Alle inzendingen over Horen & Zien

de machtige zee het oeroude zand vliegt zachtjes heen en weer en valt daarna op haar prachtige rode zomer neusje zachtjes klinken haar prachtige lichte liedjes in een schemering van lila licht in een schilderijachtig portret en daarna samen slapen maar niet in bed maar onder de deken van sterren wij waren bekenden want wij konden zien…

Verborgen in een verhaal het wordt langzaam ochtend de straten beginnen te leven wij spelen het spel van een dagelijs leven door moeten wij zijn nog niet opgegeten de tijd in vrijheid komt de morgen lonkt als de geest nog eenmaal los mag komen boven grond en daken boven daden en graven loze beloftes en koffiepauzes tussen muren van gezichten…

het heelal Toen ik moest doorgaan bitter proeft die traan na verlies in ons bestaan waarom wij daar staan onder zon sterren en maan Toen wij dat eenmaal konden doorgronden waren wij nooit meer vrij het is te laat hij vliegt door woorden langs blad na blad schat ik schrijf ik sterf Nog een keer tot mijn gids haar gezicht laat zien…

Je zegt: "tot ziens". Rust zacht.…

Ik ben 53 en dus een beetje oud Marrie, jij bent 82 en zweeft over golven waar ik nog op moet klimmen kijk mee en geef soms een knipoog ik kan het niet alleen zonder jouw ogen jouw oren dag…

Maar toch: zou ik de wereld graag door jouw ogen zien, misschien dat ze me vertellen, dat in oorlog en liefde alles geoorloofd is?…

diffuus word ik belicht deze morgen de zon wil mij verrijken vraagt mij naar buiten te kijken stof en vette vingers hinderen het zicht het is goed zo om alles zuiver te zien kan men beter naar binnen zijn gericht bovendien verleidt de zon; aan de andere kant van mijn venster toont celcius een ander land…

Ik kijk naar voren en zie dus niet, wat er achter me gebeurd, ik kijk om en zie niet wat er voor me plaatsvindt, ik kijk omhoog en ervaar niet, wat er voor en achter me zich ontvouwd. Ik heb geen ogen in mijn achterhoofd, ook al zei ik dat vroeger tegen mijn kroost, die het klakkeloos aannamen. Maar ik kijk naar voren, en zie dus niet…

is iedereen zoek geraakt in hart en haard vervolgens komt dauw na nacht je liedjes komen gaan weet dat ik je schrijven moet weet dat ik dat doen zou jij staat zo lang in deze rij inmiddels is de brand gebroken in waarheid in water kijken in een zucht je kan me nog net aan zien luchmug…

en zie de dichter dicht . zijn gesloten circuit biedt vensters uit één oog draagt de tweede uitzicht en het derde laat zijn voorhoofd spreken alom een droom altijd een gelaat in gesprek met zichzelf en buitenwereld proeft de stof van zijn lippen ontwaakt in pijn…

Voor jou Grote, wijd opengesperde ogen Die uit alle macht proberen jou Te zien die ik maar niet Op mijn netvlies krijg, Star kijkende ogen die Uiteindelijk niets zien Dan louter leegte, jij die mij De waas van mijn gezichtsveld haalt, Ogen van mij die plots weer kunnen zien En jou aan mij hebben teruggegeven…

Wat was liefde, als niet onverschilligheid haar nu en dan doorkliefde? Wat is vrijheid, zonder de plicht aan een bureau vervuld met vlijt? Wat is solidariteit, zonder het alleen-staan eenzaam in de strijd? Wat is leven, zonder dat het door de dood wordt opgeheven? Komt niet pas inzicht, als iets door het ander, donkere wordt belicht…

Het water stil, de walkant groen en glooiend groept rondom hengels in een glinsterend mozaiek bij avondzon zich even nog verstrooiend een handvol kinderen als een ademloos publiek. De lijfjes stil, de koppies licht gebogen fluisteren ze zacht, ze kennen het gevaar; te veel lawaai, de buit is zo gevlogen, ik schat ze zes of hooguit zeven jaar…

Men werpe het blik met een zachte metaalklank naar het verleden…

in het tonen veranker ik mijn ziel met beelden die wazig hangen te dromen aan de baleinen van mijn doorwaadbare ogen morgen zijn ze gedroogd en staat het spel strategisch opgesteld voor het doel dat geen onderweg kent maar slechts een obstakel voor de geur van bloemen onderweg…

Laat doven horen blinden zien lammen lopen in hun dromen…

gelukkig zij , die alles zien en horen, niets aan de grote klok hangen en zwijgen als vermoord.…

laat me zien horen voelen laat me beleven leer mij jou…

En dus zal ik ook jouw tranen niet meer zien, je snikken niet meer horen je schokkende schouders meer zien,want het vertrouwen is weg,net als jij.…

Kan ik je zien kan ik je horen kan ik je voelen, zonder te storen ik denk het niet wanneer dit wel zou zijn, zou je weten dat ik je niet kan vergeten…

Daar Waar Ik mezelf Niet ben Kan niemand Mij zien Kan niemand Mij horen Voel Ik mij klein En verloren…

graag zien dat is graag zien, en horen, en voelen en ruiken graag zien dat is misschien verloren vrij woelen en duiken graag zien dat is vast nooit gevaarlijk maar wakker dromen graag zien dat is soms dom, maar eerlijk bij jou te komen graag zien dat is wat jij soms vreest graag zien dat is dat jij dit leest…

Het is maar goed dat we de hemel niet kunnen zien hij ware je misschien te groot mij te klein of omgekeerd want zien heeft iets van horen staat er niet geschreven ze hebben oren en ze horen niet ze hebben ogen en ze zien niet ik heb het op dromen gezien dromen is zalig dromen een genot ik hoor je al komen dromen zijn bedrog het leven een…

Hoe een woord trilt in zijn letter na letter uitgespeld op het ritme van een dans klanken die verder schuiven uiteenplooien in een zin hoor de slis en de plof vooral val niet over hun tongen ze krijsen zich hees in de schreeuw of zwijmelen stil in wel en in wee als zachte geruchten terwijl ik spreek.…

"Vrede", roep ik .. kan je me horen?…

zit niet te azen op een fout in de taal een knik in een gesprek hou dan je bek maar luister eens echt naar wat je hoort of leest het is niet de kortzichtigheid van je hersenpan maar het niet gebruiken van…

gekakel in de gang hoe is het mogelijk dat die kippen in bloemetjesjurken de lift namen naar de vijfde instappen knopje pikken uitstappen gescharrel op de kokosmat tijd voor een vos, passie en iets om over te roddelen…

hoor mij als ik fluister over het pad naar het meer met roepende vlinders en broze libelles leg je oor te luister hoe zachte klanken waaien langs mijn tong en ranke lippen van het harpspel uit mijn ademende ziel het zijn witte engelen die ook uit mijn zuchten nog geurende roosjes knippen…

Mensen, hoor nu eens: er kwam hier zonet een gedachte voorbij en die was fantastisch. Maar nu is het alweer minder.…

wij lagen precies op die grens tussen noord en zuid LVGDVNVN hier en nu nu bestaat niet de taal is dood gegaan in een ander universum zijn wij geen aard wezen beweeg maar op het ritme dans maar door de tijd geeft geen gehoor.…