Alle inzendingen over Het sluipt naderbij

Momenten van geluk duren slechts seconden Voor je het weet is het weer voorbij Momenten van zwakte duren meer dan dat en komen steeds terug naderbij Gedachten komen en gaan Bepalen doel of zaaien twijfel Geluk dat maak je zelf met een beetje hulp van...wie zal 't zeggen…

Herfst komt weer naderbij wij denken nog aan ons en wij Als ik dan afstand genomen heb kom je dichterbij en jij roept zoals gewoon herinneringen op een kus, een blik, niet wetend of ik hou van de schaduw van een droom Een vlinder op het raam warmt zich droogt haar vleugels van de dauw…

Een kophaas, klaar met het gebolder op de hei Die schrok van schoten, jagers kwamen naderbij Hij hoorde ze van voor en achter en opzij Hij rook de penetrante hazewindengeur en kwam in het geweer, hij voelde de horreur Gehaast riep hij; er komen moordenaars, terreur! Dus haasjes rep je, allemaal het leger in!…

ik weet wie ik ben maar dan sluipt er iets in van onzekerheid wat het ook is misschien de taal terwijl een mens kijkt naar de trotse bomen in de mist dan denk je en denk je en je probeert om niet te denken maar het is waar je kunt niet anders dan denken over het water en over de vloed die alles…

je ligt dicht bij me dichter dan de waarheid die zich als een olievlek verspreidt door mijn lichaam niet te horen haast sluipt de kilte op kousenvoeten binnen het huis vult zich met een loden leegte buiten blaft de hond naar de maan…

Ongemerkt sluipt hij binnen. De dag die met speels gemak het kind verzuipt. In de grijze stroom meegesleurd zijn alleen gedachten aan stoepkrijt nog gekleurd.…

. ------------------------------------------------------ gekorven: van kerven - met zwaard of bijl te lijf gaan naket - komt naderbij…

bij elke stap werden wij zwaarder alles was nat en klei alles triest net als wij wij waren die regen wij waren die angst ons zijn was niets die avond zaten wij als schimmen om de tafel slechts de fles ging rond zo in duister en stilte voelden wij de honger naderbij…

Uit de aandrang van de tong, om de geestdrift te bedrijven, roert zich opnieuw, komt naderbij, beklemt in alles wat zich onderscheidt, komt in lauwe tranen dichterbij, daaruit peil ik wat er nog te verwachten is uit deze gaven, wat heb ik zelf te vergeven, waar ik schuld aan had, te voldragen tot het einde waar geen grens meer is, alleen…

in de weerspiegeling van het water zie ik kristalhelder mijn meisjesdroom voorbij drijven prima ballerina in het Zwanenmeer koorddanseres op ragfijn algenkoord een schipper vaart onverbiddelijk naderbij de golven maken een abrupt einde aan deze dagillusie het is plotseling ontnuchterend echt voorbij net zoals mijn meisjesjaren…

gelijk de avond over aarde dwaalt met grijze vingers rust’loos graait naar alles wat zijn schemer kan verstoren sluipt de nacht in mij maar zoals het maanlicht zwijgend duister ademt en tot hellen daagt wacht ik stil op morgen…

Als wachten omslaat in verlangen ligt twijfel naast de telefoon en lege brievenbus kilte sluipt in beelden van een ander die hij verzweeg maar zij toch gist tot de bel gaat en zij snelt met woorden schat ik heb je zó gemist…

Het vriest doodstil geen blad dat zich roert je stem klinkt zo luid het is zondagochtend dat was het al vaak maar zo doodstil was het toch niet ik hoor geen kat die sluipt Ravel leg ik op het klinkt verrassend luid ik ga er een lustige dag van maken…

Een snelle zeilboot komt naderbij, een snelle zakdoek wuift naar mij over het wijde water. Ik voel in mij een vreemde pijn, zou er dan toch nog.........iemand zijn? Die mij ......och later.…

streel me je warmte opdat ik overleven kan tussen witte sterren van wanhoop ik kan niet anders dan voorheen of anders dan later wanneer het zwijgen me vreemd dwingt om het zondige te vereren ik ga voorbij vergeet één te zijn met geboorte en met de dood kom naderbij begrijp het ritme het sterven is mijn leven…

ik kan ze niet traceren de zangers van de rei tonen kringelen omhoog geurig in wierook maar niet voor mij heb geen aflaat en verdiensten heilig niet de middelen zoals zij doelen zijn beschreven het ondermaanse is enkel geven dan pas komt de hemel naderbij waar onfeilbaarheid heerst heeft de mens nog niets geleerd van alle tekens…

