke elke dag op onze lippen ligt Ja, ja en dan de spullen, de bullen, de troep ‘Je kan maar op 1 stoel tegelijk zitten’ En ook maar aan 1 tafel en op 1 bed liggen En met ‘lepeltje lepeltje’ kan je dat nog delen ook En drinken uit 1 kopje, beker ‘to go or…

ik schreef kleuren op je huid trapsgewijs van licht naar donker je onderging de steek van het puntig pluis gelaten gaf jij niet thuis in emoties die de kop opstaken voeren wij op onbekende wateren gingen nergens heen in het intens verlatene waar aantrekkingskracht geen baas over de polen was…

Niemand die naar je kijkt of je iets zegt Geen mens die naar je luistert Er wordt geen woord tegen je gezegd Er wordt zelfs niet eens gefluisterd De minuten worden uren De stilte duurt maar voort Het kan nog heel lang duren…

Kon ik mijn verdriet maar dragen deed mijn hart maar niet zo’n pijn Kon ik maar iemands hulp vragen kon ik maar minder eenzaam zijn Kon ik ‘t anders zijn maar torsen ging de smart enkel maar voorbij Waarom zo veel druppels morsen en dat alleen in het leven van mij Kon ik ‘t eenzaam maar hebben was nu de nacht maar minder stil Kon het eenzaam…

Een eenzame traan uit stil starende ogen Gelijk een zee van verdriet.…

Alleen Ik haat het Tranen van eenzaamheid Tranen van verdriet Tranen die er zijn alleen dan…

Zeer doet het verdriet als ik herinnering zie door jouw natuurkracht.…

Een herinnering aan woorden en eindeloos gemis. En uit ervaring weet ik hoe eenzaam, eenzaam is.…

Ik trek me terug in de duisternis, waar eenzaamheid en verdriet mogen bestaan. Ik ben mijn houvast in het verleden kwijtgeraakt, durf mijn kinderjaren niet herinneren. Op de rand van gisteren en vandaag bouw ik een leven op een berg van tranen, eigenaar van mijn bestaan.…

De meeste wonden helen Maar sommige wonden niet Diepgeworteld in het hart Voeden zij zich met verdriet Ze lijken te verdwijnen Met de jaren raak je ze kwijt Maar de herinnering is sterker Dan de werking van de tijd Zo keren schimmen uit het verleden Terug in jouw bestaan Nestelen zich in je gedachten Stilte is niet te verstaan de kalmte…

Ik laat een traan van verdriet Er is niemand die het ziet Mijn pijn en mijn verdriet Ik voel het een ander niet Ik voel me eenzaam en alleen Ik heb helemaal niemand om mij heen Ik laat een traan van verdriet Er is helemaal niemand die het ziet…

kon komen Hij had haar nodig maar zij kon hem niets geven behalve herinnerende dromen Hij beeldhouwde de vorm die alleen zij samen kenden en wilde het af krijgen voordat zij zich zou afwenden Maar voordat hij klaar was was ze verdwenen En in zijn verdriet en ongeluk sloeg hij de vorm stuk De vorm en vriendin die voor eeuwig verdween…

ik eenzaam dat ben ik iedereen is druk niet voor mij niemand om mee te delen de vreugde het verdriet niemand die het merkt niemand die het ziet alleen op de wereld zoveel mensen om me heen ik eenzaam dat ben ik…

In mij woedt de storm Die kan ik jou niet tonen De storm van gevoelens Van herinneringen Van verlangen Van eenzaamheid en angst In mij woedt de gekozen dood…

wetend dat het eindig is oneindig lief te hebben niets te verwachten dan dit moment blijft in gedachten aan de herinnering de eenzaamheid eenzamer dan het mooiste moment…

je was Maar wat gebeurt, als ik dat alles ga vergeten zou ik het me nog kunnen herinneren of is alles kwijt dan zal ik heel verdrietig zijn want herinneringen ophalen is altijd fijn met mensen waar ik heel veel van hou en niet meer herken, zij zijn in de rouw…

de natuur heeft altijd haar wetten : iedereen sterft op een dag . dat kan je niet uit je geheugen zetten maar wat wel altijd zal blijven: mijn glimlach en mijn optimistisch gedrag !…

’s Avonds wachtte ik hem op voor het huis in de verte zag ik hem komen blij kwam hij dan thuis heeft mij bij de hand genomen In de stilte wil ik hem ontmoeten even komt hij dan weer thuis met blijdschap zal ik hem begroeten mijn vader, fundament van het huis…

eenzaam hart verloren zoekend in de diepe zee eenzaam hart verschuilend achter bomen als een ree dwalend door de straten als geen mens meer buiten is eenzaam hart zoveel verdriet verlangen en gemis hunkerend naar warmte maar ook warmte doet soms pijn eenzaam hart wanneer zal het weer eind'lijk zomer zijn…

Ze staat daar door verdriet overmand ze is een onbekende bij haar graf haar ogen zijn leeg en onpeilbaar een eenzame traan glijdt langzaam weg Ze vindt hier de rust van haar verleden auto, gil, ziekenhuis naar de achtergrond geen pijnlijke herinnering in haar hoofd ze staat stil in het heden Ze is in het zwart gekleed rouwend om haar verlies…

Ik weet het niet, zoals ik veel niet weet en gaat de wetenschap zo snel vooruit, er blijft toch eenzaamheid en het niet kunnen troosten van wie echt verdrietig is. Wat is toch leven, wat herinnering, wat wens en hoe kan ik de ander echt nabij zijn? Wat komen we hier doen, hoe groeit de liefde en wat is ouder worden dan? Ik weet het niet.…