Alle inzendingen over Het bloed kruipt...

Oktober met uw donkerblauwe dagen, Uw koesterende warmte en koelend licht. ’t Hart kan uw heerlijkheid haast niet dragen. Gij zijt té schoon voor ons verweend gezicht. O, tranen kunnen onze ziel niet zuivren, Zij maken ons ellendig en zo zwak, Dat wij voor uw milde weelde huivren, Als uw wit licht in stille kleuren brak. Gij hangt de weke…

O dit wreed genadeloze dringen Van uw schone rouw, paarse seringen, Tot ons denken, tot ons vlotte bloed, Is gelijk een overmacht van minnen, Die 't weerstreven der nerveuze zinnen Sidderend zich onderwerpen doet.…

Liefde laat zich niet door rede temmen net als bloed dat kruipt en gaat Je moet zus en je moet zo niemand voelt toch waar je staat Gevoel versus wijsheid toch maar je handelen naar je hart. treft jezelf straks geen zelfverwijt en kom uiteindelijk dan nog het minst geschonden, uit de strijd…

ze lag wat te spartelen als fulltime baby maar opeens kruipt ze naar alle stopcontacten dan naar stapels papier heeft ze haar mond vol van kijkt ze naar mij met haar mond vol papier en ze lacht en ik lach en haal alles uit haar mond mijn hart stond bijna stil…

De zomertijd komt: jurken uit de kast Het weer klaart op, de kriebel kruipt in 't bloed Zo'n kittig jurkje doet het altijd goed Werp af die koude loden winterlast! Design van Wendy voor een joet of vier Dat scheelt weer geld en vele meters bier!…

Als vader thuiskomt brengt hij heel veel landen mee: Dromen in mijn bloed.…

dansende kleuren kruidige geuren culturen bouillabaisse van klanken smelt grenzen sfinks kruipt overal in je oren, ogen en neus in de glans van geverfde kindersnoetjes in het ritme van duizende stampende benen kronkelende lijven maakt klein groot en oud jong sfinks zit in je bloed…

teneergeslagen door verdriet en nederlagen geeft men zich over aan de pijn er is veel nood en klagen tijdens het kortstondig leven op aarde een kreupel hert kan niet vluchten voor de jager hemeltranen dalen als zilveren pijpenstelen neder deemoed kruipt door ‘t bloed naar ‘t hart een fluistering een Woord een stille…

Uitzinnig, oprecht, zonder scrupules Houd ik vanaf de bodem van mijn hart van jou Jij bent mijn zon, maan en sterrenstelsel Mijn licht in deze donkere maanden Sinds ik ziek ben, heb ik geen grip meer op tijd Sedertdien kruipt bloed soms waar het niet kan gaan daar het ware karakter van mijn ziekte zich geenszins, echt nooit zal verloochenen aan patiënten…

Alweer een nacht zijn wij samen alleen Mijn hart met rouwrand brandt binnen zijn kader Klopt wel door en soms bloedend vervolgt het mijn weg van soms hopeloos Ons verdriet samen…

Het is bijna avond bevangen van rust glimlach ik zacht mijn hart is gesust mijn die ogen stralen nu ik weer bij jou hoor de liefde bleek te sterk samen gaan we door je zit in mijn gedachten kruipt door mijn bloed mijn hart is vol van jou het voelt meer dan goed het is bijna avond straks ben ik weer bij jou mijn wereld daar ben jij…

hij putte zinnen lepelde als dorstige hond uit de bron van woorden zijn glazen oog gevuld met metaforen de taal gelikt, gesnoven en gedoopt geschreven en gesloopt ligt nu bevroren naast verstorven wijn en geur van dode dichters ruikt hij het bloed dat traagzaam kruipt door holler vaten zijn troebel oog kleeft aan de randen van verstokte…

mijn kind, je nadert nu de stappen der volwassenheid geen bloem die uitgebloeid verdwijnt als jij je haren hangen laat donker wast de maan, maar lichter dan het licht verstaat de zon het, om steeds weer terug te kaatsen eenmaal daar, waar heel jouw man-zijn gaat verlaat je mij om altijd terug te keren naar de basisvorm van jij en ik…

