Alle inzendingen over Ingetogenheid

waar de zwarte roos haar kleur onthult ingetogen niets verhult omhelst de dag haar nachtelijk duister het bekoorlijk verlangen die eigenheid wacht haar zijdezacht een vlinderkus als groet aan de morgen haar ontluiken…

Ik ken ook jouw stille blikken ingetogen intens warm, maar ook zo verlokkend ze maken mij aan woorden arm.…

Ik ken ook jouw stille blikken, ingetogen intens warm, maar ook zo verlokkend zij maken mij aan woorden arm.…

het maakt stil dit dromerige kleine schilderij: ingetogen tere takken judaspenning in een Japanse vaas de ontmoeting van het oog met de verstilde poëzie van deze heldere eenvoud is de balsem voor een verdwaalde ziel…

moet ik nu vluchten op een duin in de schaduw van de maan in een boomkruin tussen de plooien van de wind of ik een schuilplaats vind ingetogen weggedoken achter wenkbrauwbogen in het glasvocht van je ogen de vogels moet ik het niet vragen ook zij ontvlogen moedeloos de hagen.…

Uit angst geboren Door schuchterheid Getogen, Door ingetogenheid Bij de hand genomen De blik altijd Naar binnen gericht - Te bang, eigenlijk, Om naar buiten te kijken Laat staan om mee te doen, en Onder zware aardse last gezwicht…

Het gesproken woord zonder de conversatie leeft de expressie ingetogen op de dag fantaseert het hart contact…

Een blad valt met een plofje, nee, licht knisperend, net niet ritselend, een verlegen landing op de buik van de brink, die blinkt van bladeren, nee, die ingetogen glanst in plooien en stroken rond een donkere navel.…

in liefde ontkiemd is de tweedeling spoedig tot stand gekomen de vreugde over dit prille begin euforisch doch ingetogen bezegelde dit ons geluk totdat onheil zich aandiende en jij niet langer de onze bleek ~ Voor Suzan & Gabriel ~…

(en de minachting ervoor) het kan ook ingetogen zonder luidkeels je stem te verheffen er bestaan zelfs gedichten die nooit worden gelezen hetgeen niet wil zeggen dat dit aan het gedicht of de dichter ligt in veel gevallen is het dikwijls meer een vorm van minachting van niet lezers van de poëzie…

hoor, hoe in het stille bos een engel virtuoos snaren weet te strelen die licht verspreiden kom, sluit je ogen voor al het rumoer dat in deze drukke dagen dreigt te overspoelen een engel speelt ingetogen voor wie wil afstemmen .…

de zwaarte van vandaag is voelbaar in het land de vlag, die nu halfstok hangt toont ingetogen rouwfloers twee minuten stilte slechts met lading, die onhoorbaar is elk jaar weer de merels die luidkeels vrede zingen…

Diepe tranen altijd stil en versluierd nooit uitbundig slechts weemoedig introvert ingetogen opwellend in een enkel spoor omlaag weglopend op de wang onwillig de kin verlatend geborgen in de hand die de ogen wist…

enigszins zelfingenomen zo lijken ze soms over te komen nee niet zoals bij mensen van adel die zich titels aan meten en zich hierdoor verheven menen te weten die soms plechtig schenen te moeten schrijden als teken dat ze zich beter dan een ander wanen nee deze wezens zijn trots enkel op zichzelf op wie en wat ze zijn van nature weten ze ingetogen…

ingetogen was jouw leven die eenzame blik staart nog na niet enkel woorden beloftes vervuld jouw liefde naar anderen kwam nooit terug maar zoveel gegeven geraakt in het hart eenzaam dit leven gestorven vannacht…

Het glinstert als zilverkristal als ze met ingetogen stralen de natuur zal gaan beschijnen.…