Het dwarrelt bladeren in bonte kleuren eindigend in zwarte tonen zwaar van regen stervend in modderpoelen onder blauwe lucht En neigend naar grijs kruipt dan schemer in een vreemde stilte dreigend door de straat naderbij koude meeslepend van alle kanten haasten mensen zich naar huis huiverend…

Een stralend gebed als een zonpirouet van Guido Gezelle Pimpelpaarse papavers verkonden blij de boodschap virginica mertensia Na de rhododendrons verschijnt de akelei en als het voorjaar verglijdt de zon naderbij baart mijn agapanthus een pantagruel Een stek uit Lhasa siert de geranium himalayense de veldkoningin der…

vanaf de valreep wuivend je laatste roep, verwaaid, iets over spoedige berichten rakelings langs de waterlijn turensmoe m'n ogen slenter ik door regennacht in een kring van waternevel flonkert een toplicht naderbij maar blijft in z'n koers volharden laat havenhoofden liggen brengt geen bericht van overzee…

Dan sluipt 's nachts dit kwaad langs de kieren van mijn ziel. En kromt het lichaam zich andermaal van 't uitgesteld verdriet.…

het verdriet dat ik vergeten was is alleen maar stil geworden roerloos voelt mijn hart de zwaarte de vergane tijd sluipt verder weg jij komt steeds dichterbij ik wandel van boom naar boom van jou naar jou…

het kuddelopen is voorbij de kerstbomen vergeten oudjaar komt naderbij weer centraal vermaak in massaviering van de laatste uren hoelang kan een seconde duren is er nog tijd voor stille overdenking de balans van goed en slecht die onze rust altijd verpest laat alles de revue maar eens passeren en ga volgend jaar de mankementen repareren…

vanuit je heengaan kwam je naderbij zo kan ik thans ontdaan van meerder vragen je toegestoken hand omvatten en bergen jou in dit bezeerd diepdroeve hart vanuit oprecht gemis langsheen gedragen smart wordt de herinnering geboren d'oude taal algenoegzaam uitgesproken resteert een avondstil refrein: "Ik heb je niet verloren......"…

Het sluipt erin, zonder enig beding.…

in deze nacht sluipt de zondag binnen door open deuren hoor ik de echo van de voorbije dag heb niet de wil een nieuw etmaal te beginnen soms is het fijn banden met gister te koesteren zaterdag is nog zo'n warme deken waarom zou ik mij er van losweken…

zwart krullen donkere wolken geen zilveren lijntjes boosaardigheid sluipt in als egoïsme opkruipt ademhalen benauwend is huiveringwekkend de stilte die valt als woorden genegeerd worden een deur knalt dicht keukenkastjes klapperen storm op tilt…

de zon vonkt de meeuw zweeft de zee dreunt de boom ruist het riet buigt de vos sluipt het vuur vreet de valk bidt de berg brandt de steen rolt de tijd kruipt de geest stijgt…

Gewekt door de tijd, vliegt zij boven de zee Een oceaan van liefde Gevangen denkt zij, word ik vrij In kleur de dekens uitgetekend vraagt zij God om veel meer zon De ketens van haar onmacht zijn verdwenen Een sfeer van oprechtheid komt naderbij Drapeert de facto op kleur de teint van haar getijden slechts daar zij degene is die…

De bomen langs de wei dreigen mij te vermorzelen, adembenemend komen ze naderbij. Mijn geest lijkt van god los. Er gaat een lichtje aan, en nog één, en nog één. Plotseling zoef ik langs een hele rij. Soezend zacht. De laatste boom doet een stap opzij.…

geen maan kale takken doden herfst en zomer nog warmt de grond met oogsttapijt de winter komend je vorstte uit het donker het wit nog slapend lichtte op in winterlicht de zon ontwakend mijn koning winter kom zacht naderbij ik heb je sporen al gezien en neem de macht het is zo lang geleden verover dit jaar dan misschien…