Een bloedrode streep Diep in mijn huid Er vormen zich druppels Druppels die via mijn hand naar beneden stromen Eerst langzaam, steeds sneller Rood, roder, roodst Bloedrood, mijn bloed De snee is gezet Ik voel de scherpe pijn Mijn huid is stuk Het bloed Het bloed is rood Bloedrood, mijn bloed Paniek, waarom heb ik het gedaan Waarom…

de pen streek neer zonder compassie bloedrood belasterden dodelijk krullende letters het argeloze papier de schijnbloei van mooie woorden kon onwaarachtigheid echter niet verbloemen slechts de achterkant van het gehavende vel draagt het gelijk de pen is leeggebloed in besmeurde handen…

rood verwant mooi bad serieus end hart de aderen missen jou, mijn lief…

gezicht in reliëf naakt hiëroglief koel dood teken vlinder zingt vleugel gebroken laat later staat kraanwater vaarwel wij komen aan, en slopen die hel afval afvallig bastaard aanraken raak vaak klaas aast gierige gier stokken stook deze wereld dood gasmasker ook! wij kijken muziek zingt mensen kerken erkennen rood…

Jij met je zacht teruggetrokken manieren Op de treurige lentedag Je bloed, in waarheid en deugd En wanneer het menselijk hart bloedt Het mooiste van allemaal Overwoekerd met leugens Als een donkerrode perfectie Bloed jij in de schaduw van de dood En vertelt me de woorden Die je vandaag of morgen Niet zeggen zou…

ik schrijf mijn letters in rood dichtbij mijn hart, waar dood en leven één zijn en ik laat de negatieve dag een overgang naar zonlicht maken achteraf kijk ik terug, de zegen van een priesterhand rust op mijn wang, en op mijn rug zijn woorden rust en liefde rond een kleine grot verwijzen naar het lot en niet – naar bange oorden…

patroonheilige... geen gezicht in spiegelbeeld, werkloos in zijn vak, smachtte naar wat mensenbloed in een resto op een snack!…

Het is als dobberen in een onbarmhartige oceaan, wanneer het hart begint te bloeden komen vroeg of laat de haaien aan.…

hij strekt de nek en spitst de neus hij woont in een mantel van vet omsloten door een vacht van gebroken wit die golft in de poolwind een straal tekent een scherpe hoek tussen driftend pakijs en de lage zon die hier geen sprankel verkwist dus weert hij het water en bewaart de gloed in zijn bloed de moeder kruipt door een tunnel in…

Haar stem is koud als een scherpe wind van winters wit Mijn hart slaat over bij 't zien van haar blik Haar lippen zal ik voelen als pegels die snijden door m'n toch al zo koude bloed ze zal mij vinden waar ik me ook verstop De ijskoningin is overal waar de schaduw kruipt en de nacht vallen gaat Zij is waar de stilte ruzie veroorzaakt…

Wat kruipt daar door de grond van noord naar zuid, van oost naar west? Wie vreet er toch zo ongezond modder, zand, stront en mest? Wat kruipt daar door de grond van boven naar beneden? Wat ligt daar in de zon, uitgedroogd of platgereden? Wat kruipt daar uit de grond, glad en rossig, vochtig, nat?…

Wakker werd ik in de epiloog Zwarte kringen, ogen schuw terwijl ik immer eeuwig vrij was trekt de tijd inmiddels aan mij want deze wil, zonder twijfel slechts één ding Toekomstige tijd die mij rücksichtslos dus echt zonder problemen doodt, daar mijn bloed dus niet langer kruipt, alwaar het zeker wel kan gaan 'n Bloedverdunner redt vooralsnog…

een slak is een woord kruipt langzaam zo langzaam kijk naar de slak en zie het woord kruipen als een slak de echte woorden zijn het langzaamst maar ja, wat is echt over mijn nat balkon kruipt een slak en ik heb er geen woorden voor…

het zout kruipt onder de huid het kruipt waar het niet gaan kan het zout is een vlakte een meer van zilte tranen waar pijn vloeit in tinten van wit het zout is overal het is van alle tijden het zout…

De slogan: giro blauw, past bij jou is van een poos geleden, blauw bloed mag ook niet worden vermeden: maar wanneer men spreekt over de blauwe envelop voor onze Koning, zijn meningen verdeeld. Blauw bloed, wat is er dan mis met blauwe enveloppen?…

soms kruipt, neemt toe, verwart Maakt Po Vera-verhaal apart…

Het bloed had aan je lichaam een metaalachtige geur gegeven krachtig, ijzer Als een barometer stemde mijn lichaam erop af Vier dagen liggen we afgedopt in bed aan elkaar te ruiken Zelfs het zweet dat ik uit je hals lik heeft de smaak van roest…