Ingetogen en moe van strijd. Nabij ons,eensgezind,maar daadkrachtig ten opzichte van ons kind.…

zachtjes beroer jij mijn gezicht diep kijkend in mijn ogen lief en ingetogen opborrelend een muze een gedicht jouw handen dalen zachtjes neer raken vingertopvluchtig mijn borsten naar liefde dorsten totale overgave geen verweer…

als ik heel voorzichtig met bijna ingetogen tederheid mijn hand leg in de jouwe, als ik heel zachtjes naast jou ga liggen bijna zonder mijzelf te verplaatsen, als ik overspoeld word door dat wat lang geleden bewust werd afgesloten door mij, dan voel ik me samen…

daar blaast de wind over het water creëert een wirwar aan golfjes hier bijten woorden zich vast aan het papier vermengt inkt zich met zilte tranen eens barst de poëzie los als een bevrijdende regen om te verstillen in stille woorden ingetogen, bijna wit…

De rechter had in kort geding gesproken: De ingetogen stilte op 4 mei bleef staan; daar paste geen verstoring bij. Totdat het vreugdevuur werd aangestoken om 12 uur 's nachts: 5 mei, Bevrijdingsdag. Wie schreeuwen wil die schreeuwe, want het mag.…

Zonnebloed gutst over een spiegelgladde zee naar de ingetogen kust en brandt de cadans uit mechanische ijver van klerken op het land waar het vloeibare goud door de loopgraven van ingesleten patronen danst de weerlozen smeden broze pijlen en richten ze zacht op het zonnehart…

de nacht schraapt haar keel de klok struikelt over de uurwijzer op de rand van hun bed likken de slapelozen hun inwendige bloedingen maar: vogelzangen ritselen reeds het ingetogen behang de dageraad tooit zich met verkoolde sieraden mijn krachten schieten kuit Douwe Egberts wrijft zich de ogen uit…

Ingetogen ademt de stilte omdat er zoveel droefheid is; het leven kent nu enkel maar gemis. De Heer toeft in het graf en vrouwen die Hem volgden zij treuren en verstommen om wie er niet meer is. Maar haast onmerkbaar groeit de bloesem en zet de boom in licht; morgen is er leven de dood zal zijn gezwicht.…

Nu de herfst is gevallen, wordt ze snel ingetogen en slap. Energieloos van het langdurige staan, heel de tijd stralen en toen kwam een klap... Wanneer zal zij weer gaan bloeien?…

Ingetogen ademt de stilte omdat er zoveel droefheid is; het leven kent nu enkel maar gemis. De Heer toeft in het graf en vrouwen die Hem volgden zij treuren en verstommen om wie er niet meer is. Maar haast onmerkbaar groeit de bloesem en zet de boom in licht; morgen is er leven, de dood zal zijn gezwicht.…

het mannetje met kuiltjes in zijn wangen kijkt met ingetogen glimlach de kat uit de boom grote broer slaat zijn arm om hem heen loerde de angst toen al diep in het verborgene van zijn ziel wachtte hij geduldig in de schaduw om later toe te slaan wanneer begon het het afscheid?…

waar de zwarte roos haar blaadjes krult ingetogen, niets verhult mysterieus in donkere kleuren mij bedwelmt door intense geuren verovert ze zacht dit hart gegeven straalt ze bij nacht kleurt mijn leven weerspiegelt in hoop de duisternis door liefde omgeven een roos voor het leven…

waar licht ruimte en tijd leven beheerst wordt magie schroomvallig ingetogen geboren begeeft zich als bijzondere ervaring onder ons om begeerte onomlijnd te begrijpen een verkenningsmissie die het Eden van weleer overtreft intuïtie één en al verwondering de verantwoordelijkheid over liefde neemt een eigen keuze…

over het heuvelende zand groeide weidse geurigheid zacht paars uit dorre grond ingetogen veluws zomerfeest onder de verre schapenwolken de herfst regeert nu in buiigheid van regen en van uitbundige kleuren bedekt de grond met ritselgoud ademt een nevelse vergankelijkheid tot de stille inkeer van de winter…